osmanlı türkçesi sözlüğü - Sevde

ehîmiyyet (A.) ‏[بهيميت]‏ hayvanlık.
behişt (F.) ‏[بهشت]‏ cennet.
behiştî (F.) ‏[بهشتی]‏ cennetlik.
behiyye (A.) ‏[بهيه]‏ güzel.
behmân (F.) ‏[بهمان]‏ falan, filan.
behre (F.) ‏[بهره]‏ nasip.
behremend (F.) ‏[بهرمند]‏ 1.hisse sahibi. 2.yararlanan.
beht (A.) ‏[بهت]‏ şaşkınlık.
behte uğramak şaşakalmak, şaşkınlığından donakalmak.
bekâ (A.) ‏[بقا]‏ kalıcılık.
bekâm (F.) ‏[بکام]‏ muradına ermiş.
bekâm olmak muradına ermek.
bekâya (A.) ‏[بقایا]‏ geriye kalanlar; kalıntılar.
bekrî (A.) ‏[بکری]‏ içki düşkünü.
beksimat (F.) ‏[بکسمات]‏ peksimet.
bel (A.) ‏[بل]‏ belki.
bel’ (A.) ‏[بلع]‏ 1.yutma. 2.yutulma.
bel’ edilmek yutulmak.
bel’ etmek yutmak.
belâ (A.) ‏[بلا]‏ felaket, musibet.
belâ (A.) ‏[بلی]‏ evet.
belâdet (A.) ‏[بلادت]‏ dangalaklık.
belâdîde (A.-F.) ‏[بلادیده]‏ belaya uğramış.
48