26 magazine Leef!

Paardencoach
aan Zee
‘Paardencoach aan Zee’ staat op haar
website. Ze is ‘systemisch coach en
psychosociaal therapeut’ en houdt haar sessies
met paarden. Óók, of misschien wel: zélfs online.
In deze bijzondere tijden waarin alles wat lastig is,
onder de loep ligt en velen ongelofelijk veel voor
hun kiezen krijgen tijdens een zoektocht naar
balans in het leven, is een stuk positieve mentale
gezondheid van harte welkom. Maar….
via paarden? Kan dat?
.
TEKST CAROLINE SPAANS
BEELD BURO BINNEN
.
Mirjam Rutten:
‘Reis eens naar binnen
in plaats van naar buiten’
24
“Ja”, antwoordt Mirjam Rutten volmondig. “Als kind voelde ik
die verbinding al, maar heb het nooit kunnen duiden. Pas later
in mijn leven vielen alle puzzelstukjes op z’n plaats.”
De 57-jarige is geboren in Den Helder, woont inmiddels 27
jaar in Noordwijk en heeft een 25-jarige dochter. “Ik ben een
marine-kind, dus we verhuisden nog wel eens. Uiteindelijk
settelden mijn ouders zich met ons gezin in Heerhugowaard.”
Horsewhisperer
Ze was van jongs af een ‘paardenmeisje’. “Als ik over de dijk
fietste en onderweg in een weiland een paard zag staan, stapte
ik altijd af om even contact te maken. Ik had paardrijlessen die
ik zelf betaalde met bij elkaar gespaard geld dat ik verdiende
met werken voor een boer. Na het VWO studeerde ik nog
even geschiedenis in Amsterdam, maar ben uiteindelijk gaan
werken binnen de IT. Maar de paarden bleven altijd ‘bij me’
en ik ging me, geïnspireerd door mijn eigen ervaringen met
paarden en na het zien van de film The Horsewhisperer, meer
verdiepen in hoe mensen met paarden omgaan. Daar is heel
veel leesvoer over. In de USA bijvoorbeeld, waren ze daar
destijds al veel verder mee.”
Troost bij de paarden
In 2004 vond Mirjam een opleiding in Nederland: De
Holistische Academie voor Mens en Paard. “Dit bleek een
vierjarige beroepsopleiding waarin onderwijs over het
omgaan met paarden zó gegeven werd, dat ik me daar
helemaal in kon vinden. Perfect! Helaas bestaat die opleiding
nu niet meer. De rode draad in deze opleiding was, dat het
paard er voor jou is en jij voor het paard en dat je voor elkaar
iets betekent. Er waren theorie- en praktijklessen. Ik ontdekte
door de omgang met de dieren, dat er zóveel meer in zat.”
Pas toen viel het kwartje voor het ‘paardenmeisje’ van vroeger,
die niet weg te slaan was bij haar viervoetige vrienden en zich
altijd beter voelde wanneer ze bij de dieren was, zich door ze
liet troosten als ze zich alleen of verdrietig voelde. “Ik kreeg
antwoord op mijn vragen en voelde me altijd beter.”