exof 57 - Î¼. ÏÎ¹ÏÏÎ¹Î»Î¹Î´Î·Ï Î±.Îµ.

More documents

Recommendations

Info

[3, 11, 17]. Οζώδης λεμφαγγειίτιδα (σποροτρίχωση) της πρωτογενούς βλάβης είναι κοινή και πιο συχνά συμβαίνει με το είδος Leishmania braziliensis από τον Νέο Κόσμο. Με αυτό το είδος ειδικότερα, η βλεννοδερματική εξάπλωση είναι άλλη μια συχνή εκδήλωση και απαιτείται ταχεία θεραπεία για να προληφθεί αυτή η επιπλοκή. Συστηματικά συμπτώματα γενικά απουσιάζουν, παρότι έχουν αναφερθεί λεμφαδενοπάθεια, πυρετός και ηπατομεγαλία [16]. Η αρχική διάγνωση βασίζεται αυστηρά στην κλινική εικόνα και το ταξιδιωτικό ιστορικό του ασθενούς. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να λαμβάνεται βιοψία δέρματος για τις συνήθεις ιστολογικές εξετάσεις και καλλιέργεια. Ιστολογική εξέταση με χρώση Giemsa αποκαλύπτει αμαστιγωτές μορφές. Εφόσον υπάρχει διαθέσιμος εξοπλισμός, μπορεί να χρησιμοποιηθεί αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR), αλλά δεν είναι σύνηθες στην καθημερινή πρακτική [11, 17]. Ενδημικές χώρες αναφέρουν τη χρήση δερματικών δοκιμασιών καθυστερημένης αντίδρασης υπερευαισθησίας όπως οι Montenegro και Leishman, παρόλο που αυτό δεν συνηθίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες [16,17]. Η βέλτιστη θεραπεία για την δερματική λεϊσμανίαση δεν έχει ανακαλυφθεί, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί, η φυσικοθεραπεία, καθώς και τοπικές και συστηματικές θεραπείες. Η νόσος του Νέου Κόσμου τείνει να είναι πιο σοβαρή και μακροχρόνια συγκριτικά με τη νόσο του Παλαιού Κόσμου και απαιτεί μια θεραπευτική αγωγή κατ’ ελάχιστο 20 ημερών, με στιβογλυκονικό νάτριο, παρότι μη θεραπευόμενες βλάβες μπορεί να αποδράμουν, συνήθως μέσα σε 6 μήνες [6, 11, 17]. Το πεντασθενές αντιμόνιο συνιστάται ιδιαίτερα για την δερματική λεϊσμανίαση της Αμερικής, εξαιτίας του πιθανού κινδύνου βλεννοδερματικής διασποράς. Τα Pentamidine, miltefosine, amphotericin B, και αζολικά φάρμακα αποτελούν υποσχόμενες θεραπείες δεύτερης γραμμής, καθώς και η allopurinol σε συνδυασμό με πεντασθενές αντιμόνιο [16, 17]. Τοπικά αντιβιοτικά της κατηγορίας των αμινογλυκοσιδών, όπως το paromomycin, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με από του στόματος θεραπεία. Η μη φαρμακευτική αγωγή περιλαμβάνει καυτηριασμό, εκτομή, κρυοθεραπεία, θεραπεία με υπεριώδη ακτινοβολία και φωτοδυναμική θεραπεία. Οι βλάβες οι οποίες προκαλούνται από το L. brasiliensis συχνά δεν υποχωρούν χωρίς ιατρική παρέμβαση. Τα παράγωγα του πεντασθενούς αντιμονίου, ειδικότερα το στιβογλυκονικό νάτριο και η αντιμονιακή μεγλουμίνη έχουν αποδειχθεί ωφέλιμα με ελάχιστη διάρκεια θεραπείας 3 εβδομάδων [3, 11]. Είδη Nocardia Τα είδη του γένους Nocardia είναι νηματοειδή, gram-θετικά βακτήρια τα οποία κυρίως προκαλούν πνευμονική και συστηματικά διασπειρόμενη νόσο [2, 3, 10, 18, 19]. Το Nocardia asteroides είναι η συχνότερη αιτία συστηματικής νοκαρδίωσης, ειδικά σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς. Υπολογίζεται ότι αποτελεί σχεδόν το 90% των αναφερόμενων περιπτώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες [18]. Η δερματική νοκαρδίωση, συχνά συσχετιζόμενη με οζώδη λεμφαγγειίτιδα, προκαλείται κυρίως από N. brasiliensis (παρότι μπορεί να προκληθεί επίσης και από N.Asteroides). Ενώ το N. brasiliensis ευθύνεται μόνο για το 7% των περιπτώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελεί πιο συχνό εύρημα σε ανοσοεπαρκείς, παρά σε ανοσο-ανεπαρκείς ξενιστές [18]. Ο κύριος τρόπος ενοφθαλμισμού σε ανοσοεπαρκείς ασθενείς είναι μέσω διαδερμικού τραυματισμού, συχνά από ένα αγκάθι, τριβή, εκδορά από ζώο, ή δήγμα εντόμου. Κηπουροί, αγρότες και εργαζόμενοι σε φυτώρια βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για λοίμωξη από N. brasiliensis, διότι αυτό το είδος ανευρίσκεται στο χώμα [10,18,19]. Η πρωταρχική βλάβη συνήθως εμφανίζεται μερικές ημέρες έως 6 εβδομάδες μετά τον τραυματισμό ως μονήρες, ερυθηματώδες υποδόριο οζίδιο ή απόστημα το οποίο μπορεί να εξελκωθεί [2, 3]. Εκροή πυώδους υγρού και σχηματισμός κύστεων μπορεί να εμφανισθεί και οι επιπρόσθετες βλάβες θα αναπτυχθούν κατά μήκος των εγγύς λεμφαγγείων σύμφωνα με το πρότυπο της σποροτρίχωσης [2]. Τα άνω και κάτω άκρα είναι οι πλέον ευάλωτες περιοχές, διότι είναι συχνά εκτεθειμένα. Περιοχική αδενοπάθεια και ήπια συστηματικά συμπτώματα, όπως πυρετός, είναι συχνά [3]. Η Gram χρώση και οι καλλιέργειες μπορούν να κάνουν διάκριση μεταξύ των ενοχοποιούμενων οργανισμών. Μικροσκοπικά, η gram χρώση θα αποκαλύψει Gram θετικά, λεπτά, διακλαδιζόμενα νηματοειδή βακτήρια, δηλωτικό του γένους Nocardia [18], τα οποία είναι ασθενώς οξεάντοχα. Οι σουλφοναμίδες, ειδικότερα η trimethoprim-sulfamethoxazole, αποτελούν την προτιμώμενη θεραπεία εκλογής [2, 3, 10, 18, 19]. Μια αγωγή διάρκειας 1-4 μηνών είναι συνήθης και συχνά συνοδεύεται από χειρουργικό καθαρισμό και παροχέτευση [18]. Επιπλέον αντιμικροβιακοί παράγοντες έχει βρεθεί να είναι αποτελεσματικοί, συγκεκριμένα τα minocycline, tetracycline, amikacin, οι καρβαπενέμες και οι κινολόνες [2, 3, 18]. Τεύχος <strong>57</strong> 23
Mycobacterium avium-intracellulare complex Το Mycobacterium avium-intracellulare complex (MAC) αποτελείται από άλλα είδη οξεάντοχων, άτυπων μυκοβακτηριδίων με την ικανότητα να προκαλέσουν δερματική λοίμωξη με κατανομή τύπου σποροτρίχωσης. Οι δερματικές λοιμώξεις από MAC, στοχεύουν ασθενείς με ανοσολογική ανεπάρκεια, κυρίως εκείνους με AIDS, και τείνουν να μην εμφανίζονται σε άτομα με άθικτο ανοσοποιητικό σύστημα [13]. Προηγούμενο ιστορικό τραυματισμού συνήθως απουσιάζει και οι ασθενείς προσέρχονται με δερματικά και υποδόρια οζίδια [9]. Σε αυτούς τους ασθενείς, η συστηματική εμπλοκή δεν είναι ασυνήθης και το δέρμα τυπικά μολύνεται ως αποτέλεσμα αιματογενούς διασποράς από μια απομακρυσμένη θέση, παρότι έχουν αναφερθεί εντοπισμένες δερματικές λοιμώξεις [8, 9]. Οι βλάβες εξελίσσονται με εξέλκωση και αποστημάτια πιο συχνά από ότι με το M. marinum, ενώ έχουν επίσης παρατηρηθεί, οίδημα μαλακών μορίων, φλύκταινες και διασπορά τύπου σποροτρίχωσης [8, 9]. Η διάγνωση είναι παρόμοια με του M. Marinum, καθιστώντας και εδώ απαραίτητο έναν υψηλό βαθμό κλινικής υποψίας, ώστε να εφαρμοσθούν τα κατάλληλα θρεπτικά υλικά καλλιέργειας [5]. Αυτοί οι οργανισμοί, μαζί με άλλα είδη μυκοβακτηριδίων, μπορούν να ταυτοποιηθούν ιστοπαθολογικά με οξεάντοχες χρώσεις. Παρόλα αυτά, οι ιστολογικές μεταβολές δεν είναι ειδικές ως προς το είδος και η διάγνωση μη φυματιωδών μυκοβακτηρίων έγκειται κατά κύριο λόγο στα αποτελέσματα των καλλιεργειών [5, 7]. Η θεραπεία συνίσταται κυρίως σε αντιμικροβιακά. Η συνιστώμενη θεραπεία αποτελείται από ethambutol και clarithromycin, παρότι οι ριφαμυκίνες, η clofazimine, το ciprofloxacin, και οι αμινογλυκοσίδες αποτελούν εναλλακτικές θεραπείες [1, 9, 13]. Η βέλτιστη διάρκεια θεραπείας δεν έχει επίσημα καθιερωθεί, αλλά συνήθως διαρκεί για 6-12 μήνες αναλόγως της κλινικής ανταπόκρισης [9]. Άλλα είδη Οζώδης λεμφαγγειίτιδα έχει αναφερθεί σχετιζόμενη με πολλούς διαφορετικούς οργανισμούς. Η συχνότητα συνήθως συνδέεται με τη συχνότητα δερματικών μολύνσεων από ένα συγκεκριμένο οργανισμό και την πιθανότητα ανάπτυξης οζώδους λεμφαγγειίτιδας μετά από δερματική λοίμωξη [3]. Ταχέως αναπτυσσόμενα άτυπα μυκοβακτήρια και Francisella tularensis αποτελούν και τα δύο πιθανά αίτια. Λιγότερο συχνά, οζώδης λεμφαγγειίτιδα μπορεί να αναπτυχθεί από λοίμωξη με διάφορα πυογενή βακτήρια (συμπεριλαμβανομένων των ειδών Staphylococcus and Streptococcus) και διάφορους μύκητες εκτός του Sporothrix (συμπεριλαμβανομένων των Coccidioides immitis, Blastomyces dermatitidis, Histoplasma capsulatum, και Cryptococcus neoformans) [3]. Οι αναφερόμενες εν τω βάθει μυκητιασικές λοιμώξεις είναι σπάνιες και συνήθως παρουσιάζονται σε επαγγελματίες υγείας οι οποίοι βρίσκονται σε στενή επαφή με αυτούς τους οργανισμούς, όπως οι παθολογοανατόμοι ή το εργαστηριακό προσωπικό μετά από ατυχήματα ενοφθαλμισμού. Συμπέρασμα Η διασπορά τύπου σποροτρίχωσης (επίσης γνωστή ως οζώδης λεμφαγγειίτιδα) περιγράφει ένα χαρακτηριστικό πρότυπο επιφανειακών δερματικών βλαβών οι οποίες εξελίσσονται κατά μήκος του λεμφικού αποχετευτικού συστήματος. Παρότι η φύση των υπεύθυνων οργανισμών διαφέρει, με το κατάλληλο ιστορικό έκθεσης, η διαφορική διάγνωση σχετικά περιορίζεται. Η γνώση του αιτιολογικού περιβάλλοντος, ο χρόνος επώασης, η κλινική εμφάνιση των βλαβών και η παρουσία ή απουσία συστηματικής εμπλοκής, μπορούν να βοηθήσουν στην εδραίωση μιας πιθανής διάγνωσης. Η βιοψία και οι μικροβιολογικές ιστικές καλλιέργειες μπορούν να πιστοποιήσουν τη διάγνωση στους περισσότερους ασθενείς. Βιβλιογραφικές αναφορές 1. Mandell GL,Bennett JE,Dolin R,editors.Mandell,Douglas, and Bennett's principles and practice of infectious diseases. 5th ed. New York: Elsevier/Churchill Livingstone; 2005. 2.Tobin EH, Jih WW. Sporotrichoid lymphocutaneous infections: etiology, diagnosis and therapy. Am Fam Physician. 2001 Jan;63(2):326-32. 3. Kostman JR,DiNubile MJ.Nodular lymphangitis:a distinctive but often unrecognized syndrome. Ann Int Med. 1993 Jun;118(11):883-8. 4.Tran H, Kamino H,Walters R. Mycobacterium marinum infection. Dermatol Online J. 2008 Oct;14(10):7. 5. Elston D. Nontuberculous mycobacterial skin infections. Am J Clin Dermatol. 2009;10(5):281-5. 6. Hepburn NC.Cutaneous leishmaniasis.Clin Exp Dermatol. 2000 Jul;25(5):363-70. 7. Bartralot R,Pujol R,Garcia-Patos V,Sitjas D,Martin-Casabona N, Coll P,Alomar A, Castells A. Cutaneous infections due to nontuberculous mycobacteria: histopathological review 24 ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΕΡΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Page 1 and 2: AIΣΘHTIKH ΔEPMATOΛOΓIA ΤΕΥ
Page 3: ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ [ΕΤΟΣ 12
Page 7: x - 5 Botox Units + - 2.5 Botox Uni
Page 10 and 11: για ενδείξεις αισθ
Page 12 and 13: Ελήφθησαν δύο γειτ
Page 15 and 16: Αλλεργική δερματίτ
Page 17 and 18: Οζώδης λεμφαγγειίτ
Page 19: Εικόνα 1. Οζώδεις κα
Page 24 and 25: of 28 cases: comparative study betw
Page 26 and 27: μίων και περιθυλακ
Page 28 and 29: δεν είναι αναπόφευ
Page 31 and 32: Εικόνα1. Οβάλ σχήμα
Page 33 and 34: Χρήση και δυνατότη
Page 35 and 36: 700 Νανοεπιστήμες κα
Page 37 and 38: % Διαφάνεια 80 70 60 50 40
Page 39 and 40: μάκρυνση του ανθρα
Page 41: 30. Pluecker F, Wendel V, Hohenberg

exof 57 - Î¼. ÏÎ¹ÏÏÎ¹Î»Î¹Î´Î·Ï Î±.Îµ.

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

exof 57 - Î¼. ÏÎ¹ÏÏÎ¹Î»Î¹Î´Î·Ï Î±.Îµ.