Download pdf - Architectuur Lokaal

Verbindendies konden corporaties een tijdlanggoedkope woningen aanbieden omdatde waarde van hun bezit steeg en zeverdienden aan de verkoop van anderewoningen. De crisis heeft laten ziendat dat kwetsbaar is. We staan nuvoor de opgave om veel goedkoperte werken. Onze kosten moeten metongeveer 20% omlaag. Dat vraagtook om goedkoper bouwen. Daarvoorbestaan reële mogelijkheden.In de bouw wordt jaarlijks ongeveer10% verspild door allerlei dommefouten. Het levert miljarden op als jedergelijke faalkosten weet te voorkomen.Daarnaast kunnen corporatieseen gunstiger prijs bedingen doormet bouwbedrijven afspraken temaken voor een langere termijn. Desamenwerking tussen corporatiesen bouwbedrijven leidt niet alleentot kostenvoordeel. Omdat je in eenvroeg stadium met elkaar nadenktover de beste oplossing wordt ook dekwaliteit beter.Vanuit Europa heeft men moeite omhet verschil te zien tussen corporatiesen commerciële aanbieders.Kennelijk is het voor de buitenwereldlastig om het Nederlandse systeemte snappen. Hebben de corporatiesdaar last van?De redenering in Brussel is datgezinnen die meer verdienen dan €33.000 per jaar niet armlastig zijn endus geen hulp nodig hebben bij hunhuisvesting. Daarom wordt geëistdat corporaties meer dan 90% vanhun woningen verhuren aan mensenbeneden die inkomensgrens. Intheorie is dat geen slechte redenering.Maar men vergeet dan de situatieop de Nederlandse woningmarkt:er is geen commercieel aanbod voormensen die net iets meer verdienen.Bovendien, als corporaties niet meermogen verhuren aan de politieagent‘Een van de successenvan ons systeem isdat Nederlandse wijkenveel gemengder zijndan die in andereEuropese landen.’of de verpleegster krijg je segregatie.Niet iedereen beseft het, maarNederlandse wijken zijn veel meergemengd dan die in andere Europeselanden. Dat is een van de successenvan ons systeem.De afgelopen jaren zijn corporatiesvoor gemeenten een aantrekkelijkepartner geweest, omdat zij bereidwaren te investeren in wijkvoorzieningenals brede scholen. Is dat nuverleden tijd?Kwaliteit blijft essentieel, ook als wegoedkoper moeten bouwen. Sinds debouwfraude is er erg veel aandachtvoor concurrentie op prijs, maar datwerkt korte termijn denken in dehand. Woningen staan er voor dertigjaar of langer. Als je het op die termijnbekijkt hoeft de goedkoopste oplossingniet de beste te zijn. In Groningenzeggen we “als het geld spreekt moethet geloof zwijgen”. Het gaat verkeerdals er door de focus op kosten enefficiënt werken geen aandacht meeris voor het maken van mooie dingen.Corporaties zijn er ook voor de leefomgevingen daarvoor is architectuurbelangrijk. Toch kunnen gemeentener niet van uitgaan dat corporatieswel zullen bijspringen. Dat is in hetverleden te makkelijk gegaan. Decorporatiedirecteuren van dit momentzijn een stuk zelfbewuster, die latenzich niet meer als geldschietergebruiken. Dat komt ook omdat zezelf veel meer onder druk staan. Jegaat vaker zien dat corporaties neeverkopen. Zoals bij de Campus vanSpaanse architect Calatrava in Maastricht.Een fantastisch mooi projecten de gemeente heeft graag dat hetdoorgaat. Maar voor de corporatie ishet niet te verantwoorden en die trektde stekker eruit. Dat is een gezondeontwikkeling want kwaliteit kan nietuitsluitend door de corporatie wordenbetaald. De komende tijd wordt wellastig omdat de gemeenten financieelin het nauw zitten terwijl decorporaties hun eigen bedrijfsmatigeproblemen moeten oplossen. Van diecombinatie word ik niet vrolijk. Positiefis wel, dat we met de gemeentengrotendeels op één lijn zitten als hetgaat om de aanpak van het woonbeleid.Dat moet je niet op rijksniveauwillen regelen maar per regio, wantde woningmarkt is regionaal.Een laatste opmerking. Ik baal ervandat de crisis de gebiedsontwikkelingeen knauw heeft gegeven. Ik vindde integrale aanpak die in de jarennegentig ontstond nog steeds erggoed. Voor het eerst keken we toennaar de combinatie van woningbouwmet natuur, water, werk, energie,recreatie, mobiliteit, het hele pakket...Je merkt nu dat iedereen zich weerterugtrekt op zijn specialisme. Datgaat ten koste van het resultaat voorde lange termijn. (DB) Gedeputeerde provincie Gelderland Co VerdaasInmiddels werk ik bijna tien jaar in het openbaar bestuur. Eerst als lid van de TweedeKamer en nu als gedeputeerde in Gelderland. In deze periode ben ik er van overtuigdgeraakt dat iedereen die de publieke zaak wil dienen in staat moet zijn om verbindingenaan te gaan. Die overtuiging is gebaseerd op gemiddeld één leerervaring perjaar. Ik hoop dat gemiddelde vol te houden.Door voorbeelden uit mijn eigen praktijk wordt dit een persoonlijk verhaal. Ik kanme alleen met anderen verbinden als ik ook iets van mezelf laat zien. Dat is lastig ensoms ook risicovol, maar ik kan en wil niet anders. Ik heb geen recepten. Sommigemensen worden daar chagrijnig van. Die blijven maar vragen om puntenlijstjes.Maar wie houvast zoekt buiten zichzelf, in lijstjes of recepten, die is waarschijnlijkslecht in verbinden. Dus wie na lezing chagrijnig achterblijft met het gevoel ‘nu weetik nog niet hoe het moet’, die weet nu hoe dat komt. Dit zijn mijn negen anekdotes:Bouwen op Ambitie pagina 62 63