Nr 107/2008 - Tuchów

42 Tuchowskie Wieści 4(107)/2008
Z WORA PROWOKATORA
Kanikuła, czyli deliberacJe pod psem albo nawet całą sforą
Kto jeszcze dziś wie, że kanikuła
to okres największych
upałów, kiedy w gwiazdozbiorze
Wielkiego Psa świeci Syriusz?
Nam kojarzy się to słowo nie bez
racji z wakacjami, jakimś długim,
letnim urlopem. Ale gdzie w tym
wszystkim pogrzebany jest pies?
Otóż gdy przychodzą wakacje, należałoby
zweryfikować niektóre obiegowe
prawdy, jak choćby tę, że pies jest
największym przyjacielem człowieka.
Mam poważne wątpliwości,
czy ta relacja jest obustronna.
Dlaczego bowiem w wakacje
powiększa się nagle sfora bezpańskich
psów wałęsających się po Tuchowie,
a zwłaszcza pod blokami, bo tu o jedzenie nie muszą
się specjalnie starać. Sam obserwowałem, jak
potraktowały wyrzucone przez kogoś pozostałości
z grillowania: kaszankę i jakąś kiełbaskę. Jeden,
przebiegając tuż obok, nawet nie spojrzał w tamtą
stronę, drugi niuchnął raz i natychmiast dał dyla.
Jakieś nienowoczesne te psy w przeciwieństwie do
człowieka, który ostatnio pożera tylko grillowe specjały.
No, ale dajmy spokój modnym kulinarnym
upodobaniom i wróćmy do naszych (czy rzeczywiście?)
psów. Cała ta sfora goni, szczeka, gryzie się,
zwłaszcza gdy pojawi się przybysz. W nocy nagle
ni stąd, ni zowąd wybucha szczekanina, do której
włączają się niektóre co bardziej nerwowe kundelki
w mieszkaniach i^ po spaniu. Pytają ludziska, czy
jest jakieś wyjście. Odpowiadam: nie, nie ma poza
wyjściem z siebie, ale co to da? Jedyne wyjście
jest takie jak z muchami - polubić. Władza tu nie
zareaguje, bo choćby kazała te pieski wyłapać, to
trzeba by odstawić je do schroniska i - pomijając
już kwestię miejsca - za ich utrzymanie tam zapłacić.
Zaraz naraziłaby się na zarzut marnowania
pieniędzy podatników. Inne rozwiązanie nie wchodzi
w rachubę, bo momentalnie zaprotestowaliby
obrońcy zwierząt, a szczególnie głośno rozszczekaliby
się ich „obrońcy" i „przyjaciele", mistrzowie
hipokryzji, dzięki którym liczba bezpańskich psów
jest coraz większa.
Ale nie do wszystkiego podchodzę z takim
stoickim spokojem. Teraz będę się czepiał. Przede
wszystkim tej prawdy o psie jako przyjacielu człowieka.
Jest ona ambiwalentna - na pewno nie tego,
którego akurat rąbie zębami, a obiektem tejże psiej
przyjaźni zdarzyło mi się być wielokrotnie, bo łażę
i jeżdżę po gminnych drogach, i nie chciałbym
więcej - tfu, na psa urok! Zastrzegę się jednak,
że nic nie mam, a więc nie będę się czepiał tych,
których czworonożni przyjaciele trzymani są za
ogrodzeniami posesji lub na uwięzi. Czasem nawet
bawią mnie różnego rodzaju napisy na bramach
w rodzaju: „ja tu rządzę" dodane do psiego konterfektu.
Znaczy to, że gospodarz nie ma tu nic do
gadania. Inny: „zły pies" - nie wiem, czemu eksponuje
się tu paskudny charakter psa, a jednocześnie
nie informuje, czy gospodarz jest tego czworonoga
przeciwieństwem, czy też - mówiąc językiem informatyki
- jest z nim kompatybilny. Nie będę się czepiał
tych, którzy swoich pupilów wyprowadzają na
smyczach i dbają o to, aby zachowywali się godnie.
Pewnie - można by mieć do wszystkich pretensję,
że w niektórych miejscach, znajdujących się, a jakże,
w tzw. przestrzeni publicznej, nie mogę skupić
się wyłącznie na podziwianiu gry obłoków, gdyż
skończyć się to może niezbyt wonnie, bo tu Reks,
a tu Pikuś uznali, że to idealne miejsce na zrobienie
kupy, co sprowadza radykalnie podziwiaczy obłoków
na padół. Jest to problem nie tylko Tuchowa,
to jest problem ogólnopolski- i jak wiele prostych
spraw - w Polsce nie do rozwiązania.
Będę się wszakże czepiał, i to namolnie, tych,
którzy dają swoim psom nieograniczoną wolność
w myśl przysłowia: „wolno psu nawet na Pana
Boga szczekać"; którzy nie mają nad nimi żadnej
władzy albo tylko udają, że ją mają, ale puszczają
je wolno w miejscach publicznych, a kiedy te ob-