e-Dergi için tıklayınız... - İstanbul İl Milli Eğitim Müdürlüğü - Milli ...

ir şey yok. Artık doğal hayat kayboldu.
Her taraf maden duvar. Herkes maden
kutuların içinde. Hava yok. Sinirler alışıyor.
Çocuklar ona göre doğuyor.
Sadece insanları değil, hayvanları da yok
ettik biz. Tavuklar, fabrikalarda sun’i
olarak büyütülüp kesiliyor. Toprağa basmıyor,
böcek yemiyor. Hormonla şişiriliyor.
Sonra sen onun yumurtasını
yiyorsun. Aslında yediğin yumurta değil.
Artık insanlar da öyle yetişiyor. Yarın bir
firma diyecek ki benim yeraltında çalışacak
beş bin kişiye ihtiyacım var. Hemen
üretilecek.
Fotoğraflarını, portrelerini çektiğiniz bir
sürü ünlü var. Bir anekdot anlatır mısınız?
Alfred Hitchcock ile yaptığımız çalışmayı
unutamam. Onun çekimi biraz sıkıntılı
olmuştu. Ayaklarını ön plana
alarak bir fotoğraf çekmek istedim.
Hitchcock da rejisör falan olduğu için,
fotoğraf işlerini de iyi biliyor. Karşımda
kurnazca hareketler yapıyor. Adam ne de
olsa, korku sinemasının ustası, korkuya
görsellik veren kişi; tabi ki tecrübeli. Çalışırken
sanki rol yapıyor, sesler çıkartıyor,
oyun oynuyordu.
Sabah 11.00’de başladığımız çalışma hiç
unutmuyorum akşam 5’te bitti. Bana
kızdı başlarda, sevmedi ama sonra alıştık
birbirimize. Şakalaşmaya başladık. Baktı
ki, ben ondan daha matrak biriyim,
rahat rahat çalıştık sonra.
Ben de içimden: “Yahu ben, Picasso'larla
falan çalışıyorum. Sen de kim oluyorsun?
Sen Hitckok isen ben de Ara Güler’im.”
diyorum.
Son olarak yine İstanbul ile ilgili soru sormak
istiyorum. Günümüz İstanbul’u sizde
hâlâ o eski heyecanları oluşturuyor mu?
İyi ki bu soruyu sordun evlat! Şu andaki
İstanbul’u soruyorsan hayır, yaratmıyor.
Eylül / 2010
İstanbul Eğitim ve Kültür Dergisi
Ama benim şansım o eski günleri de yaşamış
olmam. Bugün dahi İstanbul'un
sokaklarında gezerken eskiyi hatırlayabiliyorum.
Çünkü eski günlerini iyi biliyorum İstanbul’un.
Benim için önemli olan da bu
zaten. “Bu sokakta Rum madam oturuyordu;
güzel bir kadındı, camdan bakardı...”
diyebiliyorum. Ya da sokağın
köşesini döndüğümde 'Buradan tramvay
geçerdi' diye düşünebiliyorum.
Memleket sadece bir bayrak, bir marş
değildir. Yaşadığın topraklardır. İnsanlar
yaşadıkları topraklarda gömülmek isterler.
Babam bir gün bana 'Beni niçin doğduğum
memlekete götürmüyorsun' diye
sordu. Neresiydi gitmek istediği yer? Şebinkarahisar...
Gittik, doğduğu köyü
aradık, bulduk. Hayatındaki en önemli
'mantrası' bu oldu.
27