Schrijven Magazine nummer 1 2022

SAMENWERKEN
Dit was praktisch gedacht, mede om
het vergoeden van reiskosten te vermijden.
In totaal ging het om vijf vrouwen.
Zij hadden zich binnen luttele uren
gemeld.
Met elke vrouw heb ik apart kennisgemaakt
en haar een kopje koffie aangeboden
op een terras. Ik heb verteld dat
het om een feelgoodproject ging. Ik heb
voorbeeldauteurs genoemd voor dit
boekproject (zoals Liane Moriarty, de
schrijfster van Big Little Lies) en ik
heb een van mijn boeken meegegeven
om mijn schrijfstijl te laten zien.
Toch gebeurde het dat bij de eerste
bijeenkomst een van de vrouwen zei:
‘Ik heb hier niets mee, ik hou van poëzie.’
Op dat moment viel niet alleen
mijn mond open, maar ook die van de
rest van de groep. Hoewel ik de poëzielezer
gelegenheid gaf om alsnog te
stoppen, wilde ze graag aanblijven.
Later kwam dat nog goed van pas.
Zij moesten vooral lezer zijn en
aangeven hoe het voelde om het
manuscript te lezen.
2. Je moet schrijven volgens
planning
Ineens was ik niet gewoon de schrijfster,
maar ook een projectmanager. Ik
moest de vrouwen laten zien dat we
ongeveer een jaar bezig zouden zijn.
Elke twee maanden was er een bijeenkomst
bij mij thuis. Voor aanvang zouden
ze steeds 15.000 nieuwe woorden
krijgen - dat zijn circa 60 boekpagina’s.
Niet eerder moest ik zo gedegen doorwerken
om ervoor te zorgen dat we
volgens planning onze bijeenkomst
konden houden. Voor aanvang legde ik
vragenlijsten neer en voldoende pennen.
Er stond koffie en thee klaar, plus
wijn. En altijd was er taart of andere
zoetigheid.
3. Te veel meningen over één
verhaal
Mijn grootste zorg was dat er geen
eenheid zou ontstaan. Daarom was het
van groot belang dat ik, de schrijfster,
de touwtjes van mijn eigen plot stevig
in handen zou houden. Ik liet iedereen
haar zegje doen en er werden veel ideeën
geopperd. Sommige dames hadden
EIGEN COLLECTIE
De twee groepen meelezers bij elkaar - midden staand Nanda Roep
01 2022 Schrijven Magazine | 45