Jaarmagazine 2017

mieke jacobs
stes.be
Cadeau
“Wat is een duurzame stad, blijft
de gezondheidszorg betaalbaar
en wat is er nu zo leuk aan tellen?
Het antwoord wordt door onderzoekers
gegeven tijdens het vijfde
seizoen van het Turnhoutse Wetenschapscafé.
Voor initiatiefnemer
Louis Michielsen is elke lezing
letterlijk en figuurlijk een cadeau.
Mijn kinderen hadden het fantastische
idee om Thomas Hertog bij
ons thuis uit te nodigen. Hij werkt
rond de snaartheorie (die probeert
de vier fundamentele natuurkrachten
in één theorie onder te
brengen, red). Als er nog een Belg
de Nobelprijs zou winnen, is hij
dé kandidaat. Met een veertigtal
vrienden heb ik een zalige avond
beleefd. Dat was de aanzet voor het
Wetenschapscafé. In universiteitssteden
in de Verenigde Staten en
Engeland worden al langer science
bars georganiseerd. Een assistent
of professor komt daar aan de
studenten uitleggen waarmee hij
of zij bezig is.”
De eerste Wetenschapscafés waren
op een andere locatie. “In café
Sint-Pieter op de Grote Markt.
Bij de lezing over euthanasie en
dementie door professor De Deyn
zat het café vol. Sinds het tweede
seizoen zitten we hier in Barzoen,
de cafetaria van de Warande. We
zijn zeker van tussen de honderd
en de honderdvijftig man per
lezing. De helft zijn vaste klanten,
de andere helft komt uit interesse
voor het onderwerp.”
LOUIS MICHIELSEN: "Frank Vandenbroucke, momenteel hoogleraar aan Universiteit Amsterdam,
vertelde voor tweehonderddertig mensen over armoede en ongelijkheid."
Succes overdondert
Toen Frank Vandenbroucke dit
seizoen opende, stonden er mensen
tot buiten in de hal mee te luisteren.
Wordt het geen tijd om opnieuw te
verhuizen?
“Vandenbroucke is een voormalige
minister die vandaag werkt
als hoogleraar aan Universiteit
Amsterdam. Hij vertelde voor
tweehonderddertig mensen over
armoede en ongelijkheid in een
Europees en lokaal kader. Maar
het is de bedoeling dat het Wetenschapscafé
laagdrempelig blijft.
Barzoen is daarvoor de ideale locatie.
Sommige mensen komen er al
om half zeven eten, zo zijn ze zeker
van hun plaats. De lezing duurt
maximum een uur en een kwartier,
daarna is er vijftien minuten voor
vraag en antwoord en om half tien
gaan de lichten aan. Ik heb nog
nooit iemand weten buiten gaan
tijdens een lezing. Je komt aan,
bestelt een pint, luistert een uur en
babbelt daarna na. Die sfeer in de
zaal willen we niet kwijtraken door
onze formule te veranderen.”
En debatten in plaats van voordrachten?
“Tijdens het laatste Wetenschapscafé
van dit seizoen ontvangen we
professor agra-ecologie Marjolein
Visser. Zij heeft het onder andere
over genetisch gemodificeerde
organismes of ggo’s. Dat is, net als
bijvoorbeeld energie, een splijtzwam
in onze maatschappij. Het is
moeilijk om iemand te vinden die
geen mening over dit onderwerp
vertegenwoordigt.
Maar wij willen net iemand die
voor ons publiek de feiten op een
rijtje zet, die handvatten aanreikt
zodat zij zelf een oordeel kunnen
vormen. De thema’s die in het Wetenschapscafé
behandeld worden,
gaan van armoede over wiskunde
tot online privacy. Het zijn maatschappelijk
relevante onderwerpen
die wetenschappelijk benaderd
worden. In het beste geval gaat ons
publiek nadien naar huis met meer
kennis die hen toelaat genuanceerder
te denken.”
Hoe belangrijk is samenwerking
voor het Wetenschapscafé?
“Het is begonnen als een persoonlijk
initiatief maar ik ben heel blij
dat er ondertussen een groepje van
zeven mensen rondom mij is gevormd.
We doen het vrijwillig, het
is nog steeds heerlijk om mensen
te zoeken, met hen te bellen, op
voorhand eens af te spreken voor
wat extra uitleg.
29