KARBAPENEMLERE DİRENÇLİ GRAM- NEGATİF BASİL ...

Bunlar spesifik olarak karbapenemleri hidroliz ederler ve nitrosefin testiyle tespit
edilemezler. Grup 3c’de yalnızca Legionella gormanii’nin MBL’ı bulunur. 3a, 3b ve
3c’deki enzimler klavulanik asitle inhibe olmazlar (51).
İlk plazmidik MBL, 1991 yılında Japonya’dan bildirilen bir P.aeruginosa’dan
izole edilmiştir (53). IMP serisi enzimler ile VIM serisi enzimler daha çok İtalya,
Fransa gibi Avrupa ülkelerinde saptanmıştır. MBL’ların etkilediği beta-laktam
antibiyotik spektrumu geniş olmakla birlikte hidroliz düzeyleri düşüktür fakat MBL
üreten bakteriler genellikle farklı grup beta-laktamazları da üretirler ve grup 1 beta-
laktamaz üreten bakterilerde olduğu gibi burada da total fenotip olarak hem geniş
hem de etkili bir direnç profili ortaya çıkar. Bu nedenle de MBL üreten bakteriler
genellikle sefalosporinlere, penisilinlere, karbapenemlere, beta-laktamaz
inhibitörlerine dirençli olarak saptanırlar (54). Tek başına kodladıkları direnç önemli
düzeyde olmamakla birlikte, bugün gram-negatif bakterilerde kombine direnç
mekanizmalarının ve birden çok beta-laktamazın varlığı nedeniyle karbapenem
direnç düzeylerinin klinik olarak önemli düzeylere çıkabileceği ve karbapenem
kullanımının MBL üretimini doğrudan etkilediği gerçeği dikkate alınmalıdır (55).
IMP tipi beta-laktamazlar: 1991’de Watanabe ve arkadaşları, Japonya’da 1988’de
saklanan bir P.aeruginosa suşunda transfer edilebilir sınıf B enzimi bildirmişlerdir
(53). Bu, büyük olasılıkla Japonya’da 1991’de bir S.marcescens izolatında
sekanslanan ve isimlendirilen IMP-1’dir (56). Daha sonra farklı coğrafik bölgelerden
bugün IMP-18’lere kadar varan yeni IMP tipi enzimler tanımlanmıştır. Bu IMP tipi
enzimlerin tümü monobaktamlar dışındaki beta-laktamlara karşı geniş etkinliğe
sahiptir. IMP-1, ampisiline göre karbenisiline daha etkilidir. IMP-2 ve IMP-3 ise her
iki ilaca da benzer etkinliğe sahiptir (51,57). Bu enzimler meropenem ve imipeneme
eşit düzeyde yüksek direnç oluşturmaktadırlar. EDTA ile inhibe olup klavulonatla
olmamaktadırlar. Monobaktamları hidroliz edememektedirler (3,58).
VIM tipi beta-laktamazlar: Kazanılmış sınıf B beta-laktamazların ikinci ailesi olan
VIM tipleri ilk kez 1997’de İtalya’dan bir P.aeruginosa izolatında VIM-1 olarak
tanımlanmış ve 1999’da bildirilmiştir (59). Bugün sayıları artarak bildirilen enzimler
VIM-13’e kadar gelmiştir.
Sınıf D kazanılmış karbapenemazlar: Moleküler sınıf D beta-laktamazlar,
oksasilinaz aktiviteleri dikkate alındığından OXA tipleri olarak sınıflandırılır. En sık
27