OM uiteindelijke versie 2.0

DOORGEEFPEN
Waarom muziek in de klas?
Momenteel is er veel belangstelling voor het vak muziek op de basisschool. De groepsleerkrachten
in het B.O. voelen zich handelingsverlegen om dit vak te geven en worden hierin
ondersteund met nascholingscursussen. Minister van Onderwijs Jet Bussemaker en Koningin
Maxima zijn promotors van dit project: meer muziek in de klas. Er is veel geld mee gemoeid.
Inmiddels heeft de minister ook begrepen dat het probleem bij de pabo’s aangepakt moet worden. Immers
als startende leerkrachten, vers van de Pabo, zich niet competent voelen om muziekles te geven
aan hun eigen klas, dan is er op de opleiding iets mis gegaan. Jet Bussemaker heeft dan ook 5 miljoen
euro toegezegd om de komende drie jaren een financiële injectie te geven. En dat is (helaas) hard nodig.
Hoe is dit zo gekomen?
In het verleden hadden studenten op de kweekschool (later P.A.) vaak
muziekles. Elke week twee uur, gedurende drie jaar, was geen uitzondering.
Er werd gezongen, gefloten, gesolmiseerd (op do, re, mi, gezongen)
en de kerktoonladders werden bestudeerd. Ook moest er van blad worden
gezongen en de intervallen beluisterd en genoteerd worden. Het lied:
Kaap’ren varen was toen een tophit. De liederen die gezongen werden
kwamen uit de bundel: ‘Zing, Het Nederlandsch volkslied’ en later:’Hoy
een lied.’ De studenten die toen de kweekschool verlieten waren goed
voorbereid op het geven van zangles, want zo stond dat op het lesrooster.
Door de jaren heen werden de liederen liedjes en kwam als hulp voor
de leerkracht het singeltje met voorgezongen liedjes en op de achterkant
een karaokeversie (dat heette toen nog meezingversie). Vele kinderen
hebben plezier beleefd aan liedje van uitgeverij Bennie Vreeden.
Ook ‘kinderen voor kinderen’ heeft bijgedragen aan de ‘evolutie’ naar een ander liedrepertoire.
Er kwamen (en gingen) kerndoelen, muziekmethodes, competenties, kortom veel ontwikkelingen voor dit
vakgebied. Voor leerkrachten die het moeilijk hadden, waren er de vakleerkrachten muziek. In de loop van
de jaren werden deze vakleerkrachten vervangen door de vakleerkracht bewegingsonderwijs, immers op de
pabo is het geen vanzelfsprekendheid meer dat je bevoegd bent om het vak bewegingsonderwijs te geven.
Rekenen en taal kregen een prominentere rol in het basisonderwijs, mede als gevolg van het opbrengstgericht
werken. Er kwam ook meer reuring door mondiger ouders en kinderen. Ook werd
de toetsdrift groterr, veel werk voor leerkrachten, vaak ook na schooltijd. Het gevolg voor verschillende
vakken was dat die een minder grote plaats kregen in de klas: ”Deze week geen muziek,
want de rekentaak is nog niet af” en ”Maar geen handvaardigheid deze week, want volgende
week zijn de cito toetsen”(om nog maar niet te spreken over de vakken dans en drama)
Dit is natuurlijk heel goed te begrijpen. Leraren kunnen geen ijzer met handen breken.
Bovendien kost het geven van een muziekles voorbereiding, een eigen vaaardigheid
en doorzettingsvermogen. Toch is dit een spijtige ontwikkeling voor de leerlingen.
Zij missen steeds weer een vrolijk halfuurtje muziekles, waarin
gezongen kan worden, bewogen wordt op muziek, geluisterd
wordt naar muziek en word geëxperimenteerd met instrumenten.
Want zeg nou zelf: wat is een klas zonder muziek? Denk je zelf
eens in dat je nooit muziek zou luisteren, naar een concert
zou gaan, in een koor zou zingen, dansen op een festival of
meezingen in de kroeg. Het leven zou er dan toch anders uit zien.
Samen beleven van muziek geeft iedereen plezier, ook (en
misschien wel vooral) voor leerlingen van de basisschool. Zij
hebben nog zoveel te ontdekken in een wereld van de muziek.
Samen muziek maken schept een band tussen mensen
en geeft een saamhorigheidsgevoel. Wie wil dat nu niet?
18