Villa d'Arte 4 2017

‘De emotie speelt een
heel belangrijke rol’
© Fedde de Weert
Vorige pagina
Links
Canaletto Tower in Londen.
Van Berkel: ‘Bij Canaletto heb ik
verschillende gekleurde banden
om het gebouw gecreëerd die de
verticale wijken markeren. Ze zijn
onderscheidend, maar vormen
tegelijkertijd een eenheid’
Boven
W.I.N.D. Huis in Noord-Holland
Het kantoor van een van de beste
architecten die Nederland rijk is, is
gezeteld op een ietwat ongewone
locatie, dat wil zeggen in een volkomen
onopvallend pand (duidelijk
niet van eigen hand) aan de Amsterdamse
Stadhouderskade. Door een
grootscheepse renovatie heeft de
benedenverdieping nog iets weg van
een bouwput. Maar voor UNStudio’s
vaandeldrager Ben van Berkel zijn
bouwhelmen en afdekplastic ongetwijfeld
gekoesterde tekenen van
vooruitgang. Aan stilstaan heeft de
man die van zichzelf wel eens heeft
gezegd dat hij lijdt aan permanente
productiedwang, namelijk een
broertje dood. Sinds hij zijn liefde
voor het vak ontdekte is hij dan ook
als een stoomlocomotief richting
top gedenderd. Na de Rietveld
Academie studeerde hij (summa)
cum laude af aan de Architectural
Association School of Architecture
in Londen. Een jaar later opende
hij met kunsthistorica en stedelijk
planner Caroline Bos (1959), ook wel
trots het bureau’s geheime wapen
genoemd, zijn eerste kantoor: UN-
Studio, een netwerk van specialisten
op het gebied van architectuur,
stedenbouwkundige inrichting en
infrastructuur.
Rotterdam
Wat goed is komt snel en dat geldt
ook voor Van Berkel, die met zijn
sierlijke ontwerp voor de Erasmusbrug
in 1996 de harten van de
Rotterdammers verovert. Een ware
triomf, helemaal voor een beginnend
architect, maar Van Berkel is
er niet de man naar om zichzelf op
de borst te kloppen. Het enige spoor
van dit indrukwekkende wapenfeit is
een flyer aan zijn muur met daarop
een getatoeëerde versie van zijn
brug op iemands rug. ‘Dat is een
flyer afkomstig van de expositie ‘De
Zwaan van Rotterdam. 20 jaar Erasmusbrug’,
vorig jaar in de Kunsthal,’
verklaart Van Berkel. ‘Dat is de rug
van een zeeman die vertelde over de
emotie die hij elke keer voelde als hij
terug van zee onder die brug door
voer. Ik hou niet van terugkijken,
vind het niet zo interessant om vast
te houden aan mijn eigen werk. Ik
vind het veel mooier als mensen het
van me overnemen. Om te zien hoe
Rotterdammers de brug omarmd
hebben, daar ben ik nog het meeste
trots op. Mijn zus vertelde twee
weken geleden dat ze vroeger met
onze vader door Rotterdam fietste
en dat hij altijd klaagde dat het zo
slecht ging met de stad en hoe vreselijk
trots hij daarna was dat daar
zo’n icoon stond.’ Na een korte stilte:
‘Het leuke van het opbouwen van
een oeuvre is dat je hoort dat mensen
zo enthousiast zijn dat ze ergens
60