1 étTM - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

■■•*- ::^*:^lISipppsf* ;"^—(Teekcning E line van Eykern)De Moor heeft zijn plicht gedaan....Een kort verhaal door Piet Dekk er„Wat ik gedacht had," zeurde George,„is een soortement non-stop variété-voorstelling—"Annemarie knikte, in gedachten. Ikstaarde George aan.„ledere revue, waarin jij optreedt,"vond ik, venijnig, moet wel non-stop zijn,anders zou het publiek in de korte pauzena jouw nummer de beenen nemen!"„Wat ook zoo erg niet zou zijn," merkteAnnemarie zakelijk op. „Ze zouden huncenten niet terug zien!"„De club zal die overigens ook wel niette zien krijgen!" snaterde George, met eengemeenen blik in mijn Richting, „aangezienhij de penningmeester is."Nu zoudt u op het eerste gezicht denken,dat George en ik doodsvijanden zijn, maardan bent u toch leelijk abuis! We zijn zelfsgoede vrienden, als Annemarie er niet bijis. Want haar gunnen we elkaar niet....Onze bestuursvergadering, met als eenigprogramma-punt de droevige toestand,waarin de kas van onze tennisclub verkeerde,en hoe uit deze crisis te geraken,was nu niet bepaald gemoedelijk. Nu moetu weten, dat we heelemaal niet van planwaren, om een bestuursvergadering te houden,omdat Annemarie als secretaressemeestal voor het bestuur denkt en handelt.Maar ik vind, dat een vrouw, vooral wanneerhet organisatiewerk betreft, de hulpvan een man niet ontberen kan, in hetbijzonder als het een meiske als Annemariebetreft. Dus, uitsluitend om het belang derclub te dienen, was ik een kopje thee methaar gaan drinken, teneinde een en andereens nader te bespreken. Maar ik had noggeen tien minuten gezellig met haar zittenkeuvelen, of daar kwam voorzitter Georgeheel toevallig binnenzeilen en trok — alsofik 'm daartoe uitgenoodigd had! — meteeneen stoel bij. Ongelikte beer als ie is! Nu,in anderhalf uur besloten we dan om inderdaadzoo'n voorstelling te geven. Toegangsprijseen zilverbon, ten bate vande kas.„Maar laten we alsjeblieft met wat degelijksop de proppen komen," stelde Annemarievoor. „Kunnen we geen tooneelvoorstellinggeven. Shakespeare, of zoo?"George's lippen vielen van elkaar.„Sjeekspier?" stamelde hij.„Bekend schrijver," hielp ik hem. Diehad natuurlijk al aan buiksprekers, goochelaarsen vlammeneters zitten denken!„Neem ons niet kwalijk als je de conversatieniet heelemaal kunt volgen. Hadje al iets op het oog, Annemarie?"„Ik heb vroeger op school alle heldinnenuit Shakespeare's werken al eens gespeeld,"verklaarde ze.„En ik de tragische figuren!" zei ik,steeds geestdriftiger door het vooruitzichtsamen met Annemarie te kunnen spelen, en— en dat was nog aanlokkelijker! —samen met haar te repeteeren!„Alles wat jij speelt," zei George, zoet-, sappig, „moet wel tragisch zijn . .."Dit tooneelplan werkten wij gedurendenog een uur nader uit. Maar eenvoudigging dat niet, want George was van meening,dat men een goeie vuurvreter meerop prijs zou stellen dan die heele „sjeekspier"van ons, en na een heftige woordenwisselingbesloten we, dat de leden zelfmaar moesten kiezen of 'ze een „bonteavond" dan wel een tooneelavond wildenhebben.Onze ledenvergadering verschilde inniets van soortgelijke vergaderingen; ikklauterde dus op een stoel en schreeuwde.Maar in een anderen hoek was Georgeop een tafel gesprongen en brulde:„Ik wou maar zeggen, dat ik eens in hetwerk van dien meneer Sjeekspier heb geneusden ik moet eerlijk zeggen, dat er welwat inzit. We moeten dien vent een kansgeven."Het werd even stil,.maar ik was te beduusdom daar gebruik van te maken.„Er is ongetwijfeld talent en kunstgevoelvoor noodig om zooiets te brengen!"constateerde George, gillend. „Maar ik kandaar helaas mijn medewerking niet aangeven, want ik ben bij de andere nummersnoodig. Daarom zou ik willen voorstellenom onzen penningmeester te verzoeken," enhij glimlachte vriendelijk in mijn richting.Beleefd applaus. Ik gaf Annemarieeens een knipoogje. Dat moest beteekenen,dat het zelfs voor lieden als George eensmoest dagen in het Oosten . ..Maar ik was fout. George hervatte zijnroofdierengebrul w^er en deelde mee:„Terwijl we als zijn tegenspeelster niemandminder dan mejuffrouw Bettina vander Musschen bereid hebben gevonden,wier talenten ook bekend zijn. Moet ik nogmeer zeggen ? Neen, immers! Succes is bijvoorbaat verzekerd!"Ovaties! Terwijl ik alle moeite met mezelfhad om niet van woede uit elkaar tebarsten.Ik was die foei-leelijke Bettina vergeten,de schrik van iedere fuif, de nachtmerrievan lederen man. Talenten! Toemaar! Spoedig was de vergadering nu afgeloopenen wist ik wat boven m'n hoofdhing. Op algemeen verzoek zou ik metBettina — belachelijker kon het niet ■—(adv.)*^^VOORKOMverkoudheid,ÖH\*want Pottertjeszijn erniet.Heb moed en vertrouwen, want...POTTER'S LINIAkomt terug!FIRMA H TEN HERKEI . HILVERSUMeenige scènes spelen uit „Romeo en Julia".George had wel succes met z'n gewroetgehad! Hij kon tevreden zijn. De ledenmoesten al lachen als ze er aan dachtenhoe ik met die Bettina .... Er waren nogtwee stroohalmen waaraan ik me kon vastklampen.De leden van George's formaatzouden nog kunnen gaan eischen dat detooneelvoorstelling moest vervallen vooreen boeienkoning.1Bovendien was Annemarie als Bettina'sdoubleuse gekozen voor de Julia.Niet, dat er reden was voor eenig optimisme,maar hoop doet leven. Naar matede repetities naderden werd mijn belangstellingvoor Bettina d'r gezondheid bijhet waanzinnige af.„Zouden we Annemarie niet liever eenpaar repetities laten meedoen! Stel je noues voor dat jij niet lekker wordt, dan zittenwe .... "„Ik ben altijd lekker!", hielp Bettiname uit den droom. En inderdaad, ze is taai.„Bovendien neem ik me in acht! Maar kom,leg es wat vuur in je spel. Je lijkt wel eenkoelkast op pooten! Jouw clause:— Bij gindsche maan zweer ik —Ik had het zonder maan ook wel klaargespeeld.. . .Behalve deze verloren uren, die ik, vanwegem'n rol, in de stakerige armen vanBettina doorbracht, repeteerde ik ook nogmet m'n gitaar. Ik zou n.1. in het bontegedeelte van het programma een paarkrontjongliedjes zingen. Zoo zat ik op eenavond te zingen van een kali, toen ik eenpracht-inval kreeg. Het was die dagen barheet, een soort hittegolf, weet ik veel. Maarin ieder geval zulk heerlijk weer, dat Bettinavan z'n leven niet uit d'r eigen kouzou vatten. Maar' een roeitochtje, zoo's avonds als er een dikke damp boven hetwater hing....Dus ging ik na onze laatste repetitie nogeven gezellig door, geheel en al in dengeest van Romeo, met dat verschil, dat erin mijn scène geen balcon was, maar eenroeiboot.„Waarom, o geliefde Julia, z, aden wedadelijk naar onze villa's gaan, nu deavond zoo schoon is en de nachtegalen hunliefdeslied zingen. Waarom, o bemindeJulia, zouden wij de gondel niet nemen enter plasse gaan?"Zoo draaide ik de sohuw-leelijke Bettinaeen rad van liefde voor oogen.En, rolvast als ze is, hapte ze, zooals eenuitgehongerde visch zelfs in een kunstvliegzou happen.Ik roeide Bettina door alle mistbankendie ik zag, ging zig-zag over het water,en we zagen elkaar de heele tocht bijnaniet, vanwege die damp. Wat de bedoelingtenslotte was.Op den avond van de uitvoering, eenhalf uur voor het doek op zou gaan, kon ikGeorge berichten, dat Annemarie nu tochnog moest invallen.„Zoo . . .", zei George, alsof 't 'm koud x—TZZTjliet. '„Ze neemt haar rol nog even door," zeiik, om hem te treiteren.„In orde," zei George. „Ik zal —eh —de noodzakelijke wijzigingen laten aanbrengen."Maar z'n toon beviel me, eerlijk gezegd,niks.De voorstelling begon. Ik zong m'nkrontjongliedjes onder een „palm", diemeer van een kerstboom weg had, op blootevoeten — ik dan! — en gewikkeld in eensarong. M'n opofferingen werden beloondmet een mager applaus je. Ik haastte menaar de kleedkamer om me af te schminken.Maar er was geen vaseline of anderevettigheid. Toen probeerde ik de inlandschezwartigheid maar met lauw water enzeep te verwijderen.Een kwartier later, trillend van eennamelooze vrees, rende ik naar Bob, dievoor kapper speelde.„Wat heb jij in godesnaam op m'n faciegesmeerd?" jammerde ik, geheel vanstreek. „Ik kan het er niet afkrijgen."„O ja, dat vergat ik je nog te zeggen.Het eigenlijke spul was uitverkocht. Maargelukkig tikte George nog wat grondverfvoor je op de kop. Dat maakt toch niksuit?"„Maakt dat niks uit, jij idioot!"schreeuwde ik, buiten mezelf.„Over twintig minuten moet ik Romeospelen en dat kan ik toch niet met zoo'npietermanknecht-tronie!!"„Da's leelijker!" vond Bob. „In plaatsdat die George dat nou zegt. . . Heb jegeen doublure, want dat spul krijg je ervanavond niet meer af!"Op dat moment meende ik het zegevierendegezicht van George voor het raampjete zien. Ik knarssetandde, greep Bobbij z'n arm en stuurde hem met een boodschapnaar de kleedkamer van Annemarie.Zij had, herinnerde ik mij, alle heldinnenvan Shakespeare al eens gespeeld.De pauze liep ten einde. Onze conferencierstapte voor het doek.„Dames en beeren!" kweelde-ie. „Onvoorzieneomstandigheden" ... door eengaatje in 't doek zag ik George zittengrinneken.... „hebben ons genoodzaaktom de aangekondigde opvoering van eenigescènes uit „Romeo en Julia" te latenvervallen. Kenteekenend echter voor degeestkracht van onze vereeniging kan ik uthans eenige scènes aankondigen uit„Othello, de Moor van Venetië"."Annemarie — als Desdemona — en ikoogstten zeer veel succes.En mijn gezicht4n-de-grondverf wasniet half zoo leuk als het gezicht datGeorge trok!VILLAd'ESTEHet bekendeKcslauranlBar-CataretKorte Leidachc-(Iwarsstraat 7 IAmsterdamMEDEDEELINGGeregeld ontvangt onze redactie verzoeken tothet opgeven van adressen van filmsterren, hetgeendan tot gevolg heeft dat de geachte aanvrager (of,in de meeste gevallen: aanvraagster) een epistelaan het onderwerp van zijn of haar adoratie richt.Meestentijds geschiedt dit niet uit louter onbaatzuchtigeoverwegingen, doch met het doel een fotoof een handteekening (óf beide) terug te ontvangen.Totnogtoe hebben de meeste filmsterren aandergelijke verzoeken voldaan, tot vreugde van hunaanbidders(sters).Het spijt ons dan ook, officieel aan onze lezersen lezeressen te moeten mededeelen, dat de filmacteursen -actrices thans niet meer op correspondentievan dien aard kunnen ingaan, hoe prettigzij het overigens ook vonden, steeds zooveel blijkenvan belangstelling voor hun persoon en hunlevenswandel in de brievenbus te vinden. Zij willener namelijk toe medewerken, het werk van dePosterijen, dat in dezen tijd allesbehalve gemakkelijkis, zooveel mogelijk te verlichten, in deovertuiging, dat hun getrouwen in geheel Europahun wenschen zullen kunnen opschorten tot tijden,dat de post weer meer tijd heeft.Onzerzijds zullen wij het verlangen van defilmsterren eerbiedigen en met inging van hedengeen adressen meer verstrekken. Men zal begrijpen,dat wij niet dan ongaarne tot dezen maatregelovergaan.Tegelijkertijd vestigen wij er nogmaals de aandachtop, dat wij nimmer foto's van filmsterren ofander illustratiemateriaal ter beschikking kunnenstellen. Men wende zich daarvoor uitsluitend totde boekwinkels, die veelal portretten van filmkunstenaarsin voorraad heibben.REP. C. & TH.CINEMA &> THEATER — (nr. 10) 1011 (nr. 10) — CINEMA df THEATERWÊa