Belafonte magazine Spring 2016

A passion for kitchens
column
Mayke
Onderneemster Mayke Niestadt heeft een missie: de wereld
een mooiere plek maken. Dit doet ze door jonge talenten een
zinvolle bijbaan te bieden bij Buck Models (binnenkort: Buck
Agency) en door anderen dezelfde ervaring te geven op Bali
middels The Inner Beauty Retreat.
THE RIVERDALE KITCHEN
Zoetermeer | Wattstraat 12 -14 | Tel 079 - 33 00 900
Den Haag | Theresiastraat 168 - 178 | Tel 070 - 38 35 010
info@wimvanderhamkeukens.nl | www.wimvanderham.nl
Waar hebben we op ons sterfbed spijt van? Op nummer één
staat ‘had ik maar minder geprobeerd om aan verwachtingen
van anderen te voldoen. Had ik maar meer moed gehad om
mezelf te zijn’. Interessant, want waarom doen we dat dan
eigenlijk niet? Waarom is het zo verdomde lastig om voor
jezelf te kiezen? Als ik voor mezelf mag spreken, dan is dat
omdat voor jezelf kiezen een egoistische keuze lijkt. Gek
eigenlijk, dat we voor een ander vaak liever zijn dan voor
onszelf. We zeggen tegen een ander dat hij of zij die vakantie
verdient, we leven tenslotte maar één keer, maar wijzelf? Nee
hoor, bij ons komt dat nog wel een keer. Als we in rustiger
vaarwater zitten. Eerst dat belangrijke project afmaken, eerst
het gezin. Herkenbaar?
Ik was ook zo iemand. Een eigen bedrijf, een relatie, veel
vrienden, familie - en al die dingen hadden meer prioriteit
dan ikzelf. Totdat een jaar geleden mijn privé leven uiteen viel.
In een halfjaar tijd overleed mijn moeder, ging mijn relatie
uit, zat ik tijdelijk zonder huis en stapte mijn belangrijkste
werkneemster op. Hyperventilerend sjeesde ik heen en weer
van ziekenhuis naar kantoor. Het was een bizarre periode
van alle ballen hoog houden. Mijn zusje en ik verkochten ons
ouderlijk huis, ik nam een manager aan en vertrok naar Bali.
Een maand lang focuste ik op persoonlijke groei en zoomde
ik uit op de status quo. Een groter cadeau dan de investering
in mijzelf had ik anderen niet kunnen geven. Mensen die
mij nu ontmoeten, kunnen zich niet voorstellen dat ik zo’n
tijd achter de rug heb. Ik ga fluitend door het leven, ben
dankbaar voor alles wat er is gebeurd, mijn bedrijf bloeit op
als nooit tevoren én ik heb mijn levensmissie gevonden. De
wereld een mooiere plek maken.
Als ondernemer zie ik het zelfs als onze verantwoordelijkheid
om voor ons eigen geluk te kiezen. Hoe kunnen we van ons
team verwachten dat ze gelukkig zijn en optimaal presenteren,
als we zelf niet het juiste voorbeeld geven? Of als ouder, van
onze kinderen? We weten dat alle antwoorden voor ons geluk
al in onszelf zitten. We hebben allemaal dat stemmetje dat
wel eens knaagt van binnen. Het is niet altijd makkelijk om
onderscheid te maken tussen de stem van ons hoofd en
de stem van ons hart of onze intuïtie. Het verschil zit ‘m in
de vorm. Waar onze intuïtie er als donderslag bij heldere
hemel opeens is, gebruikt de stem van ons hoofd woorden
en redenen om iets wel of niet te doen. Onze intuïtie
presenteert ons soms een beeld, een gevoel: ineens ‘zie je het
voor je’. Pas later klinkt de stem van ons hoofd, vaak om ons
enthousiasme te temperen. De kunst is om het onderscheid
te leren maken tussen die twee. Om de gedachtes en angsten
van onze geest waar te nemen voor wat ze werkelijk zijn: niks
meer dan een gedachte. Om ons hart de leider te maken in
ons leven en ons hoofd de manager. Als we terugkijken op
ons leven, zien we dan niet dat onze intuïtie ons vaak de
goede kant op heeft gestuurd? Waarom luisteren we dan
toch niet altijd naar die stem?
Allereerst omdat onze geest alleen ziet wat we mislopen bij
het maken van een keuze. Als we er bijvoorbeeld aan denken
om veganistisch te worden krijgen we allerlei gedachtes over
wat we dan zouden missen (gezellige etentjes met vrienden,
dat lekkere stukje vlees, gemak bij het boodschappen doen)
en niet wat het ons oplevert (minder gezondheidsklachten,
lichamelijk fitter voelen en volop energie gedurende de dag).
Maar waarom we vooral niet (durven) te luisteren naar die
innerlijke stem, is omdat we bang zijn voor de antwoorden
die we vinden door naar binnen te gaan. Bang dat we ons werk
niet meer leuk vinden, dat we onze vrouw zullen verlaten, of
dat we erachter komen dat we eigenlijk niet weten wie we
zijn. Angst voor het onbekende maakt dus dat we soms liever
blijven zitten waar we zitten, zelfs als die veiligheid ons niet
gelukkig maakt. Maar dan weer even terug naar dat sterfbed.
Welke keuzes had u gemaakt willen hebben als u nu op dat
sterfbed zou liggen?
Voorzichtig stellen steeds meer mensen zichzelf de vraag
of onze levensstijl ons eigenlijk wel gelukkig maakt. Maar
hoe volgen we ons hart? Is daar wel geld mee te verdienen?
Hoe word je een beter mens door te mediteren? Is dat niet
zweverig? Daar ga ik de komende maanden over schrijven.
Belafonte|165