Polska Zbrojna 3/2012

opowieści starego poligonu
Tadeusz Wróbel
Ojcowska ręka
FOt. KRZySZtOF wOJciEwSKi
Rodzicielska perswazja przemieniła sprawiającego
kłopoty przełożonym młodego człowieka
w zdyscyplinowanego marynarza.
Jeszcze niedawno,
gdy istniała zasadnicza
służba wojskowa,
do koszar
trafiali poborowi, którzy
miewali ogromne problemy
z przystosowaniem się
do nowych warunków.
Niekiedy prowadziło to do
tragedii, ale częściej uda-
wało się temu zaradzić.
Wiele zależało od tego, czy
przełożeni potrafili w porę
rozpoznać przyczynę problemów
i znaleźć jakiś dek zaradczy.
śro-
I tak na pewien okręt trafił
młody góral, który, jak
się przyznał, pierwszy raz
jechał pociągiem „z biletem
ode wojska”. Zaskoczonemu oficerowi
wyjaśnił, że większą cześć roku wypasał
owce w wysokich górach, a gdy stada
schodziły z hal na zimę, pomagał rodzinie
wyrabiać buty.
Po przeszkoleniu trafił na jeden z bazujących
w oksywskim porcie okrętów. Choć góral
był rosły, nie wykazywał się agresją, regularnie
unikał jednak wykonywania obowiązków.
Zdarzało się, że gdy miał przewidzianą
służbę, znikał, ukrywał się w różnych
zakamarkach okrętu i spał. Nie pomagały reprymendy
przełożonych czy areszt. Oczywiście,
jak wspominał jeden ze służących wówczas
tam oficerów, można było delikwenta
wysłać na kilkutygodniowy „turnus wczasowy”
do ośrodka dyscyplinarnego w Orzyszu.
Dowódcy traktowali to jednak jako ostateczność,
bo nigdy nie było pewności, czy pobyt
tam przyniesie pożądane efekty. Poza tym
powstawał wakat, i obowiązki „wczasowicza”
spadały na pozostałych członków załogi.
A to oznaczało niejako karę zbiorową za
występki jednego.
Dowódca okrętu wezwał więc swego oficera
i rozkazał mu, by napisał list do rodziców
krnąbrnego marynarza. Minęło kilka dni
od wysłania owego pisma, kiedy z wartowni
przy portowej bramie zadzwoniono, że jest
gość do dowódcy. Wysłany po niego marynarz
zobaczył drobnego starszego mężczyznę.
Po wypełnieniu dokumentów ruszyli
w kierunku okrętu, który stał w odległej części
portu wojennego.
Gościa zaprowadzono do pokoju, gdzie
czekał już na niego dowódca okrętu. Poprosił
on mężczyznę, aby usiadł, ale ten odparł, że
na stojąco wysłucha informacji o kłopotach,
jakich przysparza jego syn. Dowódca wszystko
opowiedział góralowi. Potem wezwano
Starych i młodych wiarusów poligonowych prosimy o nadsyłanie wspomnień
sprawcę zamieszania. Ten
stanął na baczność obok ro-
dzica. Już w jego obecności
dowódca powtórzył mary-
narzowi to, co usłyszał
wcześniej jego ojciec. Gdy
skończył, góral poprosił
o
możliwość odbycia
krótkiej rozmowy z sy-
nem, na co oczywiście
dostał zgodę.
Mężczyzna gwarą
wydał marynarzowi
krótkie polecenie. W re-
akcji na nie chłopak
podszedł do stołu,
wziął jedno ze stoją-
cych przy nim krzeseł
i
postawił przed ojcem.
Ten wszedł na nie, a tym samym
zrównał się wzrostem z synem. Przez chwilę
stali twarzą w twarz, po czym stary góral, zanim
obecni w pokoju oficerowie zdążyli zareagować,
walnął z całej siły pięścią swego
potomka. Chłopak, choć nie ułomek, poleciał
do tyłu tak, jak stał – na baczność. Po
czym osunął się po ścianie, zrywając przy
okazji wiszącą na niej mapę.
Obity marynarz potrzebował dłuższej chwili,
aby się podnieść i dojść do siebie. W tym
czasie stary góral zszedł spokojnie z krzesła
i zwrócił się do oficerów z zapewnieniem, że
od tej pory jego syn nie będzie już sprawiał im
żadnych kłopotów. Tak też było. Przez ponad
dwa lata służby, które mu zostały, chłopak
zmienił się nie do poznania – awansował i został
dowódcą drużyny bosmańskiej. Okazał
się tak dobrym marynarzem, że zaproponowano
mu pozostanie w marynarce. On wolał
jednak swoje góry.
•
46 POLSKA ZBROJNA NR 3 | 15 StycZNiA 2012