Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

More documents

Recommendations

Info

shkurt 2008 Kisha dhe jeta 10 Nëse kokrra e grurit nuk vdes! Nga Alfred Matoshi Po të bësh një xhiro në kryeqytet, jo vetëm duke parë me syrin fizik por duke vështruar me vëmendje atë që të del përpara, do të mendosh se, ose je në “botën e çudirave” ose se ti nuk je në rregull nga mendja. Mund te shikosh gjëra shumë të çuditshme si: Njerëz që flasin me vete, që në njërën dorë mban pjesën e mbetur të cigares së konsumuar kohë më parë, dhe me dorën tjetër animon shumë natyrshëm ato që po flet. Dhe ti normalisht mund të mendosh se ky personazh në këtë qytet të çuditshëm mund të jetë një i sëmurë mendor i cili është larguar nga spitali!... Por jo, gabohesh sepse në fakt aty pas stolit në lulishte janë dy fëmijët e tij që po lozin me njëri tjetrin pa e vënë re fare monologun e të atit. Atëherë të dashur miq u gabuam me personazhin tonë, sepse ky na qenka një baba i devotshëm i cili kujdeset për argëtimin e fëmijëve të tij. Largohemi nga kjo skenë duke i vënë një pikëçuditëse të madhe dhe pak më tutje në rrëzë të një peme të mbjellë së fundmi, një djalosh rreth të njëzetave po bën një gjumë aq të thellë sa të mendosh që ka vdekur, në qetësinë që mund të kesh vetëm tre metra larg motorëve të makinave të cilat shumica kanë moshën e djaloshit në gjumë, dhe zhurma e tyre në kor është aq e madhe saqë kemi fituar edhe një çmim të parë europian. Kushedi sa do ketë pa fjetur apo sa do ketë fjetur Ndoshta gjithë jetën!. Çudi !!! Afrohesh tek kryqëzimi, pikë strategjike! Është një i ri që është mbështetur në shtyllën e ndriçimit publik, me njërën këmbë në tokë dhe këmbën tjetër të mbështetur në kënd të drejtë me shtyllën. Këmba në tokë dhe rreth dy metra trotuar janë të mbuluara me mbetjet e farave të lulediellit të cilat i konsumon aq shpejt, sa edhe ky po të marrë pjesë në ndonjë konkurs për këtë “sport” me siguri do fitoje ndonjë çmim. Kalojmë kryqëzimin dhe përpara në bulevard të shfaqet gati gati një treg peshoresh, por kur afrohesh nuk dëgjon “hajde peshore” por “hajde pesha” dhe sheh që janë vetëm të moshuar që përpiqen të rrisin pensionin. Ndoshta një i huaj do mendonte ndryshe! Për shembull, që ky qytet nga mirëqenia e madhe duhet të vuaj nga mbipesha... . Kush e di çfarë do mendonin! Nejse ecim përpara dhe në fund të bulevardit, më në fund një pamje e bukur, një grup vajzash, plot hare, plot ngjyra, plot jetë, të veshura shumë bukur, ndoshta ndoshta tepër bukur, me një stil të sezonit të ardhshëm, sidomos njëra e cila qëndronte në mes sikur po udhëhiqte grupin. I lëmë pas disa metra dhe duke u përpjekur të lidhesh skenat që nuk lidheshin, bëhesh lëmsh dhe instinktivisht kthen kokën prapa për të shikuar edhe një herë, dhe shikon një skenë interesante, dy nga ato vajzat e grupit, ajo e veçanta dhe një tjetër shmangin “tregun e peshoreve” për tu bashkuar me grupin përtej kryqëzimit, kushedi përse Dhe mund të të vij në mendje një mendim shumë primitiv, ndoshta të moshuarve nuk ju del pensioni se i shpenzojnë lekët duke blerë rroba firmato! Kush e di!!! Nejse “nuk është punë e jona”, vazhdojmë rrugën dhe përpara na del një i njohur i vjetër, që kemi shumë kohë pa e parë, dhe nuk është aspak çudi të jeni pjesë e bashkëbisedimit që në Tiranë përdoret si refren ne çdo takim dhe është si më poshtë: A – oooo çkemi B –hiç ja ktej. A –ku ke qenë B –ktej mo verdall. A –po me se ja marrë B –hiç ma as nji gjo. A –po mire, po a shtyhet B –hec ma, shtyje të shtyjm. A –hajt pra se te po shifena! B –hajt tung, duku naj herë. Mund te jetë ndoshta ndër bashkëbisedimet më të radha në botë, dhe nuk besoj që mund të përkthehet në ndonjë gjuhë, dhe te dalë me kuptim, por nejse le ti vëmë edhe kësaj një pikëçuditëse. Të gjitha këto ngjarje nuk janë një trillim artistik, por janë skena nga realiteti i hidhur në të cilin ne jetojmë çdo ditë. Vetëm me një xhiro në bulevard dhe pa kaluar fare në periferi, mund të shikosh fytyra të vrara, të zbehta, të lodhura që ecin ne drejtime të çrregullta, pa një pikë referimi, njerëz që nuk e dine se kush janë, nga vijnë dhe ku shkojnë, qe nuk e dinë se çfarë duan dhe aq me tepër se si ta arrijnë atë që si nëpër tym duan. Shikon pasurinë dhe varfërinë që si për ironi, ushqejnë njëra tjetrën. Dhe ç’është më e rëndësishmja, shikon qenien njerëzore, krijesën e Zotit, të cilës i dha statusin me te lartë ndër të gjitha krijesat e tjera, deri aty sa e krijoi në përngjasimin e vet, e shikon të shndërruar në shërbëtor apo skllav të elementeve dhe gjerave të cilat Zoti i ka krijuar për të qenë në shërbim të njeriut, dhe e gjithë kjo ka marrë formën e një “fenomeni të natyrshëm”i cili po na han të gjallë se bashku me injorancën tonë. Në ndonjë bisedë sporadike mund të dëgjosh ndonjë argument që përpiqet të justifikojë këtë “prapambetje” si p.sh. 500 vjet turku apo 50 vjet komunizëm, dhe me gjithë ndikimin që kanë pasur këto dy argumente, ky qytet ndoshta duhet të kërkojë përgjigje më thellë, më larg. Ne që jetojmë në këtë qytet, ndoshta akoma nuk e dimë ose e injorojmë faktin se para rreth 2000 vjetësh, vetë krijuesi i gjithçkaje u mishërua dhe u bë njeri, erdhi atëherë kur “ishte mbushur kupa” për të shlyer mëkatet e të gjithë botës, dhe për të na dhënë Besëlidhjen e Re, të cilën ne e kemi në dorë por nuk dimë ta lexojmë, dhe aq më tepër ta jetojmë. Ai erdhi dhe foli qartë: “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes, jet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt! Kush e do jetën e vet, do ta humbë. Ai që e urren jetën e vet në këtë botë, ai do ta ruajë për jetën e pasosur. Kush do të më shërbejë, le të vijë mbas meje. Ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im. Atë që do të më shërbejë, do ta nderojë Ati im.”Gjn.12.24-26) Besoj se të gjithë biem dakord se ardhja jonë në këtë botë nuk është e varur nga vullneti ynë, pra ne jemi “mbjellë” nga dikush, dhe ne e dimë se ai qe mbjell nuk mbjell se i ka tepruar fara por mbjell me qëllim që fara të mbijë dhe të korri nga kjo farë frytet e veta. Nga këtu del qartë, për kush do që të kuptojë, se ne të gjithë jemi të mbjellë nga dikush me një qëllim, të cilin secili prej nesh duhet ta zbulojë në vetvete në mënyre që të japi frytet e veta. Qëllim i cili do të ishte i pamundur të zbulohej nëse ai që na ka mbjellë nuk do te vinte të na mësonte se si ta gjejmë . Por ai vetë erdhi dhe banoi ndër ne dhe na dha shembullin e tij duke dhënë jetën e tij për ne, për të na treguar dashurinë më të madhe. Po ne Ne nuk duhet të “shpikim” asgjë, ne vetëm duhet të imitojmë atë, në të kundërt nëse ne nuk duam të pranojmë vullnetin e zotit, dhe bëhemi skllevër të jetës tonë tokësore, do të përfundojmë duke bërë gjiro në “qytetin e çuditshëm” duke paguar një çmim më të shtrenjtë të jetës, cili do vazhdoje të rritet. Nga Laura Buna Këto ishin fjalët që Jezusi ma tha nëpërmjet ungjillit sipas Gjonit ditën e premte të datës 4 Janar gjatë udhëtimit tonë për në Shkodër ose më mirë të themi, shtegtimit tonë për në Shkodër, shtegtim besimi i të gjithë grupit të të rinjve të Katedrales dhe grupit që po përgatitet për krezmim. Ky shtegtim besimi ishte një frymëzim për ta përqafuar fenë tonë me një entuziazëm rinor të nxitur me mbështetjen e atyre të cilët e mundësuan këtë udhëtim, Motrat e Nënë Terezës dhe Dom Marjan Lumçi. Në ndalesën tonë të parë tek Zoja Nunciatë në Lezhë ajo që na bëri shumë përshtypje ishte Betlehemi i bukur, ndërtimi mjeshtëror i të cilit na përcillte mesazhin e Krishtit i cili ka hyrë në histori, dhe jo vetëm në historinë e Hebrenjve por në historinë e të gjithë botës, pse jo edhe në historinë e popullit shqiptar me karakteristikat tradicionale të “Ke kërkoni” tij. Krishti ka hyrë në kulturën e popujve por edhe në historinë tonë personale dhe me këto ndjenja vazhduam shtegtimin tonë drejt kishës së Zojës së Shkodrës, vatra e Shqipërisë dhe e shqiptarëve. Rrugës për atje morëm guximin të kërkonim përgjigje për atë që na bën të dyshojë. Pyetjet tona e gjetën atë përgjigje tek Dom Marjani i cili në mënyrë të palodhur na shpjegoi deri në detaj çdo gjë për të cilën kishim nevojë duke e kuptuar që në fjalën e parë që thonim atë që na mundonte. Përgjigjet e tij u bënë drita që ndriçonin rrugën tonë drejt Krishtit. Meshën e kremtuam në kishën e Zojës së Shkodrës në predikimin e së cilës Dom Marjani e futi thellë fjalën e Zotit në zemrën tonë. “Çka kërkoni” Dhe vërtetë ...: ai ishte Krishti ai që ne po kërkonim
shkurt 2008 Kisha dhe jeta 11 Në ato momente desha që t’i përgjigjesha: Po, po ti je ai që ne po kërkojmë! Por ai me butësinë e tij më kujtoi se sa e sa herë në jetën tonë retë e kishin zënë ndriçimin e atij ylli që ua ndriçoi rrugën për tek Krishti fëmijë tre mbretërve dijetarë. Këto re frike, pasigurie, mëdyshjeje, fryte të tundimeve të botës ku ne jetojmë, kanë bërë shpesh herë që ne të devijojmë nga rruga që të çon tek Jezusi. Mos ndoshta ato re nuk ishin larguar akoma! Aty e kuptova se sa të etur jemi ne për Krishtin, se sa të etur jemi për dashurinë që buron nga zemra e tij dhe se sa i etur është ai për ne. Në këtë etje reciproke duhet të jemi vazhdimisht në kërkim të njëri-tjetrit. Por, në të vërtetë, ai që nuk pushon së kërkuari është vetëm Jezusi. Troket, troket pa pushim në derën e zemrës sonë dhe ne, jo gjithmonë e hapim pasi çelësi na humbet në errësirën e mëkatit. Sa i lumtur do të ishte Krishti nëse ne të rinjtë këtë Krishtlindje nuk e kemi lejuar të lindë në grazhd por e kemi ftuar të lindë në zemrën tonë dhe kemi pranuar që ai të rritet aty bashkë me ne. Shpresoj që kjo gjë të ketë ndodhur, dhe nëse jo, uroj që të ndodhë sa më shpejt në zemrat e gjithsecilit prej nesh. Ata iu përgjigjën: “Rabbi (që do të thotë mësues), ku banon” “Ejani e shihni: - iu përgjigj”-vijoi më tej ungjilli sipas Gjonit. Pra, Jezusi nëpërmjet këtyre fjalëve na ftoi të shkonim në shtëpinë e tij. Gjatë udhëtimit tonë shkuam të vizitonim shtëpinë e Misionarëve të Bamirësisë në Shkodër. Aty takova fëmijë dhe vajza të reja të cilat jeta i kishte rrahur përpara kohe dhe askush nuk kujtohej më për to përveç ... Zotit i cili nëpërmjet këtyre motrave iu dhuron një dashuri të pafundme. Tashmë, kishim arritur aty ku banonte Jezusi. Sapo mbërritëm ai pëshpëriti në zemrën time këto fjalë: - “Çdo gjë që bëni për më të voglin ndër vëllezërit e mi e keni bërë për mua”. Çfarë mund të bëja unë në ato momente për ato vajza U përpoqa tu dhuroja sa më shumë dashuri, pavarësisht se si njeri i dobët që jam dashuria në zemrën time është shumë e vakët. Ndërsa po përshëndesja dhe po përqafoja ato vajza të mrekullueshme thashë me veten time: -Asnjëherë nuk kam provuar përqafime U lind në Pistull më 27.04.1922, u pagëzua po atë ditë dhe mori krezmimin në ditën e Rrëshajëve të vitit 1928. Hyri në Kolegjin Françeskan më 1930 ku përfundoi të gjitha klasat fillore deri më 1938. Më 13.07.1938 hyri në Noviciatë në Kuvendin e Lindjes së Zojës në Troshan, dhe më 14.07.1939 bëri kushtet e përkohshme po në këtë Kuvend. Ndoqi shkollën e mesme në Liceun Illyricum nga 1939 deri më 1943. Kushtet e përjetshme i bëri në Kuvendin e Shën Françeskut në Gjuhadol më 29.06.1943. Studioi teologjinë prej vitit 1943 deri në vitin 1946. U shugurua Diakon në vitin 1955 dhe meshtar nga Imzot Ernesto M. Çoba në Kishën Katedrale të Shën Shtjefnit në Shkodër, më 08.04.1956. Shërbeu për një kohë të gjatë në famullitë e Selcës (Maj 1956 – Nëntor 1961), Nikaj Mërtur (1961), Shalës (1962 – 1967). Gjatë viteve të komunizmit bëri punë të sforcueme fizike, por pas pak vitesh, në bazë të gjykimit të një komisioni mjeko-ligjorë, u cilësua më të ngrohta! Ato përqafime i dhanë zemrës sime një gëzim të jashtëzakonshëm sepse në të vërtetë ishte Jezusi ai që po përqafoja. Nga ana tjetër ai më dhuroi mike të reja ose më saktë më njohu me disa nga motrat e mia të cilat nuk i kisha takuar akoma. Shëtitjen tonë e pasoi vizita në katedralen e Shën Shtjefnit në Shkodër. Për mua personalisht ishte hera e parë që vija këmbë në atë kishë madhështore. Disa fotografi jo shumë të njohura për ne të cilat ndodheshin në njërën anë të katedrales e tërhoqën vëmendjen tonë. Ato ishin fotot e martirëve shqiptarë, dëshmitarë të denjë të Krishtit. Gjaku i tyre është fara e krishterimit tonë. Po ne, a e dëshmojmë Krishtin! Të paktën, duke e pranuar se jemi të krishterë përpara atyre që i përkasin një feje tjetër, përpara atyre që nuk besojnë apo që janë ateistë apo që thjesht na vjen turp! Aty e kuptova se çdo herë që ne mund të kemi mohuar faktin se jemi katolikë, sepse kishim frikë se të tjerët do të na tallnin, kemi shkelur me këmbë gjakun e këtyre martirëve. Mes tyre dallova foton e një vajze të re. U emocionova shumë sidomos kur dëgjova historinë e kësaj dëshmitareje të Krishtit. Në mendjen time filloi të lindë pyetja: - Kur këta ia arritën të bëhen të shenjtë çfarë Fra Shtjefen Pistulli OFM (27.04.1922 – 03.02.2008) Fra Kornel (Shtjefen) Pistulli (Mgushi). na pengon ne Asgjë përveç vetes sonë, sepse jemi ne ata që vendosin ta ndjekim planin që Zoti ka për ne, ose jo. Në anën tjetër të katedrales ishte kopja e çarçafit me të cilin Jezu Krishti qe varrosur. Në momentin kur e pashë ai menjëherë e mbështolli zemrën time. Ishte i mbushur me dashuri, dashuri në saj të së cilës Krishti vdiq për ne. Vala e gjakut të martirëve vazhdoi kur ne shkuam të vizitonim kishën e Shën Françeskut. Aty ndodhej varri i At Gjergj Fishtës i cili nuk ishte një varr i mirëfilltë por një relike e tij, relike e një njeriu të madh të Krishtit. Do t’u lutem gjithmonë këtyre dëshmorëve të fesë që të na mësojnë edhe ne të ecim në rrugën nëpër të cilën ata ecën drejt shenjtërisë. Emocionuese ishte e dhe vizita në Radio Marinë e Shkodrës. Gjatë kohës që isha aty mahnitesha nga fakti se si Zoti përdor mënyra nga më të ndryshmet që zëri i tij të dëgjohet deri në skutat më të thella. Atë ditë Zoti më ka folur gjatë gjithë kohës, ose më mirë të them atë ditë zemra ime e dëgjoi për herë të parë zërin e Zotit i cili nuk ka reshtur së foluri për asnjë ditë të jetës sime. Le ta dëgjojmë pra çdo ditë atë që na thotë Hyji dhe le t’ia japim shpirtin tonë Krishtit i cili e blen atë me gjakun e tij. i paaftë për punë fizike. Prej vitit 1967 deri në vitin 1991 ka qëndruar në familjen e vëllait të tij, Zef Kini (Mgushi) dhe ushtroi shërbimin meshtarak në fshehtësi duke rrëfyer dhe kunguar besimtarët. Mbas ramjes së komunizmit u vu në shërbim të Provincës, ku u dallua për bindje ndaj Eprorëve të tij. Kje Guardian i Kuvendit të Shën Mhillit në Laç dhe Definitorë i Provincës. Vitet e fundit i kaloi duke shërbye me zell e devocion të madh në Kishën e Shën Ndout në Laç. Në këtë Kishë shërbeu me devotshmëri për më se 15 vjet. Pati për zemër pajtimin e shpirtrave me Zotin, ku për orë e orë ndeji në rrëfyestore deri para pak ditëve ku gjendja shëndetësore nuk ia lejoi. Njerëzit e njohën si “Frati i Laçit” ose “Rrëfyesi i Shejtnores së Shën Ndout”. Ndërroi jetë në moshën 86 vjeçare, ditën e diele më 03.02.2008. Pushoftë në paqe!
Page 1 and 2: Historia nuk e ka njohur ende atë
Page 3 and 4: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 3 Mesazh
Page 5 and 6: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 5 Muaji
Page 7 and 8: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 7 Takimi
Page 9: shkurt 2008 Kisha dhe jeta 9 Dëshm

Kreshmet kohë pendese, kthimi dhe faljeje - kishadhejeta.com

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?