Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

More documents

Recommendations

Info

shkurt 2008 Kisha dhe jeta 6 Nën shenjën e kryqit “Hyji e vuri në provë Abrahamin” (Zan 22, 1). Por kjo provë ka qenë rast për ta forcuar Abrahamin në fe. Imzot Gjergj Frendo O.P. HESHTJA E HYJIT Edhe heshtja e Hyjit e vë njeriun në provë, në mënyrë që ky tundohet që të pyesë: “Ku është Hyji im” Dy çaste të rëndësishme që shënuan fillimin dhe mbarimin e jetës tokësore të Jezusit janë edhe të cilësuar nga “heshtja e Hyjit”. Ku ishte Hyji kur Maria, në orët e fundit të shtatzënisë së saj, nuk gjeti asnjë vend të hapur përveç shpellës Dhe ku ishte Hyji kur Jezusi, i varur mbi kryq, lëshoi atë britmë: “Hyji im, Hyji im, përse hoqe dorë prej meje” Por paradoksi i madh gjendet pikërisht këtu: që në lakuriqësinë e foshnjës së Betlemit dhe në lakuriqësinë e të kryqëzuarit mbi Kalvar është dukur fuqia e Hyjit në të gjithë madhështinë e saj. Në të dyja rastet, Maria ishte afër atij. Nuk tha as një fjalë. Por ishte gruaja “kontemplative”, e cila, si e përshkruan ungjilltari Lukë, “i mbante mend me kujdes të gjitha këto ngjarje dhe i shoshiste në zemrën e vet” (Lk 2, 19). Në të dy raste, Jezusi dhe Maria bashkohen me më të vegjlit (ata që në Shkrimin e Shenjtë quhen anawim, të mënjanuar. Shoqëruesit e tyre janë të mënjanuar: në Betlem janë barinjtë, mbi Kalvar janë disa gra dhe një diel me emrin Gjon. Në të dy raste kemi Kishën embrionike e të varfërve, pa asnjë pushtet përveç asaj që vjen nga dashuria e mishëruar dhe e flijuar. DERA PËR NJË JETË TË RE Një nga drejtorët e revistës Playboy, në një intervistë që i bënë para disa vitesh, është rrëfyer: “Në Playboy nuk lejohet të flitet për fëmijë, burg, sëmundje, pleq.... Por mbi të gjithë rreptësishtë ndalohet të flitet për vdekjen”. Biseda për vdekjen pengon ata që duan ta gëzojnë jetën. Edhe ne mundohemi të shmangim biseda të tilla, dhe përdorim shumë “eufemizëm”: “Filani ka ndërruar jetën”; dhe fëmijëve u themi: “Gjyshja ka ikur tek Zoti”. Megjithatë feja e krishterë bën që ta vlerësojmë vdekjen të ndriçuar nga kryqi i Krishtit. Në fakt, sipas Ungjijve, sa herë që Jezusi parakallëzoi vdekjen a vet, atëherë paralajmëroi edhe ringjalljen. Ashtu edhe kur, atë ditë të ringjalljes së tij, u dëftua nxënësve të Emausit, u tha: “A nuk u desh që Mesia t’i pësojë të gjitha e kështu të hyjë në lavdinë e vet” (Lk 24, 26). Por është sidomos Ungjilli i Gjonit ai që nënvizon vdekjen e Krishtit si kalim për një jetë të re. Në fakt Gjoni e paraqet tregimin e larjes së këmbëve me fjalët: “Jezusi, duke ditur se i erdhi koha të kalojë prej kësaj bote tek Ati....” Jezusi kishte folur për vetveten si Bariu i mirë i cili jep jetën e vet për delet. “Askush nuk mund të ma marrë (jetën), por unë e jap prej vetes” (10, 18). Në kopshtin e Gjetsemanit është ai që i afron ushtarët dhe i pyet: “Kë kërkoni .... Nëse pra më kërkoni mua, lëni këta të shkojnë”. Dhe kur Pilati i thotë: “A nuk e di se kam pushtet të liroj e kam pushtet të kryqëzoj”, Jezusi përgjigjet: “Kurrfarë pushteti s’do të kishe mbi mua po të mos ishte dhënë prej së larti” (19, 10-11). Prandaj vdekja nuk ishte një ngjarje që Jezusi i duhej të pësojë, por një vepër që ai pranoi vullnetarisht dhe me dashuri të plotë. EKSPERJENCA E KRYQIT Do të ishte mirë po të ishte jeta jonë gjithmonë pranverë, pa ftohtin e dimrit e pa nxehtësinë e verës. Do të ishte mirë po të kishim mundësi të jetojmë gjithmonë si në një parajsë tokësorë. Por kjo është një utopi. Dhe në fakt njeriu rritet nëpërmjet eksperiencës së vuajtjes, jo vetëm nga pikëpamja shpirtërore, por edhe nga pikëpamja psikologjike. Dietrich Bonhoeffer (një teolog luteran i vrarë nga nazistët në moshën 39), në librin e tij Çmimi i Dishepullatit, flet për krizën në kishën e asaj kohe, sepse shumë kënaqen me “hir të lirë”, domethënë, sipas teologut, “hiri pa dishepullatin, hiri pa eksperiencën e kryqit”. Është “hir i lirë”, por i pavlefshëm! Si të krishterë, mos të harrojmë asnjëherë ato fjalë të Krishtit të ringjallur: “A nuk u desh që Mesia t’i pësojë të gjitha e kështu të hyjë në lavdinë e vet” Krishti i ringjallur është ai që, në paraqitjet e tij, u tregon shikuesve shenjat e gozhdave, që t’i kujtojë se vetëm nëpër eksperiencën e kryqit mund të arrihet tek ngadhënjimi i jetës së re. Dhe vëzhguesit e kanë njohur pasi që i panë këto shenja. Dhe në shumë mënyrë ne bëjmë këtë eksperiencë të kryqit dhe të vdekjes. Ashtu, për shembull, në luftën tonë kundër së keqes: vdesim për vetveten kur u biem mohit veseve tona, kur durojmë të tjerët (që mund të jenë shumë afër nesh: mund të jetë burri ose djali yt, mund të jetë ai apo ajo që banon me ty në komunitet), kur durojmë dhimbjet ose sëmundjet tona. Nuk mund ta shmangim kryqin..... por as mos të dëshpërohemi duke e përballuar. Një shkrimtar amerikan tha: “Jeta është një mister që duhet ta përjetojmë; nuk është një problem që duhet ta zgjidhim”. Po ta pranojmë jetën si një problem, atëherë dëshpërohemi: kot mundohemi ta zgjidhim. Ndërsa po ta pranojmë si një mister, veçanërisht nën dritën e misterit të kryqit të Krishtit, atëherë e gjejmë paqen nëpërmjet atij që tha: “Unë jam rruga, e vërteta, dhe jeta”. Unë dhe të tjerët Takimi i II i adoleshentëve të Arkidioqezës Tiranë- Durrës Nga Elidon DODAJ Tiranë, 16 shkurt 2008 Ndoshta as që mund të ishte menduar! Të përgatitur për 100-150 adoleshent, animatorëve të Qendrës Sociale Dom Bosko dhe bashkësisë Saleziane, u është dashur të ndryshojnë ambientet nga salla e madhe e Shkollës së Mesme në atë të sallës së mëngjesit të Shkollës Profesionale. 250 adoleshentët e dioqezës janë habitur edhe ato vetë kur kanë parë atë numër rekord moshatarësh, që vinin minutë pas minute dhe që mbushte ambientet e oborrit të Dom Boskos. “Ishte një njeri i lodhur duke qarë. Pa përreth dhe pa që lumturia ishte atje: zgjati atëherë një dorë për ta “kapur” . Ishte një lule…” Kjo ka qenë pjesa e një tregimi e cila ka hapur ditën e dytë të adoleshentëve të organizuar nga Komisioni Baritor Rinor dhe qendra Dom Bosko me temën “Unë dhe të tjerët”. Pas prezantimit të afro njëzet grupeve dhe punëve të tyre që kishin zhvilluar në grupet prej kohësh është pasur nga lutja dhe momentet e bukura që të dhuron ajo. Pjesa e Ungjillit, Samaritani i Mirë ka vënë në lëvizje të gjithë të pranishmit. Më pas duartrokitjet kanë pasur Ungjillin, duke vënë në qendër të takimit “Fjalën”, e cila na u zbulua nga Hyji dhe për Hyjin. Ndërsa janë ftuar adoleshentët që t’i kushtojnë vëmendje edhe momenteve të tjera që do pasonin ditën. Lutja ka vijuar me këngë dhe psalmet e kohës së krezhmeve dhe së bashku të gjithë kanë recituar: “Mos lejo kurrë që dikush të vijë tek ti e të iki pa qenë më i mirë apo më i kënaqur. Ji shprehi e mirësisë së Hyjit, mirësi në fytyrën tënde e në sytë e tu, mirësi në buzëqeshjen tënde e në përshëndetjen. Fëmijëve, të varfëve dhe të gjithë atyre që vuajnë në mish e në shpirt dhuro gjithmonë një buzëqeshje të gëzueshme. Jepu atyre jo vetëm përkujdesjet e tua, por edhe zemrën tënde.” Ndërsa “tjetrin”, është konsideruar pasqyra ku secili shikon vetveten, të mirat e të këqijat. Si të tillë - kanë shtuar një grup tek prezantonte punën e tyre, do të thotë se jemi të lidhur aq ngushtë me njëritjetrin si ai zinxhiri, i cili është vështirë që ta këputësh.
shkurt 2008 Kisha dhe jeta 7 Takimi i dytë i adoleshentëve Nga Blerina Kolndreu Nuk është shumë e lehtë të komunikojmë dhe të përfshihemi me botën e adoleshentëve në këtë moshë të bukur të tyre por edhe problematike. Por mund të themi që ata na kanë pak habitur të shtunën gjashtëmbëdhjetë shkurt te Qendra don Bosko. Ishte takimi i dytë Dioqezan i organizuar nga Komisioni Baritor Rinor në bashkëpunim më Salezianët. Para së gjithash numri i madh i pjesëmarrësve (ndoshta më shumë se 250, nuk më kujtohet mirë) i papritur nga organizuesit, me grupe rinore nga shumë famulli të Dioqezës, saqë u desh të zhvendosnim në një sallë tjetër më të madhe. Së dyti na bëri përshtypje aftësia e tyre të transmetojnë një mesazh nëpërmjet një drame të vogël ose një karteloni. Tema e ditës ishe: “Unë dhe të tjerët”. Ne nuk jemi ishuj dhe realizohemi së bashku. Këtë ide disa grupe e kanë zhvilluar shumë mirë dhe me shumë fantazi, qoftë në prezantimin e fillimit qoftë në përfundimin e punëve të grupeve. Pas prezantimit të çdo grupi ka vijuar një moment lutjeje mbi ungjillin e Samaritanit të mirë: Kush është i afërmi im Është ai që unë takoj dhe që ka nevojë për mua. Pastaj u ndamë në disa grupe të tjera: aktiviteti ishte të bëjmë një mesatare të orëve që një adoleshent normalisht përdor gjatë një jave (shkolla, sporti, grupi, gjumi etj.) E treta gjë që më bëri përshtypje ishte sinqeriteti që doli dukë përpunuar ato “statistika”, e cila na ka ndihmuar të reflektojmë më shumë mbi kohën që duhet t’u kushtojmë të tjerëve. Sigurisht nuk kanë munguar edhe pikë problematike, sipas meje, si për shembull momentet e kushtuara celularit dhe gjumit (të tepërta) dhe koha për politikën, me kuptim të interesit ndaj realitetit publik (gati zero), dhe edhe pak kohë për lutjen. Unë shpresoj që edhe nëpërmjet këtyre takimeve në dioqezë dhe duke marrë pjesë në jetën e famullive, shumë adoleshentë shqiptarë të kuptojnë dhe të ndiejnë që Kisha i do dhe dëshiron më të mirën për ata që janë e ardhmja e krishterimit dhe e shoqërisë. Gjithashtu ne të gjithë edukatorë të kuptojmë më shumë dinjitetin e çdo personi edhe të kemi më shumë kujdes ndaj adoleshentëve. Takimi ka përfunduar me një moment lutjeje dhe falënderimi ndaj Zotit që na dha hirin të takohemi, dhe me bekimin e atë Giovanni Salustrit. Një falënderim të duhur animatorëve për gatishmërinë e tyre, si dom Dominikut dhe gjithë salezianëve që na kanë mirëpritur dhe udhëhequr gjatë ditës në qendrën don Bosko. Dita e rinisë më datë 31 maj në stadiumin e Lezhës do të jetë takimi i ardhshëm për të rinjtë dhe adoleshentët shqiptare. Përjetim i asaj dite Don Francesco Guarnati Ndërsa në anën e kundërt të saj është shfaqur fytyra e Zotit tonë, Jezu Krisht, që për secilin duhet të jetë një fytyrë e tij, ta shfletojmë çdo dite këtë fytyrë që është jeta jonë e më pas tu kushtojmë rëndësi edhe asaj që na edukon familjes dhe me ato që rritemi, shoqërisë. Të gjithë të jemi të bashkuar, si këto duar - që paraqiteshin në prezantimet e tyre, e të jemi një të vetëm. Takimi ka vijuar me punën në grupe. Ku ndryshe nga herë të tjera, secili prej tyre është “detyruar” të tregohet realisht 168 orët e javës së tij. Duke filluar nga shoqëria, loja, politika e televizori, përshpirtëria, telefoni e familja, ushqimi e gjumi. Këto kanë bërë që puna të shkoj mes humorit dhe batutave të ndryshme duke nxjerrë kësaj here edhe ato gjëra që është pak e vështirë të zbulosh nga kjo moshë. Moshë që tek dëgjohet lart e poshtë, i është vënë sinonimi “e ç’thurur”, por që nuk ka dominuar aspak tek këta adoleshent. Ndërsa në fund të takimit janë paraqitur të gjitha punët e grupeve ku kësaj here si detyrë ka qenë dramatizimi i një pjese dhe grafiku i jave. Mes duartrokitjeve është bërë dhe bekimi dhe të gjithë janë nisur drejt shtëpive për tu takuar në takimin e madh të Ditës Kombëtare të të Rinjve që do të mbahet në stadiumin “Besëlidhja” në Lezhë, në 31 Maj. Përsa i përket këtij takimi jam më se e sigurt se do të ketë të tjerë që dhe të flasin mbi zhvillimin dhe kalimin e kohës atje por dua që të theksoj diçka më personale po në lidhje me këtë. Meqenëse grupi ynë ishte nga periferia Tiranës dhe ç’është e vërteta nuk ishim të përgatitur dhe të informuar mirë për detajet e këtij takimi. Për mua ishte diçka e bukur meqenëse dita e grupit tonë filloj me kremtimin c meshës së shenjtë të cilën e kremtoi Dom Marjan Lumçi në kapelën e Motrave të Nënë Terezës te shtëpia, i cili në predikimin e tij na ftoj të kundrojmë figurën e Krishtit dhe se si ishte jeta e Moisiut në lidhje me Zotin, që ai që e pa Zotin fytyrë për fytyrë, dhe i priu popullit të zgjedhur për 40 vjet në shkretëtirë drejt tokës së premtuar, por që nuk iu gëzua faktit të shkojë në tokën i premtuar. Cili ishte mëkati më i madh që Moisiu kishte bërë që nuk ja lejonte këtë gëzim Dhe cilët janë mëkatet që na pengojnë edhe neve që të arrijmë shpesh herë në tokën e premtuar të hirit të Zotit. Mëkati i Moisiut ishte se nuk besonte ne faktin që për Zotin asgjë nuk është e pamundur, se populli që Zoti e kishte zgjedhur, edhe pse i padëgjueshëm, prapë se prapë do të ishte Zoti Atë, ai që do ta përcillte me dorën e tij për në tokën e premtuar. Pra Moisiu nuk i besonte më të pamundurës që Zoti mund të bënte me atë popull. Nga kjo rrjedh se dhe mëkati më i madhi joni, është atëherë kur ne besojmë më shumë në dobësitë tona dhe kemi frikë nga ato dhe ndalemi, stepemi përballë tyre, sesa në në mëshirën e Zotit. Në meshë, kapela e motrave nuk kishte ndonjë stoli të veçantë por çfarë c bëri këtë meshë më të gjallë ishte se pjesëmarrësit në të ishim ne Rinia dhe Pleqtë, dy realitete të çdo kohe. Më gëzon pamasë kjo gjë, pasi tregon mënyrën se si Kisha nuk përqendron vetëm në njërën anë të jetës njerëzorë sikurse është brezi i ri, por tregon një përkujdesje për secilin person që nga ngjizja deri në vdekje. Për mua ky moment ishte një thirrje për të parë Krishtin jo vetëm në adoleshentë por edhe në moshat e thyera, një vëmendje ti kushtohet edhe atyre që dergjen nën vetminë e vuajtjes meqenëse edhe këto janë pasuria e Kishës. Pra ftesa ime personale është që ti heqim ato perde që na pengojnë se më arritjen e kokës së premtuar nëpër mjet atyre që kanë nevojë për ne dhe kështu mund ta jetojmë atë që ishte në përkim me temën për të rinjtë Samaritani i mirë në çdo moshë dhe në fjalët e Krishtit shko e bëj edhe ti ashtu. Takimi ishte i këndshëm dhe shumë këmbyes mes të rinjve të famullive të ndryshme të Arkidioqezës sonë.
Page 1 and 2: Historia nuk e ka njohur ende atë
Page 3 and 4: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 3 Mesazh
Page 5: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 5 Muaji
Page 9 and 10: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 9 Dëshm
Page 11 and 12: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 11 Në a

Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?