Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Skrzydlaty złudą wieszczych snów.Aż pod słoneczne tam kolisko,Do gwiazd niebieskich zmierza lot:Wszystko za nisko dlań, za blisko,Nieskończoności dotrze wrot.Jakże jaśniało dumnie czoło!Bez troski, bo na znój i bójWiódł on pod ręce, wiódł wesoło,Cały korowód wietrzny swój;Promienne szczęściem wiódł na ziemię:Miłość, nieskąpą słodkich łask,Chwałę, w gwiaździstym dyjademie,Prawdę, odzianą w słońca blask.Lecz ach! już na połowie drogiPierzchnął niewiernych druhów szyk,Rzucając orszak wiatronogiJeden po drugim z oczu nikł.Szczęście odbiegło i na zawdy;Nie nasyciła wiedza chceń;Słonecznej ach! oblicze prawdyZwątpienia owiał mroczny cień.I wieńce chwały w poniewierce,Patrzaj, na czyich czołach lśnią?Osierociałoż wcześnie serce,Po wiośnie krótkiej – zwiędło z nią.I ciszej wciąż, i wciąż od tedySmutniej, samotniej z każdym dniem;Ledwie nadzieja kiedyś – kiedyW ciemni światełkiem mrugnie mdłem.Któż po rozgłośnej onej wiośnie,Podzieli ze mną kolej prób?Kto obok stanie tu miłośnieI złoży kiedyś w ciemny grób?Ty! co koiłaś wszystkie bole,Przyjaźni słodka, drugie ja:Ty mi na ziemskim tu padoleWytrwaj, do schyłku wytrwaj dnia.I ty! co z tamtą ręka w ręceUmilasz wspólny zawód nasz,Praco! ty zrosisz czoło w męce,Lecz nie odbierasz już, co dasz;I pod wieczności gdzieś podwojePyłeczki wprawdzie z życia dróg:Chwile, dni, lata niesiesz swoje,Aż się umorzy czasów dług.18