MaquetaciŠn 1

:.a casa galega.:
a casa labrega
O campesiño elixe o emprazamento da súa morada
en función dunhas condicións básicas necesarias
para o desenvolvemento da súa actividade agrícola.
O modelo de casa rural galega é a casa rectangular
terrea formada por un único espacio no que se materializan
a totalidade das funcións da casa-vivenda e
no que se atopan a lareira, o forno, os leitos e as
mesmas cortes pero tamén temos a casa con sobrado
e a casa con dous andares cun acceso exterior.
Na casa-vivenda hai dous núcleos básicos: unha
vivenda composta por unha cociña, unha sala e un
ou dous cuartos e unha serie de dependencias secundarias
que se funden con ela e forman un só corpo,
como son os alpendres para gardar os carros e os
apeiros de labranza; o palleiro; a adega na que se
garda o viño da colleita; o poleiro das pitas.
A vivenda labrega é o resultado dunha economía
pechada na que podemos atopar a práctica totalidade
das actividades do proceso-producción –consumo
familiar. Nela atopamos áreas de almacenamento
(hórreos, palleiros...), de producción artesanal ( teares,
fraguas...) mesturándose incluso diversos procesos
productivos como o cultivo do millo, da uva ou a
cría do gando. Na eira podemos atopar o hórreo, as
parras, a palleira, o pozo da auga.
casa mariñeira
A casa –vivenda do pescador, polo xeral, situada no
interior dun compacto núcleo de edificacións conta
cunha reducida superficie.
Neste modelo de casa desaparecen as dependencias
utilizadas no ámbito rural para o coidado do gando
e aparece un novo compartimento que é o almacén
no que se gardan as redes, os remos e o resto de trebellos
de traballo do mariñeiro.
Un elemento común da arquitectura mariñeira son
os soportais que eran realizados nunhas ocasións a
maneira de pórticos abovedados soportados por
arcos de pedra e noutras por medio de columnas e
trabes de pedra de gra que soportan espléndidos
corredores de madeira.
O soportal en ocasións utilizado co único obxecto de
gardar da chuvia os útiles de pesca, deu lugar en
moitos casos a magníficos claustros que, ó longo das
rúas dos pobos, preservan ós transeúntes da chuvia e
do sol.
Permanente complemento do soportal nas estreitas
fachadas das casas mariñeiras é un balcón, ou corredor
de madeira, apoiado en fortes canzorros de
pedra, case sempre existente sobre el e utilizado con
frecuencia para secar as redes.
16