INTERVIEW | TEKST FREDERIKE KROMMENDIJK | FOTOGRAFIE REMCO HOMAN Positief denken kan je leven redden. Ben Middelkamp (65) kan het weten, want nadat zijn zoon Koen op 31-jarige leeftijd zelfmoord pleegde, werd alles zwart. De ex-judoka en sportschoolhouder, nu mental coach vocht zich eruit en deelt met iedereen die het maar wil horen hoe. ‘Hoe groot je problemen ook zijn, je kunt altijd kiezen: steeds verder de put inzakken of de weg omhoog opzoeken’. ‘Eerst denk je alleen maar: wat heb ik fout gedaan?’ Hij is net 65 geworden. Lastig? Tuurlijk niet. ’85 was ook goed geweest. Ik houd me helemaal niet met leeftijd bezig’. Ben Middelkamp uit Nijverdal doet niet aan algemene waarheden. De <strong>voor</strong>malig judoka, sportschoolhouder, nu mental coach, gaat uit van zijn eigen kracht en plukt elke dag. ‘Een van mijn leermeesters is hoogbejaard overleden. Hij had ernstig kanker. Toch ging hij met een grote glimlach dood. Ik voel me heel goed, zei hij, alleen mijn lichaam wil niet meer. Zo kan het dus ook’. Het is die positieve gedachtegang die Middelkamp breed wil uitdragen. Want het wérkt, als je gedachten positief zijn. Zelfs als het meest verschrikkelijke je overkomt, kan je brein je het lichte, het mooie laten zien. Hij kan het weten, want hij en zijn gezin maakten het ondenkbare mee. Op 1 augustus 2017 pleegde Ben en Ria’s zoon Koen zelfmoord. Brief Hij kan die dinsdag nog tot in detail terughalen. ‘Ik was met Ria naar ons vakantiehuisje in Lemmer toen een medewerkster belde. Ze had toen ze de zaak om negen uur open deed een brief van Koen gevonden. Ze had ‘m Ben Middelkamp vocht zich uit het verdriet om de zelfmoord van zoon Koen niet helemaal gelezen maar wat ze zag, duidde op een afscheid. Gelukkig zag ze Koen later, hij lag te slapen, maar het zat haar niet lekker en ze belde ons. Wij belden Koen, ook omdat hij zich ziek had gemeld op zijn werk. Dat paste totaal niet bij hem. Maar hij zei dat hij gewoon niet zo lekker was en de brief deed hij af als dronkenmansgepraat. Ria voelde dat er toch iets niet in orde was, dus we belden terug. Dat we naar huis zouden komen, en dan samen zouden eten. Dat vond hij een leuk idee’. Zover kwam het nooit. Terwijl Ben en Ria in de file bij Zwolle vast stonden, belden ze hun zoon opnieuw. ‘De tweede keer nam hij niet op. We hebben een vriend gebeld, die zag Koen niet. Omdat we het raar vonden, schakelden we vrienden van ons uit Hengelo in. Zij reden naar ons huis en zagen zijn auto wel, maar hem niet. Inmiddels waren we echt bang dat er iets mis was. Die vriendin heeft het rolluik open geduwd en zag hem liggen. Reanimatie geprobeerd, maar het was al te laat’. Die rit terug naar Nijverdal, over vluchtstroken, tussen vrachtwagens door, Ben kan hem nog meter <strong>voor</strong> meter terughalen. ‘Mijn vrouw was volledig overstuur, ik was in paniek, een verschrikking’. Een periode van diepe rouw ‘Zelfs als het meest verschrikkelijke je overkomt, kan je brein je het lichte, het mooie laten zien.’ 14 zilver
‘Je hebt niet alleen met je eigen verdriet te maken’ zilver 15