MaquetaciŠn 1

“O camiño de Santiago é unha experiencia
inesquecible pola súa paisaxe, pola xente
que coñece, e como non, polo ben que o
pasas andando cos amigos.”
:. Fixemos o Camiño de Santiago .:
::Camiño de Santiago
O fermoso día, tres de maio, saímos cara a Santiago os alumnos
de 4º ESO e 1º de Bacharelato, para facer a pé o último
treito do camiño francés.
Comezamos poñendo os panos espantosos, que tiñan que distinguirnos
entre os alumnos dos outros institutos; fixemos a foto
de rigor para lembrar como eramos antes de que a camiñada
nos desfixera e dirixímonos a Arca. Alí xuntámonos cos outros
institutos que participaban con nós. Os de Protección Civil
mandaron ir diante ós de Porto do Son, porque xa sabían o
camiño.
Comezamos a andar, ó principio era un abafo, pois dabas un
paso e pisabas ó de diante, ou o de atrás pisábate a ti, pero despois
fómonos separando e o camiño facíase máis aturable.
Iamos falando, escoitando música e a algún que lle deu por
cantar sen parar para romperlle a cabeza ós compañeiros.
Coñecemos xente doutros institutos e mesmo algúns tiñan folgos
para dicir cumpridos ás mociñas que atopabamos.
Parecían moitos km, pero fixéronse pronto polo ritmo tan forte
que levabamos (sobre todo para os que non estabamos afeitos a
esas camiñadas) e tamén pola ilusión. O peor eran as costas
arriba (non vexas como cansaban) pero aínda así adiantamos a
algúns peregrinos, iso si ós xubilados.
Andamos case 16 km seguidos, paramos no monte do Gozo
para comer, os que aínda tiñamos bocadillo, pois algúns xa o
comeran antes. Cando xa iamos chantarlle o primeiro bocado á
comida, veñen as profesoras a dicirnos que o albergue onde
tiñamos que comer quedaba máis abaixo; desde alí xa se vía a
catedral,e era emocionante.
Repostas as forzas partimos cara a Catedral e xa vemos a súa
maxestosidade. Levaríanos hora e media porque para cruzar as
estradas agardabamos polos outros institutos para non parar
seguido o tráfico.
Cando entramos na catedral o cansazo converteuse en ledicia.
Na misa o cóengo dixo algo moi gracioso: “espero que aprobedes
todas”, e Teresa lembrou que el mesmo a suspendera a ela.
O máis gracioso foi oír a Saborido dicir a misa canda o cura.
Os compañeiros que ían ler as ofrendas apartaron a cabeza a
tempo, pois o botafumeiro case llela arrinca.
Ó día seguinte tiñamos maniotas, pero non nos arrepentimos
nada porque foi unha experiencia moi grata, aínda que algún
se queixase de que non sentía as pernas ou de que se lle movían
soas.
Ninguén de nós, relixioso ou non, esquecerá xamais a emocionante
viaxe.
* Os alumnos peregrinos de 1º de Bach. e 4º de E.S.O.
::A suor do camiño
Os amigos, as amigas, o duro trafego de andar por camiños
rurais cheos de pequenas pedras; de asomarte ós fermosos carballos,
ós piñeiros que mentres camiñamos nos resgardan do
malhumorado sol dese día; coller un pao do chan para subir
esas costas, ¡ah!, e tamén ver a gran variedade de “pelegríns”
que proviñan de cidades moi afastadas da nosa amada Galiza.
A suor, que nos escorrega pola pel mentres nos achegamos pasiño
a pasiño ó centro de tódolos “cristiáns”; esa mesma suor que
nos limpamos mentres vemos pasar xente da nosa idade cunha
grande ilusión ¡chegar!
Mentres te achegas á unha da tarde e entras pouco a pouco no
22