Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

BOGOWIE GRECJIWładając światem, cali w piękna blasku,Wiedliście ludy żyjące bez waśni,Szczęsne, za sobą na radości pasku,Cudne istoty, wyłonione z baśni.Wasz czar miał w sobie promienności więcej,Jak gdyby wiewem owiany iluzji!Wonczas wieńczono twe świątynie wieńcem,O Wenus z Amatuzji!Wonczas urocza zmyślenia powłokaOblekła prawdę, niczym wdzięczne ciało –Pełnia z twórczości ku nam szła wysoka,Nie to się wtedy co dziś odczuwało.Naturze, by ją przytulić do łona,Nadano wyższe, szlachetniejsze miano.Ludzkość boskością była urzeczona,Więc bóstwa ślad widziano.Gdzie dziś, jak mędrcy nasi mówią o tym,Kula bezdusznie obraca się lśniąca,Kierował Helios swym rydwanem złotym,Potężny kuli owej wielkorządca.Świat zaludniały piękne oready,Jedna driada w drzewie zamieszkała,Tryskała z urn, trzymanych przez najady,Strumieni piana biała.Ten laur o pomoc błagał. TantalowaCóra zaklęta milczy w tym kamieniu,Żal Syrings dźwięczy w trzcinie tej od nowa,Ból Filomeli – w tego drzewa cieniu.W ten zdrój spłynęła łza Demeter szczera,Nad losem Persefony ją przelała,Z owego wzgórza na próżno CereraPrzyjaciela wzywała.Wonczas do plemion Deukaliona z niebaSzlachetni zeszli i kształtni niebianie.Gdy córę Pyrry ująć było trzeba,Z pasterskim kijem syn Latony stanie.Ludzi i bogów połączył więzamiSprawca miłości – Eros, żeby szczerzeZiemianie z herosami, z niebianami,Hołd składali Wenerze.Chmurną powagę, smutek wyrzeczeniaWygnano z waszej wesołej gromady.Serca w was biły radością istnienia,10