J.R.R. Tolkien - Hobbit (Resimli)

BÖLÜM 10
SICAK BİR KARŞILAMA
Onlar suyun üzerinde gidedururlarken gün ışıyıp aydınlandı. Bir süre sonra nehir onların soluna
düşen tarafta dik bir yamacın etrafını döndü. Bir iç-yar gibi kayalık eteklerinin altında iyice
derinleşen akıntı şırıldayarak ve köpürerek akıyordu. Aniden yar alçaldı. Kıyıların yükseltisi azaldı.
Ağaçlar bitti. Sonra Bilbo bir manzarayla karşılaştı:
Ufak derelere bölünüp belki yüzlerce yatakta kıvrılarak akan ya da her tarafı adacıklarla
beneklenmiş, ama yine de ortalarından kuvvetli bir suyun aktığı havuzcuk ve bataklıklarla kesilen
nehrin sularıyla dolu bir arazi çevresinde olabildiğince uzuyordu. Ve uzaklarda Dağ, karanlık başıyla
bir bulutu delmiş, belli belirsiz gözüküyordu! Kuzey-Doğuya bakan en yakın çevresi ve onu buralara
bağlayan engebeli arazi görülemiyordu. Dağ tek başına yükseliyor ve bataklıkların üzerinden ormana
bakıyordu. Yalnız Dağ! Bilbo bunca yolu bir sürü macera yaşayarak onu görmek için gelmişti, ama
şimdi görünüşünü zerre kadar beğenmemişti.
Bilbo salcıların konuşmalarını dinleyerek ve ağızlarından kaçırdıkları bilgi kırıntıcıklarını
birbirlerine ekleyerek, onu bu denli uzaktan bile görmekte ne kadar şanslı olduğunun farkına vardı
kısa sürede. Tutsaklığı kasvetli ve durumu (altındaki zavallı cücelerden hiç bahsetmeyelim) hiç de
hoş olmamasına rağmen şansı tahmin ettiğinden daha yaver gitmişti. Konuşma tümüyle, suyollarıyla
gidip gelen değiştokuş ve Doğudan Kasvetormanı'na giden yolların yok olması ya da kullanılmamaya
başlanmasıyla nehirde artan trafik; ve Göl-insanlarının Orman Nehri'nin ve kıyılarının bakımıyla
ilgili Orman-elfleriyle ağız dalaşları üzerineydi. O topraklar cücelerin Dağ'da yaşadığı günlerden, ki
bu günler şimdi pek çok kişi tarafından yalnızca çok gölgeli bir gelenek olarak hatırlanan günlerdi, bu
yana çok değişmişti. Hatta son yıllarda, Gandalf'ın buralardan edindiği son haberlerden bu yana bile
değişmişlerdi. Büyük seller ve yağmurlar doğuya akan sulan kabartmış ve (Dağ'dan tarafa uğursuzluk
ve beddua dolu bir kafa sallamayla ejderhaya atfedilen) bir iki deprem meydana gelmişti. Batak ve
bataklıklar iki yanda gitgide daha da yayılmışlardı. Patikalar yok olmuştu, da ki karşı taraftaki yitik
yollan bulmayı deneyen pek çok gezgin ve binici de kaybolup gitmişti, Cücelerin Beom'un öğüdüne
göre takıp ettikleri ormanın içinden geçen elf yolu, ormanın doğu sınırında şimdi şüpheli ve az
kullanılmış bir hal almıştı; yalnızca nehir, Kuzeyde Kasvetormanı'nın eteklerinden, ardındaki dağın
gölgesindeki ovalara güvenli bir yol sunabiliyordu ve nehir de Orman-elflerinin kralı tarafından
korunuyordu.
Yani gördüğünüz gibi Bilbo en sonunda tek doğru dürüst yola gelmişti. Eğer olanların haberinin
uzaklardaki Gandalf'a ulaştığı ve onu telaşlandırdığını ve şu diğer işini (ki o bu hikâyeye dahil değil)
bitiriyor olduğunu ve Thorin'in kafilesini aramaya gelmek üzere hazırlandığını bilse, bu fıçıların
üzerinde titreyen Bay Baggins'i biraz olsun rahatlatırdı. Ama Bilbo bunu bilmiyordu.
Tek bildiği nehrin alabildiğince devam ettiği, aç olduğu, burnuna korkunç bir nezlenin yerleştiği ve