Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Któż zliczy ludy, nazwie rody,Co się tu zbiegły na te gody!Z Tezeja grodu i z Aulidy,Z kraju Spartanów i z Focydy,I azjatyckich miast wysłańce,I tylolicznych wysp mieszkance!Wszyscy na scenę patrzą; chóryJuż rozpoczęły śpiew ponury.Jak zawsze w grozy majestacieStraszne zjawiają się postacie;Z wolna mierzone stawiać krokiObchodzą scenę w krąg szeroki.To być nie mogą córki ziemi,Takie z śmiertelnych się nie rodzą!Ich ciała kształty olbrzymiemiCzłowieczą miarę wszak przechodzą.W czarne opończe otuloneIdą, a ręce ich kościsteNiosą pochodnie rozżarzone;Twarze ich blade i bezkrwiste;Tam zaś, gdzie wdzięcznie włos się wijeW pierścienie czoło nam zdobiące,Jaszczurki wiją się i żmije,Śmiertelnym jadem tryskające.Mrowiem korowód ich przejmuje,A hymn posępny tak czaruje,Tak się do głębi serca wraża,Iż obezwładnia wnet zbrodniarza.Zmysły mu durzy, mózg rozrywa;A nawet i niewinna duszaDo gruntu się tym śpiewem wzrusza,Przy którym lira niemą bywa:„Szczęśliwy, kto bez winy żyje!Szczęśliwy, czyste serce czyje!Ciosy go nasze tknąć nie mogą,Idzie bez troski życia drogą.Lecz biada temu, kto się skrycieNa czyjekolwiek targnąl życie!Taki nie ujdzie naszej mocy –Zgnębimy go, my, córki Nocy.Próżno by od nas chciał się schronić!Jesteśmy lotne, będziem gonić,Narzucać pętlę mu na nogi,Ażeby padał pośród drogi;Nie damy skruchą się przebłagać,Ścigać go będziem bez wytchnienia41