Nr 37 Czerwiec 2010 - Biblioteka Główna Akademii Medycznej w ...

WspomnieniaProfesor Roman BugalskiNie umiera Ten, kto tkwi w pamięci żywych.W głębokim smutku i żalu żegnamy zmarłegow dniu 14 maja 2010 roku Naszego PanaProfesora Romana Mariana Bugalskiego. Jakżetrudno pisać o człowieku, zwłaszcza o tymCZŁOWIEKU. Mieliśmy ogromne szczęściebyć z NIM i poznawać GO przez wiele lat.Mi było to dane przez 29 lat. Można przedstawiaćdaty, fakty, ale to nie odzwierciedliw pełni osobowości Profesora. Trzeba było GoSzachy kochał, jak mawiał: „tak samo jakmikrobiologię”. Brał udział w wielu mistrzostwach,a nagrody przekazywał Katedrzei Zakładowi Mikrobiologii.Uczestniczył prawie w każdej obronie pracydoktorskiej realizowanej w Katedrze i ZakładzieMikrobiologii, jak i w każdym spotkaniu PolskiegoTowarzystwa Mikrobiologów Oddziałw Bydgoszczy, gdzie zawsze zabierał głos.znać. Urodził się 3 lutego 1936 roku w swojejkochanej Kruszwicy. Ukończył dwa kierunki:najpierw biologię na Uniwersytecie Łódzkim,a potem medycynę na Akademii Medycznejw Gdańsku, pracując już od IV roku (1962r.) na wolontariacie w Katedrze i ZakładzieMikrobiologii. Wypatrzył Go wówczas PanProf. Stefan Kryński - Kierownik tejże Katedry,o którym zawsze mówił „Mój Nauczyciel– Prof. Stefan Kryński”. Na tej Uczelni NaszPan Profesor doktoryzował się w 1972 r.We wrześniu 1977 roku następnym Jegodobrym duchem był Założyciel naszej bydgoskiejAkademii Medycznej, jej wielokadencyjnyRektor ś. p. Prof. Jan Domaniewski.W Bydgoszczy osiadł, współtworząc odpodstaw Katedrę i Zakład Mikrobiologii,był związany z Akademią Medycznąw Bydgoszczy od chwili jej tworzenia. Tuzrobił habilitację. W latach 70. ubiegłegowieku mikrobiologia kliniczna nie miałażadnej tradycji, a to z racji braku specjalistówz mikrobiologii i warunków warsztatowych.Prof. R.M. Bugalski miał wówczasdylemat, czy specjalizować osoby pragnąceuzyskiwać stopnie, jak się to niesłuszniemawia w tak deficytowej specjalności, jakąjest mikrobiologia, czy zorientować swojedziałania na pisaniu prac w tak niezwykleskromnych warunkach, których żadnaredakcja nie przyjmie do druku. Dlategowybrał to pierwsze. Lubił diagnostykę mikrobiologicznąi dydaktykę. Lubił ludzi.Przykładem jego służenia człowiekowibyły honorowe konsultacje pod względemzakażeń wewnątrzszpitalnych w trzechklinikach chirurgicznych Akademii Medycznejw Gdańsku, Szpitalu Kolejowymw Gdańsku i Szpitalu Ministerstwa SprawWewnętrznych w Gdańsku.Nigdy nie zakładał, że uzyska stopieńStarał się uczestniczyć w każdej uroczystości na naszej Uczelni (8 maja 2010 roku - dyplomatoriumna Wydziale Farmaceutycznym)doktora habilitowanego. Jego głównymzainteresowaniem badawczym były gronkowce,przede wszystkim gronkowce antybiotycznieczynne. Tematem tym zajmowałsię będąc członkiem Studenckiego Koła Naukowegow Gdańsku. Już w okresie studenckimwygłaszał referaty na KonferencjachStudenckich Kół Naukowych w Gdańsku,Szczecinie i Łodzi (1963, 1964 r.). Gronkowceantybiotycznie czynne były też tematemJego pracy doktorskiej i habilitacyjnej.W całej swej działalności dydaktycznejbył Nauczycielem ponad 30. pokoleń lekarzy,lekarzy-stomatologów, pielęgniarek,położnych. Był promotorem prac doktorskichi magisterskich. Pod Jego kierunkiemspecjalizowało się 15 mikrobiologów.Był Kierownikiem Zakładu Mikrobiologiii Zakażeń Wewnątrzszpitalnych na WydzialeNauk o Zdrowiu wówczas AkademiiMedycznej w Bydgoszczy. Choć na emeryturęprzeszedł 4 lutego 2001 roku, tęskniłza studentami i miał z nimi zajęcia jeszczeprzez kilka lat, a z Katedrą i Zakładem MikrobiologiiCollegium Medicum im. LudwikaRydygiera w Bydgoszczy był do końcaswoich dni – my z NIM też. Zawsze kochałmikrobiologię i szachy. I oczywiście fotografię.Upamiętniał wszystko, a potem obdarowywałnas fotografiami. Miał ogromnąprzyjemność ze sprawiania nam radości.Nigdy nie zależało MU, by być na pierwszymplanie, ale myślą, sercem i działaniembył przy każdym człowieku. Zawsze był zainteresowanynaszymi sprawami. Pytał o rodzinę,postępy w pracy. Potrafił dawać dobrerady, które niejednokrotnie wykorzystywaliśmy.Jednocześnie kierował się rozumemi sercem. Miał dar łagodzenia, wyciszania.Dzielił się wszystkim co miał, nie tylko wiedzą.Pomagał biednym, sam nie mając wiele.Mawiał: „przyjemniej jest dawać niż brać”.Miał niezwykłą godność i honor.Ujmował swoją życzliwością i otwartością,ale też poczuciem humoru. Był autentyczniezainteresowany każdym nowym„członkiem załogi”, nigdy nie przeszedł bezdrobnej chociażby uwagi, czy zapytaniao samopoczucie, a niechętnych do rozmowyprowokował drobnymi zaczepkami- zazwyczaj skutkowało. Nie zawsze jestłatwo z uśmiechem i życzliwością patrzećna drugiego człowieka, a On to potrafiłi bardzo często okazywał uznanie dla najdrobniejszychnawet poczynań młodszychkolegów. Wszyscy, chyba najbardziej będąpamiętać Pana Profesora właśnie jakoCzłowieka, który po prostu lubił ludzi14Wiadomości Akademickie Nr 37