osmanlı türkçesi sözlüğü - Sevde

alîm (A.) ‏[عليم]‏ çok bilen.
âlîmakâm (A.) [ مق ام ‏[عالی yüksek makamlı.
âlînazar (A.) نظر]‏ ‏[عالی yüksek görüşlü.
âlîşan (A.) شان]‏ ‏[عالی şanı yüce.
âliye (A.) ‏[عاليه]‏ yüce, yüksek.
aliyyülâlâ (A.) الاعلا]‏ ‏[علی en iyisi.
Allâh (A.) ‏[االله]‏ Tanrı, Allah.
allâme (A.) ‏[علامه]‏ büyük bilgin.
âlû (F.) ‏[آلو]‏ erik.
âlûbâlu (F.) ‏[آلوبالو]‏ vişne.
âlûd (F.) ‏[آلود]‏ bulanmış, bulaşmış.
âlûde (F.) ‏[آلوده]‏ bulanmış, bulaşmış.
âlûdedâmen (F.) دامن]‏ ‏[آلوده iffetsiz.
âlûdegî (F.) ‏[آلودگی]‏ bulaşma, bulaşıklık.
âlüfte (F.) ‏[آلفته]‏ 1.iffetsiz, fahişe. 2.alışık.
âmâc (F.) ‏[آماج]‏ 1.hedef. 2.nişan tahtası.
âmâcgâh (F.) ‏[آماجگاه]‏ nişan alınan yer.
âmâde (F.) ‏[آماده]‏ hazır.
âmâdegî (F.) ‏[آمادگی]‏ hazırlık.
a'mâl (A.) ‏[اعمال]‏ davranışlar, ameller.
âmâl (A.) ‏[آمال]‏ emeller.
âmâl (A.) ‏[آمال]‏ emeller.
âmâr (F.) ‏[آمار]‏ 1.sayım. 2.hesap.
24