AIR-LIEU - Canons Regular Blog

de Fransen honderd ten honderd staat konden maken; de com~
missaris van 't Uitvoerend bewind, het alziend oog van de nieuwe
administrate, dat moest waken over de uitvoering van de Franse
wetten en dat in alles en voor alles de belangen van de Republiek
wilde behartigen. Het is een opvallend feit, dat men daarvoor te Venlo
geen geschikte persoonlijkheid kon vinden, want die post werd zonder
onderbreking door Franse onderdanen bezet.
In 't licht van deze omstandigheden is het te begrijpen, dat de
Kruisheren van Venlo 't niet zo lastig hebben gehad tijdens de laatste
jaren van hun bestaan als kloostergemeenschap, als velen van hun
ordebroeders of andere kloosters, die elders hetzelfde lot ondergaan
hebben.
In deze moeilijke jaren houden zij het hoofd koel. Ze zoeken geen
martelaarschap, doch vluchten evenmin het gevaar. Als ze tijdens de
zomermaanden van juli tot oktober 1794 hotiderden vluchtelingen zien
voorbijtrekken, denken zij er niet aan hun heil te zoeken achter de Rijn.
Als de inbeslagneming van hun kerk een blijvend karakter aanneemt,
zetten ze de godsdienstoefeningen in een ,,noodkerk" voort. Als 't
gevaar der opheffing van het klooster meer en meer nadert, stellen zij
zich des te ijveriger te weer om deze te voorkomen. Als de Opheffingswet
de kloosters, die onderwijs geven uitzondert, houden ze zich aan
deze redplank krampachtig vast. Als ze 't later enigszins met hun
geweten in overeenstemming kunnen brengen, kopen ze klooster en
eigendommen zoveel mogelijk terug met de bedoeling ze te redden
en voor mogelijke opvolgers te bewaren.
Toen de Kruisheren van Venlo plechtig verklaarden nous riavons
rien tant a coeur que de vivre et mourir dans Vetat au quel nous nous
sommes devoues legden ze daarin geheel hun innige levensovertuiging
neer. Hoe is 't immers anders te verklaren, dat ze in die tijd nog twee
jonge mensen in hun gemeenschap opnemen; waar vonden ze de moed
om hun de nodige opleiding te geven tot het priesterschap, als ze niet
van plan waren hun kloosterleven tegen alle hoop in voort te zetten.
Dat waren toch geen mensen, die zaten te wachten op hun bevrijders
om verlost te worden uit de ,,gevangenissen" van hun kloosters, waarin
ze eens vrijwillig waren ingetreden. Zelfs de wispelturige Richardt
geeft er nooit enig blijk van.
Er is geen enkel feit bekend, dat er op kan wijzen, dat deze kloosterlingen
de invloed hadden ondergaan van de geestesstromingen der
achttiende eeuw. Nooit zien we hen enige genegenheid betonen aan de
revolutie, onder welke vorm ook. Dat gaat zelfs op voor de twee
Kruisheren, die tenslotte toch de Eed van haat hebben afgelegd. De
tijd, waarop zij dat doen, en de omstandigheden waarin, bewijzen, dat
ze het niet deden uit enige overtuiging of welwillendheid tegenover
de nieuwe orde.
Zoals reeds gezegd, hebben de Kruisheren van Venlo de eerst geweigerde
bons toch aanvaard en gebruikt, niet alleen om in hun
levensonderhoud te voorzien, maar ook met de bedoeling de kloostergoederen
te redden voor de Orde. Dat hun dit uiteindelijk niet gelukt
is, moet worden toegeschreven aan het feit, dat de Orde pas na 1840
kon heropleven. Het is echter wel gelukt de eigendommen te redden
58