Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

More documents

Recommendations

Info

shkurt 2008 Kisha dhe jeta 2 PËRMBAJTJA Mesazhi i Atit të Shenjtë Benedikti XVI, për Kreshmët 2008 Të gjithë meshtarëve, rregulltarëve, rregulltareve dhe besimtarëve Muaji shkurt, muaji i memories Nga Rafaeli Nën shenjën e kryqit Imzot Gjergj Frendo O.P. Unë dhe të tjerët Nga Elidon DODAJ Don Francesco Guarnati Blerina Kolndreu Të jesh i Krishtit do të thotë të mbash gjithmonë të zjarrtë në zemër një flakë të gjallë dashurie Nga Atë Bernard Caruana O.P. Dëshmitarë të Krishtit në një botë që ka frikë prej qortimit të Tij Nga: Dom Marjan Lumçi “O Atë i Shenjte, ruaji ata në emrin tënd, ata që më ke dhënë, që të jenë një, sikurse ne!” Nëse kokrra e grurit nuk vdes! Nga Alfred Matoshi “Ke kërkoni” Nga Laura Buna Fra Shtjefen Pistulli OFM (27.04.1922 – 03.02.2008) Fra Kornel (Shtjefen) Pistulli (Mgushi). Kosova asht e jona - At Gjergj Fishta faqe 3 faqe 4 faqe 5 faqe 6 faqe 6-7 faqe 8 faqe 9 faqe 9 faqe 10 faqe 10 faqe 11 faqe 12 Kalendari Liturgjik 1 mars E DIELA IV E KREZHMEVE 7 mars - Sh.Perpetua dhe Sh.Feliçita 9 mars - E DIELA V E KREZHMEVE 16 mars - E DIELA E LARIT 17 mars - E hëna e Madhe - Sh.Patriku 18 mars - E marta e Madhe - Sh.Cirili i Jeruzalemit 19 mars - E mërkura e Madhe - Sh.Jozefi 20 mars - E enjtja e Madhe - Sh.Niketa 21 mars - E premtja e Madhe 22 mars - E shtuna e Madhe 23 mars E DIELA E PASHKËVE RINGJALLJA E ZOTIT 24 mars – E hëna e Engjëllit 25 mars – E marta e Pashkëve 26 mars – E mërkura e Pashkëve 27 mars – E enjtja e Pashkëve 28 mars – E premtja e Pashkëve 29 mars – E shtuna e Pashkëve 30 mars E DIELA II E PASHKËVE 31 mars LAJMËRIMI I ZOTIT Mars 2008 Përgatitja e Darkës së Pashkëve (Mk 14, 1221; Lk 22, 714; 2123; Gjn 13, 2130) Të parën ditë të Bukëve të pabrume, iu afruan Jezusit nxënësit dhe e pyetën: “Ku dëshiron ta bëjmë gati darkën e Pashkëve” Ai u tha: “Shkoni në qytet te filani dhe thoni: Mësuesi thotë: koha ime është ngjat! Te ti do të kremtoj Pashkët me nxënësit e mi.” Nxënësit bënë si u urdhëroi Jezusi dhe e përgatitën darkën e Pashkëve. Kur u bë natë, Jezusi u ul në tryezë bashkë me të Dymbëdhjetët. Ndërsa po hanin, ai u tha: “Për të vërtetë po ju them: njëri prej jush do të më tradhtojë!” Të trishtuar për së tepërmi, zunë ta pyesnin njëri pas tjetrit: “A mos jam unë, Zotëri” Ai u përgjigji: “Ai që po e ngjyen kafshatën me mua në pjatë ai do të më tradhtojë. Po, Biri i njeriut patjetër po shkon sikurse është në Shkrimin shenjt për të. Porse: vaj për atë njeri që po e tradhton Birin e njeriut! Më mirë do të kishte qenë për të të mos kishte lindur aspak!” Atëherë e pyeti edhe Juda, tradhtari i tij: “A mos jam vetë, Mësues” “E the vetë! i përgjigji Jezusi.” Drejtor i përgjithshëm: Imzot George Frendo Kryeredaktor: D. Marjan Lumçi Sekretar: Nikollë Loka Redaksia: Kolec Çefa Ana Stakaj Zef Skanjeti Alban Guri Grafika: Pjerin Sheldija Elis Gjoni Foto: Pici Adresa: Katedralja e Shën Palit, Bulevardi Zhan D’Ark, Tiranë, Shqipëri E-mail: mlumci@hotmail.com http://kishadhejeta.googlepages.com
shkurt 2008 Kisha dhe jeta 3 Mesazhi i Atit të Shenjtë Benedikti XVI, për Kreshmët 2008 “Krishti u bë i varfër për ju” (2 Kor 8,9) Të dashur vëllezër dhe motra, 1. Çdo vit, Kreshmët na ofrojnë një rast të provnishëm për të thelluar kuptimin dhe vlerën e të qënurit tonë të krishterë, dhe na stimulon të zbulojmë mëshirën e Hyjit që ne të bëhemi më të mëshirshëm ndaj vëllezërve. Në kohën e Kreshmëve Kisha shqetësohet që të propozojë disa angazhime specifike që t’i shoqërojnë konkretisht besimtarët në këtë proces rinovimi të brendshëm: ato janë lutja, agjërimi dhe lëmosha. Këtë vit, në Mesazhin e zakonshëm të kreshmëve, dëshiroj të ndalem të reflektoj mbi praktikën e lëmoshës, që përfaqëson një mënyrë konkrete për t’i ardhur në ndihmë atij që ka nevojë dhe, në të njëjtën kohë, një ushtrim shpirtëror për tu liruar nga lidhja me të mirat tokësore. Sa i fortë është drejtimi i pasurive materiale, dhe sa duhet të jetë vendimi ynë për të mos adhuruar, pohon Jezusi në mënyrë vendimtare: “Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe pasurisë” (Lk 16,13). Lëmosha na ndihmon të fitojmë këtë tundim konstant, duke na edukuar që t’i shkojmë në ndihmë nevojave të të afërmit dhe të bashkëndajmë me të tjerët atë çka zotërojmë nga mirësia hyjnore. Për këtë arsye bëhet grumbullimi i veçantë në për të varfrit, që në Kreshmë u premtohet në shumë vende të botës. Në këtë mënyrë, në pastrimin e brendshëm shtohet një gjest bashkimi kishtar, sipas asaj që ndodhte në Kishat e para të lashta. Shën Pali flet për këtë grumbullim parash në Letrat e tij për bashkësinë e Jeruzalemit. (2Kor. 8-9; Rom 15,25-27) 2. Sipas mësimit ungjillor, ne nuk jemi pronarë por administratorë të të mirave që zotërojmë: kështu që ato nuk konsiderohen si pronë ekskluzive, por si mjete nëpërmjet të cilëve Zoti thërret secilin prej nesh të bëhet ndërmjetës të ndihmës së tij ndaj të afërmit. Ashtu siç kujton Katekizmi i Kishës Katolike, të mirat materiale veshin një vlerë shoqërore, sipas parimit të destinacionit të tyre universal (shih n. 2404). Në Ungjill është e qartë qortimi i Jezusit për ata që zotërojnë dhe përdorin vetëm për vete pasuritë tokësore. Përballë shumicave të cilës, i mungon gjithçka, vuajnë urinë, marrin tonin e një qortimi të rëndë fjalët e Shën Gjonit: “Kush i ka të mirat e kësaj bote dhe e sheh vëllain e vet në ngushticë dhe e mbyll zemrën vet para tij, në ç’mënyrë dashuria e Hyjit qëndron në të” (1 Gj 3,17). Me elokuencë të madhe tingëllon thirrja në bashkëndarjen në Vendet në të cilat popullsia është e përbërë nga shumica e të krishterëve, duke qenë akoma më e rëndë përgjegjësia e tyre përballë shumicës që vuajnë nga nevojat dhe braktisja. T’i shkosh në ndihmë është më parë një detyre drejtësie sesa një vepër dashurie. 3. Ungjilli vë në dritë një karakteristikë tipike të lëmoshës së krishterë: duhet të jetë e fshehur. “Të mos dijë e majta çfarë bën e djathta jote”,thotë Jezusi, “që lëmosha jote të jetë e fshehtë” (Mt 6, 3-4). Dhe pak më parë kishte thënë që nuk duhet të mburremi për veprat e mira, për të mos rrezikuar që të përjashtohemi nga shpërblimi qiellor (shih Mt 6,1-2). Shqetësimi i dishepullit është që gjithçka të shkojë në lavdërimin e madh të Hyjit. Jezusi shqyrton: “Ashtu të shndrisë edhe drita juaj para njerëzve, që t’i shohin veprat tuaja të mira e ta lëvdojnë Atin tuaj që është në qiell” (Mt 5,16). Pra gjithçka duhet të përmbushet për lavdinë e Hyjit dhe jo për lavdinë tonë. Kjo vetëdije shoqëroftë, të dashur vëllezër e motra, çdo gjest ndihme ndaj të afërmit duke shmangur që të shndërrohet në një mjet për të nxjerrë në dukje veten tonë. Nëse në plotësimin e një vepre të mirë nuk kemi si qëllim lavdinë e Hyjit dhe të mirën e vërtetë të vëllezërve, por synojmë më tepër një interes personal ose më thjeshtë një duartrokitje, vendosemi jashtë optikës ungjillore. Në shoqërinë moderne të imazhit, nevojitet që të vëzhgohet me vëmendje, sepse ky tundim është i përsëritur. Lëmosha ungjillore nuk është filantropie thjeshtë: është më shumë një shprehje konkrete e dashurisë, virtyt teologal që kërkon kthimin e brendshëm në dashurinë e Hyjit dhe të vëllezërve, në imitimin e Jezu Krishtit, i cili duke vdekur në kryq dhuroi gjithë vetveten për ne. Si mos ta falënderosh Hyjin për të gjithë ata njerëz që në heshtje,larg nga reflektuesit e shoqërisë mediatike, përmbushin me këtë shpirt vepra bujarie mbështetëse për të varfrit në vështirësi Duhet pak për t’i dhuruar të tjerëve të mirat, sepse për këtë zemra fryhet me madhështi: ja pse nuk kërkon mirënjohje njerëzore për veprat e mëshirës që përmbush që e di që Hyji “shikon në fshehtësi” dhe në fshehtësi do të shpërblejë. 4. Duke na ftuar që ta konsiderojmë lëmoshën me një shikim më të thellë, që tejkalon dimensionin material të pastër, Shkrimi na mëson se është “më i lum është ai që jep se ai që merr“ (shih Vp 20,35). Kur veprojmë me dashuri shprehim të vërtetën e qenies sonë: në fakt jemi krijuar jo për vete, por për Hyjin dhe për vëllezërit (shih 2 Kor 5,15). Çdo herë që për dashuri të Hyjit bashkëndajmë të mirat tona me të afërmin që ka nevojë, eksperimentojmë se plotësia e jetës vjen nga dashuria dhe gjithçka na kthen si bekim në formë paqeje, në kënaqësi të brendshme dhe gëzimi. Ati qiellor i shpërblen lëmoshat tona me gëzimin e tij. Dhe ka më shumë: shën Pjetri citon ndër frytet shpirtërore të lëmoshës faljen e mëkateve. “Dashuria – shkruan ai – mbulon një shumicë mëkatesh” (1 Pjt 4,8). Siç përsërit shpesh liturgjia e kreshmëve, Hyji na ofron ne mëkatarëve mundësinë që të jemi të falur. Fakti që të bashkëndajmë me të varfrit atë çka zotërojmë na rendit që të marrim një dhuratë të tillë. Mendoj, në këtë moment, sa e ndjejnë peshën e të keqes që kanë bërë dhe, pikërisht për këtë, ndjehen larg nga Hyji, të trembur dhe thuajse të paaftë për të shkuar tek Ai. Lëmosha, duke na afruar me të tjerët, na afron me Hyjin dhe mund të bëhet instrument kthimi dhe pajtimi me Të dhe me vëllezërit. 5. Lëmosha edukon në bujarinë e dashurisë. Shën Jozefi Benedikti Cottolengo grihet të na rekomandojë: “Mos i numëroni kurrë monedhat që jepni, sepse unë them gjithmonë kështu: të japësh lëmoshë me dorën e majtë nuk duhet ta di se çfarë bën e djathta, edhe e djathta nuk ka pse ta dijë se çfarë bën e majta” (Thënie dhe mendime, Edilibri, n. 201). Është shumë domethënëse episodi ungjillor i vejushës që, në mjerimin e saj, hedh në thesarin e tempullit “gjithë sa pati për jetesën e vet” (Mk 12,44). Monedha e saj vogël dhe e parëndësishme bëhet një simbol elokuent: kjo vejushë i dhuron Hyjit jo nga tepricat e saj,jo çka ka, por atë çka është. Të gjithë veten e saj. Ky episod i prekshëm gjendet brenda në përshkrimin e ditëve që paraprijnë menjëherë mundimet dhe vdekjen e Jezusit, i cili, siç vëren shën Pali, u bë i varfër për të na pasuruar me varfërinë e tij (shih 2 Kor 8,9); dha gjithë vetveten për ne. Kreshmët, edhe nëpërmjet praktikës së lëmoshës na shtyn që të ndjekim shembullin e tij. Në shkollën e tij mund të mësojmë që të bëjmë me jetën tonë tërësisht një dhuratë;duke e imituar arrijmë që të bëhemi të gatshëm, jo që të japim diçka që e zotërojmë, por më mirë veten tonë. I gjithë Ungjilli nuk përmblidhet ndoshta në urdhrin e vetëm të dashurisë Praktika e kreshmëve të lëmoshës bëhet ndërkohë një mjet për të thelluar thirrjen tonë të krishterë. Kur e ofron vetveten falas, i krishteri dëshmon se nuk është pasuria materiale që dikton ligjet e ekzistencës, por dashuria. Ajo pra çka i jep vlerë lëmoshës është dashuria, që frymëzon forma të ndryshme dhurimi, si pas mundësive dhe kushte vetë secilit. 6. Të dashur vëllezër e motra, Kreshmët na ftojnë që të “stërvitemi” shpirtërisht, edhe përmes praktikës së lëmoshës, për tu rritur në dashuri dhe për të njohur tek të varfrit vetë Krishtin. Në Veprat e Apostujve tregohet që apostulli Pjetër të çalit që kërkonte lëmoshë tek dera e tempullit i tha: “Unë nuk kam as argjend as ar, por po të jap çka kam: në Emër të Jezu Krishtit, Nazarenas, etj!” (V.Ap. 3,6). Me lëmoshën dhurojmë diçka materiale, shenjë e dhuratës më të madhe që mund t’i ofrojmë të tjerëve me shpalljen dhe dëshminë e Krishtit, në emrin e të Cilit është jeta e vërtetë. Kjo periudhë është pra e karakterizuar nga një sforcim personal dhe i bashkësisë për përqafimin me Krishtin për të qenë dëshmitarë të dashurisë së tij. Maria, Nënë dhe Shërbëtore besnike e Zotit, i ndihmoi besimtarët që të çojnë “luftimin shpirtëror” të Kreshmëve të armatosur me lutjen, agjërimin dhe me praktikën e lëmoshës, për të arritur në kremtimin e Festave të pashkëve të rinovuar në shpirt. Me këto dëshira të mëdha bashkëndajë me kënaqësi të gjithëve Bekimin Apostolik. Nga Vatikani, 30 Tetor 2007 Benediktus PP XVI
Page 1: Historia nuk e ka njohur ende atë
Page 5 and 6: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 5 Muaji
Page 7 and 8: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 7 Takimi
Page 9 and 10: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 9 Dëshm
Page 11 and 12: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 11 Në a

Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?