Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

shkurt 2008
Kisha dhe jeta
3
Mesazhi i Atit të Shenjtë Benedikti XVI,
për Kreshmët 2008
“Krishti u bë i varfër për ju” (2 Kor 8,9)
Të dashur vëllezër dhe motra,
1. Çdo vit, Kreshmët na ofrojnë një rast të
provnishëm për të thelluar kuptimin dhe vlerën
e të qënurit tonë të krishterë, dhe na stimulon
të zbulojmë mëshirën e Hyjit që ne të bëhemi
më të mëshirshëm ndaj vëllezërve.
Në kohën e Kreshmëve Kisha shqetësohet
që të propozojë disa angazhime specifike që
t’i shoqërojnë konkretisht besimtarët në këtë
proces rinovimi të brendshëm: ato janë lutja,
agjërimi dhe lëmosha. Këtë vit, në Mesazhin e
zakonshëm të kreshmëve, dëshiroj të ndalem
të reflektoj mbi praktikën e lëmoshës, që
përfaqëson një mënyrë konkrete për t’i ardhur
në ndihmë atij që ka nevojë dhe, në të njëjtën
kohë, një ushtrim shpirtëror për tu liruar nga
lidhja me të mirat tokësore. Sa i fortë është
drejtimi i pasurive materiale, dhe sa duhet të
jetë vendimi ynë për të mos adhuruar, pohon Jezusi në
mënyrë vendimtare: “Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe
pasurisë” (Lk 16,13).
Lëmosha na ndihmon të fitojmë këtë tundim konstant,
duke na edukuar që t’i shkojmë në ndihmë nevojave
të të afërmit dhe të bashkëndajmë me të tjerët atë çka
zotërojmë nga mirësia hyjnore. Për këtë arsye bëhet
grumbullimi i veçantë në për të varfrit, që në Kreshmë u
premtohet në shumë vende të botës. Në këtë mënyrë, në
pastrimin e brendshëm shtohet një gjest bashkimi kishtar,
sipas asaj që ndodhte në Kishat e para të lashta. Shën
Pali flet për këtë grumbullim parash në Letrat e tij për
bashkësinë e Jeruzalemit. (2Kor. 8-9; Rom 15,25-27)
2. Sipas mësimit ungjillor, ne nuk jemi pronarë
por administratorë të të mirave që zotërojmë: kështu që
ato nuk konsiderohen si pronë ekskluzive, por si mjete
nëpërmjet të cilëve Zoti thërret secilin prej nesh të bëhet
ndërmjetës të ndihmës së tij ndaj të afërmit. Ashtu siç
kujton Katekizmi i Kishës Katolike, të mirat materiale
veshin një vlerë shoqërore, sipas parimit të destinacionit
të tyre universal (shih n. 2404).
Në Ungjill është e qartë qortimi i Jezusit për ata që
zotërojnë dhe përdorin vetëm për vete pasuritë tokësore.
Përballë shumicave të cilës, i mungon gjithçka, vuajnë
urinë, marrin tonin e një qortimi të rëndë fjalët e Shën
Gjonit: “Kush i ka të mirat e kësaj bote dhe e sheh vëllain
e vet në ngushticë dhe e mbyll zemrën vet para tij, në
ç’mënyrë dashuria e Hyjit qëndron në të” (1 Gj 3,17). Me
elokuencë të madhe tingëllon thirrja në bashkëndarjen në
Vendet në të cilat popullsia është e përbërë nga shumica e
të krishterëve, duke qenë akoma më e rëndë përgjegjësia
e tyre përballë shumicës që vuajnë nga nevojat dhe
braktisja. T’i shkosh në ndihmë është më parë një detyre
drejtësie sesa një vepër dashurie.
3. Ungjilli vë në dritë një karakteristikë tipike të
lëmoshës së krishterë: duhet të jetë e fshehur. “Të mos
dijë e majta çfarë bën e djathta jote”,thotë Jezusi, “që
lëmosha jote të jetë e fshehtë” (Mt 6, 3-4). Dhe pak
më parë kishte thënë që nuk duhet të mburremi për
veprat e mira, për të mos rrezikuar që të përjashtohemi
nga shpërblimi qiellor (shih Mt 6,1-2). Shqetësimi i
dishepullit është që gjithçka të shkojë në lavdërimin e
madh të Hyjit. Jezusi shqyrton: “Ashtu të shndrisë edhe
drita juaj para njerëzve, që t’i shohin veprat tuaja të mira
e ta lëvdojnë Atin tuaj që është në qiell” (Mt 5,16).
Pra gjithçka duhet të përmbushet për lavdinë e Hyjit
dhe jo për lavdinë tonë. Kjo vetëdije shoqëroftë, të dashur
vëllezër e motra, çdo gjest ndihme ndaj të afërmit duke
shmangur që të shndërrohet në një mjet për të nxjerrë
në dukje veten tonë. Nëse në plotësimin e një vepre të
mirë nuk kemi si qëllim lavdinë e Hyjit dhe të mirën e
vërtetë të vëllezërve, por synojmë më tepër një interes
personal ose më thjeshtë një duartrokitje, vendosemi
jashtë optikës ungjillore. Në shoqërinë moderne të
imazhit, nevojitet që të vëzhgohet me vëmendje, sepse
ky tundim është i përsëritur. Lëmosha ungjillore nuk
është filantropie thjeshtë: është më shumë një shprehje
konkrete e dashurisë, virtyt teologal që kërkon kthimin
e brendshëm në dashurinë e Hyjit dhe të vëllezërve, në
imitimin e Jezu Krishtit, i cili duke vdekur në kryq dhuroi
gjithë vetveten për ne. Si mos ta falënderosh Hyjin për
të gjithë ata njerëz që në heshtje,larg nga reflektuesit e
shoqërisë mediatike, përmbushin me këtë shpirt vepra
bujarie mbështetëse për të varfrit në vështirësi Duhet
pak për t’i dhuruar të tjerëve të mirat, sepse për këtë
zemra fryhet me madhështi: ja pse nuk kërkon mirënjohje
njerëzore për veprat e mëshirës që përmbush që e di
që Hyji “shikon në fshehtësi” dhe në fshehtësi do të
shpërblejë.
4. Duke na ftuar që ta konsiderojmë lëmoshën me
një shikim më të thellë, që tejkalon dimensionin material
të pastër, Shkrimi na mëson se është “më i lum është ai
që jep se ai që merr“ (shih Vp 20,35). Kur veprojmë
me dashuri shprehim të vërtetën e qenies sonë: në fakt
jemi krijuar jo për vete, por për Hyjin dhe për vëllezërit
(shih 2 Kor 5,15). Çdo herë që për dashuri të Hyjit
bashkëndajmë të mirat tona me të afërmin që ka nevojë,
eksperimentojmë se plotësia e jetës vjen nga dashuria
dhe gjithçka na kthen si bekim në formë paqeje, në
kënaqësi të brendshme dhe gëzimi. Ati qiellor i shpërblen
lëmoshat tona me gëzimin e tij. Dhe ka më shumë: shën
Pjetri citon ndër frytet shpirtërore të lëmoshës faljen e
mëkateve. “Dashuria – shkruan ai – mbulon një shumicë
mëkatesh” (1 Pjt 4,8). Siç përsërit shpesh liturgjia e
kreshmëve, Hyji na ofron ne mëkatarëve mundësinë që
të jemi të falur. Fakti që të bashkëndajmë me të varfrit
atë çka zotërojmë na rendit që të marrim një dhuratë të
tillë. Mendoj, në këtë moment, sa e ndjejnë peshën e të
keqes që kanë bërë dhe, pikërisht për këtë, ndjehen larg
nga Hyji, të trembur dhe thuajse të paaftë për
të shkuar tek Ai.
Lëmosha, duke na afruar me të tjerët, na
afron me Hyjin dhe mund të bëhet instrument
kthimi dhe pajtimi me Të dhe me vëllezërit.
5. Lëmosha edukon në bujarinë e
dashurisë. Shën Jozefi Benedikti Cottolengo
grihet të na rekomandojë: “Mos i numëroni
kurrë monedhat që jepni, sepse unë them
gjithmonë kështu: të japësh lëmoshë me
dorën e majtë nuk duhet ta di se çfarë bën e
djathta, edhe e djathta nuk ka pse ta dijë se
çfarë bën e majta” (Thënie dhe mendime,
Edilibri, n. 201). Është shumë domethënëse
episodi ungjillor i vejushës që, në mjerimin
e saj, hedh në thesarin e tempullit “gjithë sa
pati për jetesën e vet” (Mk 12,44). Monedha e
saj vogël dhe e parëndësishme bëhet një simbol elokuent:
kjo vejushë i dhuron Hyjit jo nga tepricat e saj,jo çka ka,
por atë çka është. Të gjithë veten e saj.
Ky episod i prekshëm gjendet brenda në përshkrimin
e ditëve që paraprijnë menjëherë mundimet dhe vdekjen
e Jezusit, i cili, siç vëren shën Pali, u bë i varfër për të na
pasuruar me varfërinë e tij (shih 2 Kor 8,9); dha gjithë
vetveten për ne. Kreshmët, edhe nëpërmjet praktikës së
lëmoshës na shtyn që të ndjekim shembullin e tij. Në
shkollën e tij mund të mësojmë që të bëjmë me jetën
tonë tërësisht një dhuratë;duke e imituar arrijmë që të
bëhemi të gatshëm, jo që të japim diçka që e zotërojmë,
por më mirë veten tonë. I gjithë Ungjilli nuk përmblidhet
ndoshta në urdhrin e vetëm të dashurisë Praktika e
kreshmëve të lëmoshës bëhet ndërkohë një mjet për të
thelluar thirrjen tonë të krishterë. Kur e ofron vetveten
falas, i krishteri dëshmon se nuk është pasuria materiale
që dikton ligjet e ekzistencës, por dashuria. Ajo pra çka
i jep vlerë lëmoshës është dashuria, që frymëzon forma
të ndryshme dhurimi, si pas mundësive dhe kushte vetë
secilit.
6. Të dashur vëllezër e motra, Kreshmët na ftojnë
që të “stërvitemi” shpirtërisht, edhe përmes praktikës së
lëmoshës, për tu rritur në dashuri dhe për të njohur tek të
varfrit vetë Krishtin. Në Veprat e Apostujve tregohet që
apostulli Pjetër të çalit që kërkonte lëmoshë tek dera e
tempullit i tha: “Unë nuk kam as argjend as ar, por po të
jap çka kam: në Emër të Jezu Krishtit, Nazarenas, etj!”
(V.Ap. 3,6). Me lëmoshën dhurojmë diçka materiale,
shenjë e dhuratës më të madhe që mund t’i ofrojmë të
tjerëve me shpalljen dhe dëshminë e Krishtit, në emrin
e të Cilit është jeta e vërtetë. Kjo periudhë është pra e
karakterizuar nga një sforcim personal dhe i bashkësisë
për përqafimin me Krishtin për të qenë dëshmitarë të
dashurisë së tij. Maria, Nënë dhe Shërbëtore besnike
e Zotit, i ndihmoi besimtarët që të çojnë “luftimin
shpirtëror” të Kreshmëve të armatosur me lutjen,
agjërimin dhe me praktikën e lëmoshës, për të arritur në
kremtimin e Festave të pashkëve të rinovuar në shpirt.
Me këto dëshira të mëdha bashkëndajë me kënaqësi të
gjithëve Bekimin Apostolik.
Nga Vatikani, 30 Tetor 2007
Benediktus PP XVI