osmanlı türkçesi sözlüğü - Sevde

âferînende (F.) ‏[آفریننده]‏ yaratıcı.
âferîniş (F.) ‏[آفرینش]‏ yaratılış.
âfet (A.) ‏[آفت]‏ 1.afet, bela, felaket. 2.güzel sevgili.
âfet -i cân [ ‏[آفت جان 1.can belası. 2.güzel.
âfet -i devrân [ ‏[آفت دوران 1.güzel, dilber.
âfetengîz (A.-F.) انگيز]‏ ‏[آفت afet getiren.
âfetresân (A.-F.) رسان]‏ ‏[آفت bela getiren.
âfetzede (A.-F.) زده]‏ ‏[آفت belaya uğramış, afet görmüş.
afîf (A.) ‏[عفيف]‏ iffetli.
âfil (A.) ‏[آفل]‏ 1.batan. 2.görünmez olan.
âfitâb (F.) [ ‏[آفتاب güneş.
âfitâbcemâl (F.-A.) [ جمال ‏[آفتاب güzel yüzlü, parlak yüzlü, yüzü güneş gibi
parlayan, sevgili, maşuk.
âfiyet (A.) ‏[عافيت]‏ esenlik.
âfiyet bulmak sağlığına kavuşmak.
afiyetbahş [ بخش ‏[آفيت afiyet verici.
afrika (A.) ‏[افریقا]‏ Afrika kıtası.
afsun (F.) ‏[افسون]‏ büyü, efsun.
âftâb (F.) ‏[آفتاب]‏ güneş.
âftâbe (F.) ‏[آفتابه]‏ ıbrık, su kabı.
âftâbgîr (F.) ‏[آفتابگير]‏ güneş alan, güneş gören.
âftâbî (F.) ‏[آفتابی]‏ güneşlik.
âftâbrû (F.) رو]‏ ‏[آفتاب parlak yüzlü.
10