publiczna - KZK GOP

p rezentacjeOd lewej:„Leśna” stacjaCzerwony Chutor(Червоний Хутір)na powierzchni i podziemiąStacja metra Mińska(Мінська) w północnejdzielnicy Obołoń58O ile komunikacja naziemna jest niedofinansowana,nie najlepiej zorganizowana, a pojazdy nie są zbytnowoczesne i wszędzie aż roi się od tzw. marszrutek,czyli narodowego środka transportu Ukrainy,to metro jest zorganizowane wprost perfekcyjnie.Naprawdę jest przygotowane do sprawnego przewozumilionów pasażerów dziennie. Tak więc transportzbiorowy w Kijowie to kilka różnych światów, z którychkażdy rządzi się swoimi prawami.Komunikacja miejska w Kijowie, stolicy Ukrainyzamieszkanej oficjalnie przez 2,8 mln ludzi, składasię zasadniczo z pięciu rodzajów środków transportu.Są to metro, tramwaje, trolejbusy, autobusy i tzw.marszrutki, czyli zorganizowana forma komunikacjibusowej. Warto zauważyć, że w przeszłości Kijówjako stolica Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiejwyrósł na trzecie co do wielkości i znaczeniamiasto Związku Radzieckiego. We wszystkich radzieckich„gorodach-milionnikach”, czyli miastach,które przekraczały milion mieszkańców, władze radzieckiepodejmowały decyzje o budowie metra, jakonajsprawniejszego i najbardziej wydajnego środkatransportu do przewozu ogromnych ilości pasażeróww kraju, gdzie transport publiczny pełnił dominującąrolę. W ten sposób w 7 republikach powstało13 sieci metra. W Dniepropietrowsku (Ukraina)budowę metra rozpoczęto jeszcze w czasach radzieckichi otwarto w 1995 roku. Podobnie w Ałma-Acie(Kazachstan), ale tam budowa wciąż trwa. Zgodniez tym, że Kijów był trzecim miastem ZSRR, jako trzeciotrzymał też metro, otwarte w 1960 roku.Metro w KijowiePierwsze plany budowy metra w Kijowie pojawiłysię już w 1916 roku. Z taką propozycją wystąpiłapewna rosyjsko-amerykańska spółka handlowa. Potemw 1918 roku taki pomysł przedstawiły władzeUkraińskiej Republiki Ludowej. Miasto miało w tymczasie ponad 600 tysięcy mieszkańców. W 1936 rokunagrodzono pracę dyplomową inżyniera Papazowapod tytułem „Projekt metra w Kijowie” i dwa latapóźniej rozpoczęto prace przygotowawcze, przerwanejednak przez wybuch wojny. Kijów w czasiewojny uległ poważnym zniszczeniom i budowęmetra włączono w 1945 roku do planu odbudowymiasta. Od razu zaplanowano 3 główne kierunki,które można zobaczyć w dzisiejszym układzie linii.Dwie pierwsze linie planowano uruchomić jużw 1950 roku, ale dopiero w 1949 roku rozpoczętoprace budowlane. 6 listopada 1960 roku otwartokijowskie metro. Obejmowało ono 5 stacji na centralnymodcinku pierwszej linii, nazwanej Światoszyńsko-Browarską,od dworca kolejowego (stacjaWokzalna »Вокзальна« – pol. Dworcowa) na zachodzie,przez centrum, do brzegu Dniepru (stacja Dnipro»Дніпро« – pol. Dniepr), gdzie stacja końcowaznajdowała się już na powierzchni. W 1965 roku liniapokonała Dniepr po moście, by dotrzeć do powstającychwielkich osiedli na lewym brzegu rzeki.Pozostały odcinek linii nie schodził już do tunelu.Charakterystyczny dla kijowskiego metra jest fakt,że Dniepr jest pokonywany przez metro po mostach(Most Metra i Most Południowy). Na pierwszej liniijedna ze stacji znajduje się na wyspie (stacja Hydropark»Гідропарк«) – w największym rekreacyjnymkompleksie Kijowa. Na początku lat 70. rozpoczętobudowę drugiej linii, aby w 1976 roku otworzyć3 pierwsze stacje. Łączna długość obu linii miaławtedy 20,5 km. W 1977 roku metru nadano imięWłodzimierza Lenina. Trzy lata później system koleipodziemnej dotarł do wielkiego osiedla na północymiasta Obołoń, znanego również ze znajdującegosię tam browaru. W 1981 roku rozpoczętobudowę trzeciej linii, której pierwsze stacje otwarkomunikacjapubliczna