Nr 107/2008 - Tuchów

26 Tuchowskie Wieści 4(107)/2008
W
Jan Pawei II - wychowawca mtodjch
^
w celu upamiętnienia pontyfikatu i nauk Ojca
Świętego Konferencja Episkopatu Polski ustanowiła 12
października VIII Dniem Papieskim. Jego hasło to: Jan
Paweł II - wychowawca młodych.
Pamiętamy, że Ojciec Święty zwracał szczególną uwagę
na ludzi młodych. Gdy był kapłanem, biskupem i kardynałem,
zawsze dla młodzieży miał czas. Interesował się jej problemami,
rozmawiał, dyskutował, pisał listy, głosił kazania
i prowadził rekolekcje. Mówił wtedy o pogłębianiu wiary,
uczestnictwie w życiu sakramentalnym, o przygotowaniu
do życia małżeńskiego, rodzinnego i społecznego. Zachęcał
do walki z sobą i ze światem o sprawiedliwość, prawdę,
uczciwość, o czystość i szlachetność. Stawiał przed nimi
chrześcijański obowiązek dążenia do świętości.
Przed świętami Bożego Narodzenia odwiedzał ośrodki
akademickie, łamał się opłatkiem i składał życzenia. Brał
udział w „godzinach świadectwa". Cieszył się, że młodzi
poprzez rozważanie słowa Bożego i czynny udział w liturgii
odkrywają na nowo Chrystusa i budują żywy Kościół.
W uroczystość św. Stanisława Kostki przybywał do
bazyliki Najświętszego Serca
Jezusowego i poświęcał studentom
skrypty, podręczniki
i książki. Mówił wtedy:
Są one warsztatem waszej
pracy, ale trzeba sobie powiedzieć,
że na tym warsztacie ja
mam wypracować swoją świętość,
bo świętość jest zawsze
konkretna. Jest to świętość
Stanisława Kostki, który był
uczniem, studentem, a później
nowicjuszem jezuickim, ałe
jest to też świętość studenta
czy studentki politechniki,
akademii ekonomicznej i rolniczej,
medycyny - świętość
przyszłego lekarza, ,inżyniera, ^
adwokata, nauczyciela itd.(...) Świętość to jest życie inten^;ywne,
nie rozlazłe, nie zmarnowane, życie dojrzałe. (...) Po to
poświęcacie te przedmioty, abyście się uświęcali, studiując
z ich pomocą. Książka poświęcona niech wam przypomina,
że trzeba łączyć pracę z modlitwą, trzeba od modlitwy pracę
zacz'ynać, trzeba p-racę w modlitwę zamieniać.
Po liturgii wspólna agapa trwała do późnej nocy. Karol
Wojtyła nie mógł rozstać się z młodzieżą. Mówił: Jak człowiek
wejdzie w tę młodzież, to ani nie wie, kiedy północ przyjdzie.
W uroczystość św. Karola po godz. 19.00, po wyjściu
oficjalnych gości, przybywała młodzież. W podarunku kardynał
otrzymywał pieska owczarka z włóczki, by pilnował
jego trzody, samolot odrzutowy z plastiku, by w każdej
chwili mógł lecieć do Rzymu, narciarza pluszowego, by
przecierał szlaki zjazdowe na stokach Tatr, dwa duże
serca z piernika-symbole miłości kardynalskiej i studenckiej.
Kardynał Wojtyła sprawował Eucharystię.
Młodzi śpiewali przy gitarze współczesne pieśni religijne.
Uradowany przyszły Papież tak zwracał się wtedy do swych
młodych gości:
Ta wielka radość pochodzi stąd, że w epoce, w której
niecało jest zakładania, młodzi ludzie chcą żyć prawdą
(...), uważając, że ważniejsze od tego wszystkiego jest to, żeby
b^yć sobą, być wiernym sobie, być w swojej duszy wiernym
Chrystusowi.(...)"
Młodych ludzi zafascynowała prostota przyszłego
Papieża, jego otwartość, niepretensjonalność, uśmiech,
rzeczowość i mądrość
Te krakowskie spotkania ze studentami i młodzieżą
oazową były inspiracją do ustanowienia Światowych Dni
Młodzieży. ŚDM odbyły się także Polsce w 1999 r. na Jasnej
Górze. Było to spotkanie przełomowe, bo spotkali się po
raz pierwszy młodzi ze Wschodu z rówieśnikami z Europy
Zachodniej.
15 stycznia 1995 r. zaś 5 min osób uczestniczyło we Mszy
Św. z Janem Pawłem II kończącej X SDM w stolicy Eilipin-Maniłi.
Było to największe zgromadzenie w historii ludzkości.
Pierwszym przedstawicielem polskiej młodzieży, wyniesionym
na ołtarze przez Jana Pawła II, jest 16-letnia
Karolina Kózkówna. Jej beatyfikacja odbyła się 10 czerwca
1987 r. w Tarnowie.
Podczas ŚDM przestrzegał, aby młodzi nie uciekali od
odpowiedzialności w ułudę
alkoholu, narkotyków, indywidualizmu
i wirtualnego
świata, w przelotne związki
nieprowadzące do małżeństwa
i założenia rodziny, aby
nie stawali po stronie obojętności,
cynizmu czy gwałtu,
aby przede wszystkim nigdy
nie stali się Bogiem dla samych
siebie. Usilnie prosił,
aby wymagali od siebie, nawet
gdyby inni od nich nie
wymagali.
Młodzież jest adresatem
ostatniego orędzia umierającego
Papieża. Wieczorem,
kiedy powiedziano Ojcu
Świętemu, że na Placu św. Piotra modli się za niego
młodzież, ten odpowiedział ruchami warg, z których można
było odczytać: Szukałem was, teraz wy przyszliście do
mnie, i za to wam dziękuję.
Ojciec Jan Góra powiedział, że młodzież lgnęła do
Papieża, ponieważ pokazywał on nie tylko piękno kapłaństwa,
ale był też poetą, aktorem sportowcem, filozofem.
To imponowało młodzieży. Nikomu nie schlebiał.
Mówił, że pójście za Ewangelią jest trudne, ale pokazywał
zarazem, ze to piękna droga. Był w tym prawdziwy. Pragnął
dobra młodych ludzi, bo ich kochał. A gdy się kogoś
naprawdę kocha, to pragnie się jego dobra. Choć Papież
stawiał młodzieży wysokie wymagania moralne, był dla
niej największym autorytetem, przyjacielem, wręcz idolem.
Na spotkaniach z nim wrzawa była nieraz taka, jak podczas
koncertów gwiazd rocka.
I dlatego dla młodzieży Ojciec Święty, dzięki owej
wewnętrznej spójności słowa i postawy, stał się wzorem
wychowawcy, wzorem do naśladowania. Był także świadkiem,
że młodość nie jest kwestią wieku, lecz przylgnięciem
do świata Boga, który każdego, wszystko i stale odnawia,
czyniąc młodym.
Renata
Gąsior