osmanlı türkçesi sözlüğü - Sevde

ağrâz (A.) ‏[اغراض]‏ maksatlar.
ağsân (A.) ‏[اغصان]‏ dallar.
ağşiye (A.) ‏[اغشيه]‏ 1.perdeler. 2.zarlar.
ağyâr (A.) ‏[اغيار]‏ yabancılar.
ah (A.) ‏[اخ]‏ 1.kardeş. 2.dost.
âh (F.) ‏[آه]‏ 1.feryat etme, feryat. 2.ilenme.
âh almak biri tarafından kendisine ilenilmek.
âh ü zâr [ و زار ‏[آه âh edip inleme.
âhâd (A.) ‏[آحاد]‏ birler.
ahad (A.) ‏[احد]‏ bir.
ahali (A.) ‏[اهالی]‏ halk, ahali, insan topluluğu.
ahavât (A.) ‏[اخوات]‏ kızkardeşler.
ahbâb (A.) ‏[احباب]‏ 1.dostlar. 2.dost.
ahbap (A.) ‏[احباب]‏ dostlar, sevdikler.
ahbâr (A.) ‏[اخبار]‏ haberler.
ahcâr (A.) ‏[احجار]‏ taşlar.
ahd (A.) ‏[عهد]‏ 1.yemin, and. 2.çağ, devir. 3.söz verme.
ahd -i atîk عتيق]‏ ‏[عهد Tevrat, Zebur ve Mezâmir.
ahd -i cedîd جدید]‏ ‏[عهد İncil ve ekleri.
ahdar (A.) ‏[احضر]‏ yemyeşil.
ahdâs (A.) ‏[احداث]‏ 1.yeni olaylar. 2.dertler. 3.gençler.
ahdeb (A.) ‏[احدب]‏ kambur.
ahdnâme (A.-F.) ‏[عهدنامه]‏ ahitname, antlaşma metni.
12