Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Gdzie jesteś, piękny świecie? Wracaj, wskrześnij,Czasie rozkwitu natury zamierzchłej!Tylko w krainie wieszczek, złud i pieśniTwe utrwalone ślady dziś nie pierzchły!Smuci się pole zimniejsze od głazu,Bóstwo nie zjawia się choćby na mgnienie.Z pełnego życia, ciepłego obrazuZostały tylko cienie.Dziś już przekwitły wszystkie owe kwiaty,Rozmiótł je północnego wiatru powiew,Iżby jeden był ze wszech miar bogaty,Musieli zginąć antyczni bogowie.Szukam cię w łuku gwiezdnym, o Selene!Znikłaś podobna niewidzialnym duchom.Darmo skroś fale wołam, gaje senne,Ach, odbrzmiewają głucho!Ślepa na radość, którą tak szafuje,Nie zachwycona własną wspaniałością,Nie widząc ducha, który nią kieruje,I nieszczęśliwa moją szczęśliwością,Na hołd pieśniarski i niema, i głucha,Niczym wahadło zegarowe pusta,Jedynie praw ciężkości wiernie słuchaNatura próżna bóstwa.By się odrodzić jutro po swym zgonie,Rychło dla siebie dziś ryje mogiły –I na odwiecznym niebiańskim wrzecioniePlanety samoistnie zakrążyły.I pozbawionym zajęć, zbędnym bogomZostała tylko poetów dziedzina,Bo wieść już świata na pasku nie mogą –Sam w przestrzeni się trzyma.Bogowie powrócili do domostwa,Biorąc ze sobą życia wzniosłość całą.Ni kolor po nich, ni dźwięk nie pozostał,Nam tylko słowo bezduszne zostało.Są poza czasem, lecz ich śmierć nie skreśli,Bo na Pindosu królują wyżynie:Co nieśmiertelne, wiecznie żyje w pieśni,W życiu niechybnie ginie.1795PrzełożyłWłodzimierz Słobodnik12