Jaarmagazine 2017

Het grote verschil zit in het rechtstreeks
contact. Ik durf zeggen dat
ik mijn publiek na al die jaren goed
aanvoel, ik kijk er ook voortdurend
naar als ik spreek. De lezing van
vanavond is voor hen een uitdaging:
ze is ietwat academisch van
ondertoon en inhoudelijk ook een
flinke boterham. Het is niet simpel
om de mensen daar twee uur mee
te boeien.”
Dat scheen hier in Dessel toch goed
te lukken!
Peter Verlinden: “Vond ik ook. Ik
heb ze nu een vijftal keer gegeven
in de Kempen, telkens voor
Vormingplus, en ze kwam elke
keer goed over. Af en toe spreek ik
nog samen met mijn vrouw over
ons boek “Marie: overleven met de
dood”, een persoonlijke getuigenis
van haar belevenissen als vluchtelinge
in Rwanda en Oost-Congo.
De mensen gaan daar persoonlijk
en emotioneel veel sterker in
mee, maar toch is dat niet helemaal
mijn ding. Ik ben en blijf
een journalist, en een beetje een
academicus. Een lezing mag meer
te bieden hebben dan een louter
persoonlijke observatie of getuigenis,
vind ik. Daarom probeer ik een
programma samen te stellen met
een fond van feiten en wetenschap.
Als er een publiek op je wacht dat
de moeite doet om een hele avond
uit zijn zetel te komen, moet je
proberen om die mensen iets mee
te geven.”
Is er nog een groot lezingenpubliek?
Peter Verlinden: “De mensen uit
hun huis krijgen, wordt alsmaar
moeilijker. Ik sta soms voor zalen
van 750 man, maar het overkomt
mij ook dat ik maar 15 tot 20
mensen tel. In het algemeen zie
ik echter geen probleem. Neem
vanavond: in deze kleine gemeente
zijn ze er in geslaagd om op een
dinsdagavond een kleine 50 man
samen te brengen voor een lezing
over een niet echt evident onderwerp.
Faut le faire! Ik merk dat
organisaties mekaar beginnen te
vinden om dit soort dingen sámen
te organiseren. Dat is een goede
evolutie, want zo krijg je een groter
en gemengder publiek. Precies
wat ik nodig heb voor de verhalen
die ik graag breng. Hier in Dessel
waren het de bib, het Davidsfonds
en Vormingplus Kempen die de
lezing organiseerden. Gevolg: een
héél goede opkomst én een divers
publiek.”
Verschilt het Kempische publiek op
lezingen van de rest van Vlaanderen?
Peter Verlinden: “Da’s een moeilijke
vraag. Limburgers, West-
Vlamingen en Antwerpenaars zijn
erg specifiek – de Antwerpenaars
zijn veruit het moeilijkst (lacht).
Ik heb het gevoel dat Kempenaars
sterk aanleunen bij Limburgers.
Die stralen ook een soort gemeenschapsgevoel
uit. Je komt er in een
community terecht die nadrukkelijk
naar een zekere gezelligheid
streeft.
Ik kom uit Bonheiden, nog net
randje Kempen dus. Als ik hier
door de bossen en over die kleine
baantjes rijd, ervaar ik altijd een
vorm van nostalgie. Ik heb het wel
voor de Kempen, maar het verschil
met Limburg is niet groot. Mol of
Lommel, da’s eigenlijk hetzelfde.”
Hoeveel geef je lezingen geven op je
persoonlijke graag-doen-schaal?
Peter Verlinden: “Een dikke 9,5!
Trouwens, als je dit niet met je
volle goesting doet, hou je het niet
vol. Ik heb een gezinsleven met
twee jonge kinderen naast een
druk professioneel leven… Eind
2018 of begin 2019 - dat hangt van
de verkiezingen in Congo af - ga ik
bij de VRT met pensioen. Ik wil me
dan meer toeleggen op het schrijven
van boeken, op mijn lesopdracht
aan de KULeuven en zéker
ook op mijn lezingen. Een lezing
heeft een groot multiplicatie-effect.
Als ik op Terzake kom, bereik
ik 150.000 mensen, maar wat doen
die met wat ik daar vertel? Wie
van hen is daar morgen nog mee
bezig? Wie vertelt er iets over aan
collega’s of vrienden? We moeten
ons televisiewerk zeer ernstig
nemen, maar ons bewust zijn van
die beperking. Een lezing heeft een
beperkt publiek, maar haar impact
is in verhouding veel groter. Met
een lezing kun je snaren raken die
veel langer blijven trillen. De interactie
met je publiek is zo sterk dat
je iemands kijk op een fenomeen
zoals de massamedia écht kunt
bijstellen. Daar doe ik het voor.” •
26