Belavia OnAir №117 August 2019

БЕЛАРУСЬ
291
Бачылі ў вашай краме стол, на якім пазначана лакацыя “Заходняя Беларусь”.
Ці часта трапляе ў краму нешта беларускае?
У нас ёсць такі фармат — камісійны. Не столькі для заробку, а каб паказаць
людзям рэшткі беларускай матэрыяльнай гісторыі. Нам часта прапануюць нешта
італьянскае, французскае, але мы не прымаем, таму што нам прасцей і выгадней
прывезці еўрапейскую мэблю з Еўропы. А вось калі прыносяць нешта беларускае
— ніколі не адмаўляем. Гэта тое, што нейкім цудам захавалася. Звычайна
польска-беларуская мэбля еўрапейскіх стыляў, другая палова XIX — пачатак ХХ
стагоддзяў — тых часоў, калі яшчэ стваралi прыгажосць.
Нядаўна патрапіла ў краму цікавае трумо ў стылі неакласіцызму. Здала дачка
аднаго доктара, былога двараніна, што меў сядзібу тут побач, на цяперашнiм
завулку Апанскага. Усіх сваякоў знішчылі камуністы, а яе дзеда пакінулі, бо галоўныя
камуністы самі лячыліся ў яго. Праз шмат гадоў нашчадкі вырашылі з’ехаць у
Чэхію і аддалі нам гэтую сямейную рэліквію. Вось такія рэчы мы любім і заўсёды
іх піярым. Бо еўрапейскага зараз колькі хочаш, а нашага амаль не засталося.
Заўважу, што прадаем мы такія артэфакты толькі беларусам. Бо беларускае мусіць
заставацца дома.
Глядзім, у вас і вініла шмат…
Так, па вініле мы сталі амаль што самай буйной крамай у Мінску. А хутка тут
яшчэ будзе шмат кніжак. Да нас пераязджае кнігарня Логвінава. І гэта ўжо не пра
грошы, а пра мастацтва. Такое месца павінна быць у горадзе. Куды б людзі прыязджалі
не толькі за мэбляй, а проста таму, што ёсць настрой. Выйшаў пагуляць,
у кішэні 50 рублёў, зайшоў у “жаўнераў”, пацягнуй каньячку, зайшоў да нас, купіў
кнігу, вініл, сустрэўся з цікавымі людзьмі — вось субота і склалася.