J.R.R. Tolkien - Hobbit (Resimli)

muhafızsız yatan efsanevi hazine düşüncesi yüreğini vurdu ve birden susuverdi. Efendi'nin sözlerini,
Dale'in tekrar inşa edilişini ve altın çanlarla doldurulmasını düşündü, tabii eğer insanları bulabilirse.
Sonunda tekrar konuştu: 'Şimdi öfkeli sözcükler zamanı değil, Efendi, ya da ağır değişim planlan
düşünme zamanı. Yapılacak çok iş var. Halen hizmetinizdeyim, yine de bir süre sonra sözlerinizi
tekrar düşünebilir ve benimle gelecek olanları alıp Kuzeye yönlenebilirim.'
Sonra kampların düzenlenmesine ve yaralı ve hastaların bakılmasına yardım etmek üzere uzaklaştı.
Ancak Efendi, o giderken arkasından tehditkar bakışlar fırlattı ve oturduğu yerden kalkmadı. Çok
düşündü, ama insanlara kendisine ateş ve yiyecek getirmeleri için bağırıp seslenmek dışında çok az
konuştu.
O sırada Bard nereye gitse insanları şimdi korumasız kalan muazzam hazine hakkında deliler gibi
konuşurken buldu, İnsanlar zararlarını pek yakında ondan elde edecekleriyle karşılayacaklarında,
zenginlikten , ve bir kısmını da Güneyden bir şeyler almak üzere ayırmaktan bahsediyorlardı; ve bu
da onları çok neşelendiriyordu. Gece acı ve mutsuz olduğundan bu iyi geliyordu. Çok az insan için
barınak yapılabilmişti (ki bir tanesi Efendinindi) ve çok az yiyecek vardı (Efendi bile biraz aç kaldı).
Kasabanın yıkılışından kurtulanlardan pek çoğu o gece soğuk, rutubet ve üzüntüden hastalanıp sonra
da öldüler; ve takip eden günlerde de fazlasıyla hastalık ve büyük bir açlık vardı.
Bu arada Bard liderliği ele aldı ve hep Efendi'nin adıyla da olsa tüm emirleri kendi keyfince verdi.
Ayrıca insanları yönetmek ve korunma ve barınma hazırlıklarını yönlendirme gibi zor bir görev de
onundu. Eğer yardım gelmemiş olsaydı büyük bir olasılıkla sonbahardan sonra gelmekte acele eden
kışta çoğu yitip gidecekti. Ama yardım hemencecik geldi; çünkü Bard derhal ayağı tez habercileri
nehirden Orman'a, Orman Eİflerinin Kralı'ndan yardım istemeye gönderdi ve bu haberciler Smaug'un
düşüşünden itibaren yalnızca üç gün geçmesine rağmen zaten harekete geçmiş olan bir ordu buldular.
Elfkral kendi habercilerinden ve halkını seven kuşlardan haber almıştı ve olan bitenin çoğunu zaten
biliyordu. İşin aslı Ejderha'nın Çorak Topraklarının sınırları içinde yaşayan kanatlı her şey arasında
büyük bir karmaşa vardı. Hava, dönüp duran sürülerle doluydu ve tez-uçuşlu elçileri gökyüzünde bir
oraya bir buraya uçuşup duruyordu. Orman'in sınırlarının ötesini ıslıklar, bağrış çağnş ve boru sesleri
sarmıştı. Haberler Kasvetormanı'ndan öteye bile yayılmıştı; 'Smaug öldü!' Yapraklar hışırdadı ve
şaşkın kulaklar kabardı. Daha Elfkral atını bile s üremeden haberler batıdan, Puslu Dağlar'ın çam
ormanlarına doğru yayılmıştı; Beorn haberleri ahşap evinde duydu ve goblinler de mağaralarında
toplantıya oturmuşlardı.
'Korkarım ki bu Thorin Meşekalkan'dan son haber alışımız olacak,' dedi kral. 'Benim misafirim
kalmış olsa daha iyi etmiş olacaktı. Yine de bu kimseye iyilik getirmeyen bir felaket.' Çünkü o da
Thror'un servetine dair efsaneyi unutmamıştı. İşte bu yüzden Bard'ın habercileri onu pek çok okçu ve
mızrakçı ile yola koyulmuş bulmuştu; ve. çok uzun bir süredir burada yaşanmadığı denli dehşet bir
savaşın yeniden uyandığını düşünen kargalar da kalın bir tabaka halinde üzerlerinde toplanmışlardı.
Ama kral, Bard'ın ricalarını dinleyince iyi ve nazik insanların efendisi olduğundan merhamete geldi;
böylece daha önce doğruca Dağ'a yönelmiş olan yürüyüşün yönünü çevirip nehirden aşağı Uzun Göl'e