swiat 21 - Świat Architektury

W zakresie projektowania części rekreacyjnej
opieraliśmy się na programie ujętym
w pierwotnej wersji projektu. Proponowane
przez nas modyfikacje konsultowaliśmy bezpośrednio
z inwestorem.
Nad wnętrzami czuwał projektant wnętrz,
pani Małgorzata Cieśliczak-Patris.
KB: Czy w przypadku każdej realizacji
współpracują Państwo z projektantem
wnętrz?
JK: To zależy od tematu. W obiektach
sportowych, takich jak projektowany przez
nas stadion żużlowy w Toruniu, nie ma potrzeby
współpracy z wnętrzarzem, dlatego że tam są
po prostu pomieszczenia technologiczne. My
sami decydowaliśmy, jak mają wyglądać. W przypadku
kompleksu basenowego, zwłaszcza strefy
rekreacji i relaksu, ważny jest nastrój. Inwestor
oczekuje od architekta stworzenia baśniowego
klimatu. Zmierzenie się z tym oczekiwaniem to
bardzo ciekawa przygoda [śmiech].
Wnętrze hali sportowej projektowaliśmy
w zasadzie sami, zasięgając także opinii pani
Małgorzaty oraz projektanta akustyki pani Ewy
Więckowskiej-Kosmali. Część rekreacyjną,
projektant wnętrz tworzył w ścisłej współpracy
z nami i inwestorem. Poszukiwaliśmy
kompromisu między cenionym przez nas
minimalizmem a preferowanym przez inwestora,
egzotycznym klimatem.
KB: W hali rekreacyjnej znajduje się dużo
pięknych naturalnych roślin. Jak udało się
Państwu zdobyć zgodę na ich wprowadzenie
do wnętrz basenowych?
JK: Zanim zaczęliśmy projektować ten
obiekt, kilkakrotnie uczestniczyłem w targach
urządzeń sportowych w Kolonii. Zorganizowaliśmy
wycieczkę, by obejrzeć podobne obiekty.
Między innymi, zwiedziliśmy Tropical Islands
w Berlinie. To był szok. Tam jest tropikalna
zieleń! Powiedzieliśmy sobie wraz z projektantem
wnętrz, że nie będziemy robili żadnych
sztucznych kwiatów. Po pierwsze, są palne. Po
drugie, są brzydkie i nienaturalne.
KB: Ale co na to sanepid?
JK: Wysłaliśmy pismo. Odpisano nam, że
nie ma przepisów, które by zabraniały użycia
naturalnej roślinności.
KB: Kto Państwu pomagał w ich doborze?
JK: Architekt krajobrazu współpracujący
z naszą projektantką wnętrz.
KB: W jaki sposób rozwiązali Państwo
kwestię wentylacji potężnego wnętrza hali
sportowej?
JK: Zastosowaliśmy system analogiczny do
tego, na jaki zdecydowaliśmy się w hali Atlas
Arena w Łodzi. Na trybunach powietrze nawiewane
jest spod siedzeń, a nie z góry. Pod każdym
siedzeniem jest kratka nawiewna, powietrze,
które się z niej wydobywa, ma odpowiednią
prędkość i temperaturę – tak by widzowie nie
odczuwali dyskomfortu. To jest system oddolnego
napowietrzania hali, a zbierania powietrza
pod dachem. Napowietrzanie strefy basenu
zostało rozwiązane w bandzie najniższego rzędu
trybun. Zawodnik też musi oddychać… Jeszcze
bardziej niż widz [śmiech]. Ten system jest bardzo
skomplikowany, ale daje bardzo dobre efekty.
KB: Jaka technologia uzdatniania wody
została w tym obiekcie zastosowana?
JK: Za kwestie związane z tym tematem
odpowiadał specjalista pan Artur Chomiczewski,
z którym wielokrotnie współpracowaliśmy
w przeszłości. Woda jest oczyszczana poprzez
filtry oraz uzdatniana przez zastosowanie podchlorynu
sodu i lampy UV. To jest najbardziej
ekonomiczny i bezpieczny sposób dezynfekcji.
Jego stosowanie pozwala na użycie mniejszych
ilości chloru w wodzie. Ozonowanie – dość
popularna metoda uzdatniania wody w polskich
basenach – jest kosztowne. Teoretycznie,
czasami jest również ryzykowne, ponieważ
w sposób niezamierzony wodę można zbyt
mocno naozonować.
Fot. archiwum ATJ Architekci
Jakie produkty ze swojej oferty, biorąc
pod uwagę trudne warunki gruntowo-wodne,
zaproponowali Państwo dla tej realizacji?
Jarosław Gasewicz: W związku z rodzajem
konstrukcji i warunkami podczas wykonywania
prac zaproponowaliśmy, stykającą się z gruntem,
zewnętrzną hydroizolację z elastycznego szlamu
uszczelniającego Remmers Elastoschlämme 2K.
Na system powłoki hydroizolacyjnej składały się
następujące elementy:
– szpachlowanie ubytków i innych wadliwych
miejsc w oczyszczonym betonie – stosowano
WYWIAD Z EKSPERTEM
Jarosław Gasewicz – Remmers Polska sp. z o.o.
• Zewnętrzna niecka basenowa
tu wodoszczelną szpachlówkę Remmers
Dichtspachtel;
– gruntowanie pod powłokę hydroizolacyjną
preparatem Remmers Kiesol, który
nakładano natryskowo przy zużyciu ok.
0,1 kg/m 2 ;
– powłoka hydroizolacyjna w postaci dwóch
warstw elastycznego szlamu uszczelniającego
Remmers Elastoschlämme 2K – zużycie
wynosiło ok. 3,5 kg/m 2 .
Czy funkcja obiektu determinowała
zastosowanie szczególnych rozwiązań?
JG: Zaproponowany przez nas system
hydroizolacji może być stosowany w obiektach
różnego rodzaju. Czynniki determinujące dobór
materiałów i sposób wykonania hydroizolacji
zewnętrznej to przede wszystkim stopień
obciążenia wodą, uzależniony od warunków
gruntowo-wodnych wokół budynku, oraz rodzaj
i stan konstrukcji ścian. Zaleca się, aby wziąć pod
uwagę najwyższy możliwy poziom wody gruntowej,
ewentualnie kierować się założeniem, że
poziom wody gruntowej może się podnieść.
Niezależnie od tego, jak w przyszłości zmienią
się warunki gruntowo-wodne, można być pewnym,
że przyjęcie rozwiązania przewidzianego
na obciążenie wodą czasowo spiętrzającą się
lub stale wywierającą ciśnienie będzie stanowiło
stuprocentowo pewne zabezpieczenie. Koszty
napraw tzw. lekkich hydroizolacji, które okazały
się niewystarczające, wielokrotnie przekraczają
koszty wykonania systemowych hydroizolacji,
przewidzianych na duże obciążenie wodą.
Co było dla Państwa największym
wyzwaniem?
JG: Największy problem w obiektach tego
typu to skuteczne uszczelnienie styku ścian
i fundamentów. Przy stosowaniu systemów
hydroizolacyjnych firmy Remmers wykonuje
się w tym miejscu fasetę z zaprawy wodoszczelnej
Remmers Dichtspachtel, co niezwykle
skutecznie i trwale zabezpiecza przed powstawaniem
przecieków.
Fot. Lech Kwartowicz
Fot. Lech Kwartowicz
38 • Wnętrze hali rekreacyjnej na tle naturalnej zieleni • Basen do nauki pływania
39