26 magazine Leef!

Kabouterdorp De Zilk
Daar word
je blij van!
Zeg je kabouter, dan zeg je puntmuts en
paddenstoel. Kenmerken van een klein en
vriendelijk volkje dat diep verscholen in de bossen
woont. En zo is dat ook al bijna 30 jaar in de
Amsterdamse Waterleidingduinen bij De Zilk,
waar een echt kabouterdorp staat.
TEKST YVONNE ANDRÉE WILTENS
BEELD BURO BINNEN
ZILKER TIM LANGEVELD, HUIDIG INITIATIEFNEMER VAN
KABOUTERDORP IN DE AMSTERDAMSE WATERLEIDINGDUINEN
NOORDWIJKER WILFRIED CASPERS MAAKTE ZICH OP SOCIAL
HARD VOOR DE INZAMELING VAN KABOUTERS
62
‘Voormalig boswachter en Zilker Jaap Beelen is er destijds mee
begonnen’, vertelt huidig initiatiefnemer Tim Langeveld uit De
Zilk. ‘Onder het motto ‘Uit de tuin, in het duin’ is hij, samen met
zijn vrouw, tuinkabouters op een speciale plek in het duin gaan
plaatsen. En dat werkte aanstekelijk.’ Steeds meer kinderen en
volwassenen zetten hun kabouters, smurfen en zelfs volk van
Laaf ‘te vondeling’. Naar schatting had het dorpje in de duinen
begin dit jaar zo’n 350 inwoners. Kinderen en volwassenen;
iedereen werd blij bij het zien van het vrolijke tafereel. Tim:
‘Ooit stond er zelfs een brievenbus, waar kinderen post voor de
kabouters in konden achterlaten. Vaak kregen ze dan bericht
terug.’ Op de vraag welke Zilkers dat schrijfwerk deden haalt hij
lachend de schouders op. ‘Dat is het geheim van de kabouters.’
Verdriet over een veldslag
Medio maart kwam het rustige kabouterdorp lokaal, regionaal
en landelijk in het nieuws. Een of meerdere daders hadden
een ware veldslag gehouden onder het kleine volkje.
‘Kapotgeslagen, vertrapt, onthoofd, in de fik gestoken’, Tim
kan er niet bij. Naar schatting waren er zo’n 150 kabouters
vernield. ‘Zodra ik ervan hoorde ben ik gaan kijken, samen met
mijn zoon. Het was te triest voor woorden. Er staan kabouters
met emotionele waarde, erfenissen van opa’s en oma’s of ter
nagedachtenis aan dierbaren. Je kunt je voorstellen dat wij én
heel veel kinderen boos en verdrietig waren.’ En de daders?
Tim: ‘Wij hebben onze energie gericht op de wederopbouw van
het kabouterdorp. Ik heb direct een Facebookpagina geopend.
Het doel? Zo veel mogelijke mensen bereiken én nieuwe
kabouters inzamelen.’ Dat deed ook Noordwijker Wilfried
Caspers, met oproepen via social media. Wildfried: ‘Dat heb
ik geweten! De aanbiedingen kwamen uit de hele regio.’ Tim:
‘Uit het hele land zelfs! Op 7 juni zou het dorp feestelijk worden
heropend. Die datum hebben we dankzij corona moeten
annuleren. Maar veel mensen zijn er ondertussen geweest om
hun kabouters te doneren.’ Ook Wilfried, samen met zijn vrouw
en 3 dochters. ‘Het was zeulen hoor, met maar liefst 5 tassen
vol! Bijvoorbeeld kabouters van een pasgetrouwd stel; vrienden
hadden als grap hun hele huis ermee volgezet.’
Polonaise van puntmutsen
Het dorp staat er weer prachtig bij, daar zijn de mannen het
over eens. ‘Volgens mij komt het aantal inwoners weer aardig
in de buurt van die 350’, zegt Wilfried. Tim: ‘Ze staan er ook elke
keer anders bij. De laatste keer stonden er veel puntmutsen op
een rij, als in een polonaise.’ Op veler verzoek vraag ik waar
mensen het kabouterdorp kunnen vinden. Tim: ’Tja…kom
zoeken. In de duinen mogen geen bordjes staan. Vraag het ook
anderen, dan komt het vast goed. Het is óver het water en ligt
niet langs een pad.’ Een ding is zeker; het is het zoeken waard!
https://www.facebook.com/KabouterdorpDeZilk/
Instagram: kabouterdorp_dezilk
Boswachter Jaap Beelen kwam als kind veel met zijn ouders in
de duinen. Hij vertelt graag dat hij toen een kaboutertje zag
lopen…Omdat het leuk zou zijn voor kinderen om kabouters te
vinden op een stil plekje in het duin, is hij samen met zijn vrouw
in 1991 begonnen met het plaatsen van vier kabouters. Daarbij
stond een doosje met pen en papier én een brief van de
kabouters waarin ze vertelden over de mooie natuur in alle
seizoenen. Veel kinderen schreven terug en lieten tekeningen
achter, zelfs volwassenen schreven soms ontroerende briefjes.
In de loop van de tijd zijn er flink wat kabouters bijgekomen,
het werd een ‘levende’ stad. Het is mooi dat kabouterdorp veel
mensen een ogenblik rust en vertedering geeft.
Jaap en Joke Beelen, De Zilk