Kncg2I

içinde, ağaç ile olan muhabbetini hat ile olan muhabbetiyle
birleştirme isteği uyanmış. “Hat sanatı ile naht sanatı
arasında, çocuğun anneye olan muhtaçlığı gibi birbirinden
ayıramayacağımız bir bağ var.” diyen Abdullah Bey, büyük
bir heyecanla işyerinde küçük bir atölye oluşturmuş ve bugünlere
kadar uzanan yolda ilerlemeye başlamış.
2004 senesinin Şubat ayında çökerek 93 kişiye mezar olan
Zümrüt Apartmanı’nda vefat eden müzehhip Sami Öksüz,
Abdullah Bey’in en büyük destekçilerinden biri olmuş. “Kesip
levha yapmaya başladığımda, o kadar çok eksiğim ve
bilmediğim şey vardı ki; bunları zaman içerisinde, sorduk,
istişare ettik, fikir aldık, bozup yaptık ve öylece kendimizi
geliştirdik. Bir anlamda kendi kendimizin ustası olduk.”
diye anlatıyor geçirdiği süreci Abdulah Şanlı.
“Hüsn-i Hat Bilmiyorsanız Yazı Kesmeyin”
Eserlerini icra ederken çok titiz davrandığını bunun sebebinin
ise her şeyden öte ustalara duyduğu saygıdan kaynaklandığını
belirtiyor Abdullah Bey ve şöyle devam ediyor: “Hüsn-i
hat meşk ederken, hat kamışının bir milimlik dahi kuralsız
hareketinin olmadığını öğrenmem, özellikle bir yazıyı keserken
çok daha fazla titiz olmam gerektiği şuurunu verdi bana.
Çarşıda pazarda o kadar çok bilmeden, bilinçsizce kesilmiş
yazı var ki bu bile bir yazıyı keserken beni ürkütmeye yetiyor.
Belki onlarca yüzlerce sene sonraya bir üstadın eserini kötü
bir şekilde aktarma korkusunu taşıyorum içimde. Güzel bir
istif gördüğüm zaman ister istemez ilgimi çekiyor. ‘Bunu kesmeliyim’
diyorum ve hemen onun resmini, kopyalarını arşive
saklıyorum. ‘Hadi başlayalım’ diye bir esere karar verdiğim
zaman önce izin istiyorum. Bir levhayı kesmeye karar verdiğim
zaman öncelikle yaşayan bir sanatçı ise bir şekilde ulaşıp
kesmek için izin istiyorum. Ve izini alabildiysem yazı ile ağacı
bir an önce kavuşturabilmenin heyecanı bütün benliğimi sarıyor
ve bitene kadar o levhaya kilitleniyorum. Plan yapmak,
ebatlandırmak, kalıbı çıkarmak, sonra da ahşap zemini hazırlayarak
başlamak, doyumsuz bir muhabbete başlamak demek
benim için. Artık uyku mecburiyetten, işe gitmek mecburiyetten,
yemek yemek bile mecburiyetten… Keyif veren,
zevk veren yegâne şey muhabbete koşmak. Yani tezgahın
başına oturmak. Ondan sonrası sabır ile kesmek, kesmek,
kesmek ve birleştirmek…”
“Eser Bittikten Sonraki Hali Anlatmak İçin
Şair Olmak Gerek”
Abdullah Bey, keseceği yazı için izin alma konusunda bir
anısını da paylaşıyor bizlerle. Yıllar önce bir sergi kataloğunda
görmüş olduğu Zehra Çekin Hanımefendi'ye ait,
lale formunda bir esma-ül hüsna tablo görmüş. Kendisine
bir şekilde telefon ile ulaşmış ve izin istemiş. Zehra Çekin
de ona “Herkes nerelerde ne şekillerde kullandı bir bilseniz.
İlk kez siz izin istemek için aradınız, size hayır mı
diyeceğim.“ demiş ve teşekkür etmiş. Abdullah Bey, daha
sonraki süreci şu sözlerle anlatıyor: “Şimdi bakıyorum da
Zehra Hanımefendi’nin o çalışması bir klasik halini almış.
İmsakiyeden tutun, şeker kutusu kapağına kadar her yerde
kullanılmış. Daha ilginci o eser, Suriye’de karşıma çıktı,
tabii görselliğin dışında, eserle hiçbir alâkası kalmamış
vaziyette. Bu da bir kul hakkını ihlaldir ve yapılan iş ile
örtüşen bir şey değildir diye düşünüyorum. Bu yüzden bizi
arayıp soran herkese, ‘Eğer yazıyı bilmiyorsanız yazı kesmeyin,
kesmek ayrı bir şey, yazı ayrı bir şey’ diyoruz.”
Abdullah Bey'den, naht sanatını icra ederken yaşadığı süreci,
geçirilen evreleri anlatmasını istediğimizde, “İzin konusu
halloldu ise ebatlara karar verip eskizleri hazırlayıp
levhanın ana zeminini yapmaya başlıyorum.” diye başlıyor
anlatmaya. Bu aşamada, mobilya bilgisi en büyük yardımcısı
oluyormuş. Zemin kaplamalarından sonra pres ve vernik
işlemlerini hallediyor, mobilya kısmını kısmen tamamlamış
oluyormuş. Ondan sonra ise kıl testere ile dostluk ve
ağaçla muhabbet başlıyormuş artık. Levhanın durumuna,
vakit ayırıp çalışabilme durumuna göre aylar süren bir
muhabbet oluyormuş bu. Bıkmadan, sabır ile sabırsızlık
arasında gidip gelerek, ama sonu merakla beklenen bir
muhabbet... Bu uzun süreçten sonra gelen mutlu finali ise
şu cümlelerle aktarıyor: “Parçaları monte ettikten sonra
vernik işlemleri başlar. O kadar çok emek verdiğiniz işe
son kat verniği attıktan sonra hem heyecan hem sıkıntı
yaşayabilirsiniz. Kullandığımız renklerin son kat vernikten
sonra gerçek tonlarının ortaya çıkması ile heyecanlanırsınız.
Eğer bu olmazsa büyük bir sıkıntı bekler sizi. Verniğin
tabiatı gereği, simsiyah rengi bile zamanla sarartmasından
tutun da altta kalan bir yapıştırıcının olduğu yerin kabarmasına
kadar yaşayacağınız bir aksilik, size nazire yapar
gibi, 3-4 aylık emeğinizi ortadan kaldırabilir. Ufacık bir
dikkatsizliğin ya da boş vermenin bedeli o saatten sonra
çok ağır olur. Eğer böyle bir şey gelmediyse başınıza; vernik
işleminden sonra varak altınlarını çalışıp, çerçevesini
yapıp da karşısına geçip seyretmek… O anı anlatmak kolay
değil, belki şair olmak gerek.”
62 63