swiat 21 - Świat Architektury

Krystian Skrzypczyński: Proszę opowiedzieć
o najważniejszej idei tego projektu.
Krzysztof Zalewski: Pierwszy pomysł nasunął
się po przeprowadzeniu wizji lokalnej. Stwierdziliśmy,
że istniejące aule są pozbawione wyrazu.
Sale muszą być przede wszystkim funkcjonalne,
ale z drugiej strony – warto wprowadzić elementy,
które umożliwiają ich łatwą identyfikację.
Stanęliśmy więc przed następującym zadaniem:
chcieliśmy zapewnić jak najlepsze warunki do
prowadzenia wykładów, m.in. żeby nie rozpraszać
studentów i pozwolić wykładowcom na sprawne
prowadzenie zajęć, ale także jednocześnie sprawić,
aby sale były charakterystyczne. Fakt, że do
zaprojektowania były trzy audytoria, spowodował,
że od początku traktowaliśmy je jak zespół
pomieszczeń – ich odbiór jako całości powinien
nasuwać więc wrażenie spójności. Stąd z jednej
strony wzięła się decyzja o wprowadzeniu energetyzującego
kolorystycznego „kodu” dla audytoriów,
z drugiej – o stonowaniu go. Drewniana połać
obudowy ścian i sufitu, która odgrywa rolę „tła”,
pozwoliła na osiągnięcie takiego efektu.
KS: Czyli ta powtarzająca się we wszystkich
pomieszczeniach struktura unifikuje
ich przestrzeń?
KZ: Tak, w tym sensie, że ona rzeczywiście
pozwala studentowi skupić się na wykładzie.
Natomiast dolna, barwna część auli jest właśnie
tym elementem, który powoduje, że sale mają
indywidualny charakter. Kolor, inny dla każdego
z audytoriów, jest właśnie znakiem rozpoznawczym.
Jednak uwaga słuchacza na wykładzie
nie jest zaabsorbowana barwą. Dla jego pola
widzenia jest ona peryferyjna.
KS: Poszczególne rozwiązania są więc
różne od siebie, natomiast zasada, która spaja
wszystkie trzy przestrzenie, jest wspólna.
KZ: Takie było założenie. Aule różnią się
zastosowanymi detalami – wcięciami w panelach
i oprawami oświetleniowymi. W jednej
elementy doświetlające są podłużne, w drugiej
są okrągłe, w trzeciej, największej, są wycięciami
w suficie. To jest widoczne, chociaż nie wszyscy
pewnie zwrócą na to uwagę. W pewnym sensie
jest to element różnorodności w jedności.
Najbardziej zaawansowany pod względem
geometrycznym jest system nacięć i zagłębień
w panelach w auli zielonej, największej. Tak
powstały wnęki, w których ukryte są oprawy.
Dzięki temu sufit i ściany świecą niemal wyłącznie
światłem odbitym. Natomiast w dwóch
mniejszych aulach oprawy są montowane bezpośrednio
do stropu. We wszystkich salach
zastosowaliśmy kilka trybów oświetlania, również
oświetlenie aranżacyjne, które może być
używane w trakcie wykładów, w momencie gdy
główne oświetlenie jest wyłączone. Znajduje
się ono we wnękach ścian bocznych i wzdłuż
krawędzi drewnianych obudów.
KS: Ciekawy efekt kolorystyczny został
osiągnięty dzięki zastosowaniu wykładzin
o różnych barwach i fakturach. Proszę o nich
opowiedzieć.
KZ: Decyzja o doborze zdeterminowana
była gamą kolorystyczną i strukturą, dostępną
w ramach jednej kolekcji wykładzin. Zastosowaliśmy
wykładziny obiektowe, w formie
„płytek”, co umożliwia ich naprzemienne układanie
– obracanie o 90 stopni w stosunku do
siebie. To powoduje, że ich faktura różnicuje
krytą powierzchnię – światło układa się inaczej.
Ta sama wykładzina jest zastosowana na
podłodze oraz na ścianach. Przyjęliśmy zasadę
kształtowania wnętrza za pomocą minimalnego
zestawu rozwiązań formalnych. Istotne
są dwa elementy: kolor i drewno. Tworzą
one powierzchnie zazębiające się ze sobą.
Drewno obejmuje ściany i sufit, zaś kolor (czyli
wykładzina) ściany i podłogę. Dzięki temu nie
ma jednoznacznego rozróżnienia pomiędzy
elementami budynku, takimi jak posadzka,
ściana, sufit – jest przenikanie płaszczyzn i spójność
przestrzeni.
KS: Czy we wszystkich salach zastosowano
te same panele?
KZ: Tak. To są fornirowane panele klonowe.
KS: Czy projektując te wnętrza, stanęli
Państwo przed zadaniami związanymi
z odpowiednim zaprojektowaniem instalacji,
potrzebnych np. do stworzenia prezentacji
multimedialnych?
• Wnętrze zielonej auli
• Krawędź styku fornirowanych paneli z wykładziną
• Detal paneli z wycięciami, w których znajduje się oświetlenie
102
103