Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com
Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com
Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
shkurt 2008 Kisha <strong>dhe</strong> jeta<br />
10<br />
Nëse kokrra e grurit nuk vdes!<br />
Nga Alfred Matoshi<br />
Po të bësh një xhiro në kryeqytet, jo vetëm duke parë<br />
me syrin fizik por duke vështruar me vëmendje<br />
atë që të del përpara, do të mendosh se, ose je në “botën e<br />
çudirave” ose se ti nuk je në rregull nga mendja. Mund te<br />
shikosh gjëra shumë të çuditshme si: Njerëz që flasin me<br />
vete, që në njërën dorë mban pjesën e mbetur të cigares<br />
së konsumuar <strong>kohë</strong> më parë, <strong>dhe</strong> me dorën tjetër animon<br />
shumë natyrshëm ato që po flet. Dhe ti normalisht mund të<br />
mendosh se ky personazh në këtë qytet të çuditshëm mund<br />
të jetë një i sëmurë mendor i cili është larguar nga spitali!...<br />
Por jo, gabohesh sepse në fakt aty pas stolit në lulishte janë<br />
dy fëmijët e tij që po lozin me njëri tjetrin pa e vënë re fare<br />
monologun e të atit. Atëherë të dashur miq u gabuam me<br />
personazhin tonë, sepse ky na qenka një baba i devotshëm<br />
i cili kujdeset për argëtimin e fëmijëve të tij. Largohemi<br />
nga kjo skenë duke i vënë një pikëçuditëse të ma<strong>dhe</strong> <strong>dhe</strong><br />
pak më tutje në rrëzë të një peme të mbjellë së fundmi, një<br />
djalosh rreth të njëzetave po bën një gjumë aq të thellë sa të<br />
mendosh që ka vdekur, në qetësinë që mund të kesh vetëm<br />
tre metra larg motorëve të makinave të cilat shumica kanë<br />
moshën e djaloshit në gjumë, <strong>dhe</strong> zhurma e tyre në kor është<br />
aq e ma<strong>dhe</strong> saqë kemi fituar e<strong>dhe</strong> një çmim të parë europian.<br />
Kushedi sa do ketë pa fjetur apo sa do ketë fjetur<br />
Ndoshta gjithë jetën!. Çudi !!! Afrohesh tek kryqëzimi, pikë<br />
strategjike! Është një i ri që është mbështetur në shtyllën<br />
e ndriçimit publik, me njërën këmbë në tokë <strong>dhe</strong> këmbën<br />
tjetër të mbështetur në kënd të drejtë me shtyllën. Këmba në<br />
tokë <strong>dhe</strong> rreth dy metra trotuar janë të mbuluara me mbetjet<br />
e farave të lulediellit të cilat i konsumon aq shpejt, sa e<strong>dhe</strong><br />
ky po të marrë pjesë në ndonjë konkurs për këtë “sport” me<br />
siguri do fitoje ndonjë çmim.<br />
Kalojmë kryqëzimin <strong>dhe</strong> përpara në bulevard të shfaqet<br />
gati gati një treg peshoresh, por kur afrohesh nuk dëgjon<br />
“hajde peshore” por “hajde pesha” <strong>dhe</strong> sheh që janë vetëm<br />
të moshuar që përpiqen të rrisin pensionin. Ndoshta një<br />
i huaj do mendonte ndryshe! Për shembull, që ky qytet<br />
nga mirëqenia e ma<strong>dhe</strong> duhet të vuaj nga mbipesha... .<br />
Kush e di çfarë do mendonin! Nejse ecim përpara <strong>dhe</strong> në<br />
fund të bulevardit, më në fund një pamje e bukur, një grup<br />
vajzash, plot hare, plot ngjyra, plot jetë, të veshura shumë<br />
bukur, ndoshta ndoshta tepër bukur, me një stil të sezonit<br />
të ardhshëm, sidomos njëra e cila qëndronte në mes sikur<br />
po udhëhiqte grupin. I lëmë pas disa metra <strong>dhe</strong> duke u përpjekur<br />
të li<strong>dhe</strong>sh skenat që nuk li<strong>dhe</strong>shin, bëhesh lëmsh <strong>dhe</strong><br />
instinktivisht kthen kokën prapa për të shikuar e<strong>dhe</strong> një herë,<br />
<strong>dhe</strong> shikon një skenë interesante, dy nga ato vajzat e grupit,<br />
ajo e veçanta <strong>dhe</strong> një tjetër shmangin “tregun e peshoreve”<br />
për tu bashkuar me grupin përtej kryqëzimit, kushedi përse<br />
Dhe mund të të vij në mendje një mendim shumë primitiv,<br />
ndoshta të moshuarve nuk ju del pensioni se i shpenzojnë<br />
lekët duke blerë rroba firmato! Kush e di!!! Nejse “nuk<br />
është punë e jona”, vazhdojmë rrugën <strong>dhe</strong> përpara na del<br />
një i njohur i vjetër, që kemi shumë <strong>kohë</strong> pa e parë, <strong>dhe</strong> nuk<br />
është aspak çudi të jeni pjesë e bashkëbisedimit që në Tiranë<br />
përdoret si refren ne çdo takim <strong>dhe</strong> është si më poshtë:<br />
A – oooo çkemi<br />
B –hiç ja ktej.<br />
A –ku ke qenë<br />
B –ktej mo verdall.<br />
A –po me se ja marrë<br />
B –hiç ma as nji gjo.<br />
A –po mire, po a shtyhet<br />
B –hec ma, shtyje të shtyjm.<br />
A –hajt pra se te po shifena!<br />
B –hajt tung, duku naj herë.<br />
Mund te jetë ndoshta ndër bashkëbisedimet më të radha<br />
në botë, <strong>dhe</strong> nuk besoj që mund të përkthehet në ndonjë<br />
gjuhë, <strong>dhe</strong> te dalë me kuptim, por nejse le ti vëmë e<strong>dhe</strong><br />
kësaj një pikëçuditëse.<br />
Të gjitha këto ngjarje nuk janë një trillim artistik, por<br />
janë skena nga realiteti i hidhur në të cilin ne jetojmë çdo<br />
ditë. Vetëm me një xhiro në bulevard <strong>dhe</strong> pa kaluar fare në<br />
periferi, mund të shikosh fytyra të vrara, të zbehta, të lodhura<br />
që ecin ne drejtime të çrregullta, pa një pikë referimi, njerëz<br />
që nuk e dine se kush janë, nga vijnë <strong>dhe</strong> ku shkojnë, qe<br />
nuk e dinë se çfarë duan <strong>dhe</strong> aq me tepër se si ta arrijnë atë<br />
që si nëpër tym duan. Shikon pasurinë <strong>dhe</strong> varfërinë që si<br />
për ironi, ushqejnë njëra tjetrën. Dhe ç’është më e rëndësishmja,<br />
shikon qenien njerëzore, krijesën e Zotit, të cilës<br />
i dha statusin me te lartë ndër të gjitha krijesat e tjera, deri<br />
aty sa e krijoi në përngjasimin e vet, e shikon të shndërruar<br />
në shërbëtor apo skllav të elementeve <strong>dhe</strong> gjerave të cilat<br />
Zoti i ka krijuar për të qenë në shërbim të njeriut, <strong>dhe</strong> e<br />
gjithë kjo ka marrë formën e një “fenomeni të natyrshëm”i<br />
cili po na han të gjallë se bashku me injorancën tonë. Në<br />
ndonjë bisedë sporadike mund të dëgjosh ndonjë argument<br />
që përpiqet të justifikojë këtë “prapambetje” si p.sh. 500<br />
vjet turku apo 50 vjet komunizëm, <strong>dhe</strong> me gjithë ndikimin<br />
që kanë pasur këto dy argumente, ky qytet ndoshta duhet të<br />
kërkojë përgjigje më thellë, më larg. Ne që jetojmë në këtë<br />
qytet, ndoshta akoma nuk e dimë ose e injorojmë faktin se<br />
para rreth 2000 vjetësh, vetë krijuesi i gjithçkaje u mishërua<br />
<strong>dhe</strong> u bë njeri, erdhi atëherë kur “ishte mbushur kupa” për<br />
të shlyer mëkatet e të gjithë botës, <strong>dhe</strong> për të na dhënë<br />
Besëlidhjen e Re, të cilën ne e kemi në dorë por nuk dimë<br />
ta lexojmë, <strong>dhe</strong> aq më tepër ta jetojmë. Ai erdhi <strong>dhe</strong> foli<br />
qartë: “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: nëse kokrra e<br />
grurit e mbjellë në <strong>dhe</strong> nuk vdes, jet e vetme; po nëse vdes<br />
jep shumë fryt! Kush e do jetën e vet, do ta humbë. Ai që e<br />
urren jetën e vet në këtë botë, ai do ta ruajë për jetën e pasosur.<br />
Kush do të më shërbejë, le të vijë mbas meje. Ku jam unë,<br />
atje do të jetë e<strong>dhe</strong> shërbëtori im. Atë që do të më shërbejë,<br />
do ta nderojë Ati im.”Gjn.12.24-26)<br />
Besoj se të gjithë biem dakord se ardhja jonë në këtë<br />
botë nuk është e varur nga vullneti ynë, pra ne jemi “mbjellë”<br />
nga dikush, <strong>dhe</strong> ne e dimë se ai qe mbjell nuk mbjell<br />
se i ka tepruar fara por mbjell me qëllim që fara të mbijë<br />
<strong>dhe</strong> të korri nga kjo farë frytet e veta. Nga këtu del qartë,<br />
për kush do që të kuptojë, se ne të gjithë jemi të mbjellë nga<br />
dikush me një qëllim, të cilin secili prej nesh duhet ta zbulojë<br />
në vetvete në mënyre që të japi frytet e veta. Qëllim i cili<br />
do të ishte i pamundur të zbulohej nëse ai që na ka mbjellë<br />
nuk do te vinte të na mësonte se si ta gjejmë .<br />
Por ai vetë erdhi <strong>dhe</strong> banoi ndër ne <strong>dhe</strong> na dha shembullin<br />
e tij duke dhënë jetën e tij për ne, për të na treguar<br />
dashurinë më të ma<strong>dhe</strong>. Po ne Ne nuk duhet të “shpikim”<br />
asgjë, ne vetëm duhet të imitojmë atë, në të kundërt nëse ne<br />
nuk duam të pranojmë vullnetin e zotit, <strong>dhe</strong> bëhemi skllevër<br />
të jetës tonë tokësore, do të përfundojmë duke bërë gjiro në<br />
“qytetin e çuditshëm” duke paguar një çmim më të shtrenjtë<br />
të jetës, cili do vazhdoje të rritet.<br />
Nga Laura Buna<br />
Këto ishin fjalët që Jezusi ma tha nëpërmjet<br />
ungjillit sipas Gjonit ditën e premte të datës<br />
4 Janar gjatë udhëtimit tonë për në Shkodër ose<br />
më mirë të themi, shtegtimit tonë për në Shkodër,<br />
shtegtim besimi i të gjithë grupit të të rinjve të<br />
Katedrales <strong>dhe</strong> grupit që po përgatitet për krezmim.<br />
Ky shtegtim besimi ishte një frymëzim për ta përqafuar<br />
fenë tonë me një entuziazëm rinor të nxitur<br />
me mbështetjen e atyre të cilët e mundësuan këtë<br />
udhëtim, Motrat e Nënë Terezës <strong>dhe</strong> Dom Marjan<br />
Lumçi. Në ndalesën tonë të parë tek Zoja Nunciatë<br />
në Lezhë ajo që na bëri shumë përshtypje ishte<br />
Betlehemi i bukur, ndërtimi mjeshtëror i të cilit na<br />
përcillte mesazhin e Krishtit i cili ka hyrë në histori,<br />
<strong>dhe</strong> jo vetëm në historinë e Hebrenjve por në<br />
historinë e të gjithë botës, pse jo e<strong>dhe</strong> në historinë e<br />
popullit shqiptar me karakteristikat tradicionale të<br />
“Ke kërkoni”<br />
tij. Krishti ka hyrë në kulturën e popujve por e<strong>dhe</strong><br />
në historinë tonë personale <strong>dhe</strong> me këto ndjenja<br />
vazhduam shtegtimin tonë drejt kishës së Zojës<br />
së Shkodrës, vatra e Shqipërisë <strong>dhe</strong> e shqiptarëve.<br />
Rrugës për atje morëm guximin të kërkonim<br />
përgjigje për atë që na bën të dyshojë. Pyetjet tona e<br />
gjetën atë përgjigje tek Dom Marjani i cili në mënyrë<br />
të palodhur na shpjegoi deri në detaj çdo gjë për të<br />
cilën kishim nevojë duke e kuptuar që në fjalën e<br />
parë që thonim atë që na mundonte. Përgjigjet e tij<br />
u bënë drita që ndriçonin rrugën tonë drejt Krishtit.<br />
Meshën e kremtuam në kishën e Zojës së Shkodrës<br />
në predikimin e së cilës Dom Marjani e futi thellë<br />
fjalën e Zotit në zemrën tonë.<br />
“Çka kërkoni”<br />
Dhe vërtetë ...: ai ishte Krishti ai që ne po<br />
kërkonim