osmanlı türkçesi sözlüğü - Sevde

ahid (A.) ‏[عهد]‏ söz, yemin.
ahidşiken (A.-F.) ‏[عهدشکن]‏ sözünden dönen, antlaşmayı bozan.
âhîhte (F.) ‏[آهيخته]‏ kınından çıkmış, sıyrılmış.
ahîr (A.) ‏[آخر]‏ son, en son.
âhir -i kâr ‏[آخر کار]‏ 1.sonunda. 2.sonuç.
âhirbîn (A.-F.) ‏[آخربين]‏ ileri görüşlü.
âhire (A.) ‏[آخره]‏ son.
ahîren (A.) ‏[اخيرا]‏ geçenlerde, son zamanlarda, son olarak.
âhiret (A.) ‏[آخرت]‏ öbür dünya.
âhiretlik (A.-T.) 1.ahiret kardeşi. 2.evlat edinilen öksüz.
âhirin (A.-F.) ‏[آخرین]‏ 1.sonuncu. 2.sonrakiler.
âhirkâr (A.-F.) ‏[آخرکار]‏ sonunda, nihayet.
âhirülemr (A.) ‏[آخرالامر]‏ sonunda, işin sonunda.
âhiz (A.) ‏[آخذ]‏ alan.
ahize (A.) ‏[آخذه]‏ alıcı gereç.
ahkâm (A.) ‏[احکام]‏ hükümler.
ahlâf (A.) ‏[اخلاف]‏ halefler.
ahlâk (A.) ‏[اخلاق]‏ huy, ahlak.
ahlâk -ı amelî عملی]‏ ‏[اخلاق uygulamadaki ahlak anlayışı.
ahlâk -ı hasene حسنه]‏ ‏[اخلاق iyi huy.
ahlâk -ı nazarî نظری]‏ ‏[اخلاق teorideki ahlak anlayışı.
ahlâk -ı zemîme [ لاق ذميمه ] kötü huy.
اخ
ahlâken (A.) ‏[اخلاقا]‏ ahlakça.
14