J.R.R. Tolkien - Hobbit (Resimli)

BÖLÜM 7
TUHAF PANSİYON
Ertesi sabah Bilbo gözlerine giren günün ilk ışıklarıyla uyandı. Saate bakmak ve gidip çaydanlığı
ateşe koymak için fırladı, ancak hiç de evde olmadığının farkına vardı. Bunun üzerine oturdu ve boşu
boşuna bir banyo ve fırça diledi durdu, Hiçbirisine kavuşamadı, tıpkı kahvaltı için çay, kızarmış
ekmek ya da jambona kavuşamadığı gibi; yalnızca soğuk koyun ve tavşan eti vardı. Üstelik bundan
sonra canlı bir başlangıç için hazırlanması gerekiyordu.
Bu sefer bir kartalın sırtına tırmanmasına ve kanatları arasına sıkıca yapışmasına izin vermişlerdi.
Hava üzerinden akıp giderken o gözlerini kapadı. Onbeş koca kuş dağın yamacından havalanırken
cüceler hoşça kalmalarını bağırıyorlar ve eğer becerebilirlerse Kartalların Efendisi'ne borçlarını
ödeyeceklerine söz veriyorlardı. Güneş her şeyin doğu kıyısına daha yakındı. Sabah serindi. Vadilere
ve oyuklara sis çökmüş ve tepelerin doruk ve zirvelerinde oraya buraya sarılmıştı. Bilbo şöyle bir
göz atmak için gözünün tekini araladı ve kuşlann çoktan iyice yükseldiğini, dünyanın çook uzaklarda
kaldığını ve dağlann arkalarındaki uzaklıklara karıştığını gördü. Gözlerini yumdu ve daha bir sıkı
tutundu.
'Çimdikleyip durma!' dedi kartal, 'Bir tavşan gibi görünsen de bir tavşan gibi korkmana gerek yok.
Hafif rüzgârlı, güzel bir sabah. Uçmaktan daha güzel ne olabilir ki?'
Bilbo şöyle demek isterdi. 'Sıcak bir banyo, ardından da çimenler üzerinde geç yapılan bir kahvaltı;'
ama hiçbir şey söylememenin ve azıcık daha gevşek tutmanın daha iyi olacağını düşündü.
Epeyce bir zaman sonra, o kadar yüksekte olmalarına rağmen kartallar yöneldikleri noktayı görmüş
olmalıydılar ki, kocaman helezonlar çizerek döne döne alçalmaya başladılar. Bunu uzun süre
sürdürdüler ve hobbit sonunda gözlerini tekrar açtı. Yeryüzü çok daha yakınlaşmıştı ve altlarındaki
ağaçlar meşe ve karaağaca benziyordu ve geniş çayırlıklarla tüm bunları bölerek geçen bir nehir
vardı. Ancak akıntının tam yolunun ortasında, çepeçevre dolandığı koskoca bir kaya, hatta nerdeyse
bir taştan tepe, sanki uzak dağların son uzantısı ya da devlerden bir dev tarafından ovaya doğru
milletçe fırlatılmış devasa bir parça gibi duruyordu.
Kartallar çabucak birer birer bu kayanın tepesine süzüldüler ve yolcularını indirdiler.
'Yolunuz açık olsun!' diye bağırdılar, 'nereye yollanırsanız yollanın yolunuz açık olsun, taa kartal
yuvalarınız yolculuğunuzun sonunda size kavuşana dek!' Bu kartallar arasında söylenen nazik bir
sözdü.
'Kanatlarımzın altındaki rüzgâr sizi güneşin yelken açtığı ve ayın gezindiği yerlere taşısın,' diye
yanıtladı doğru cevabı bilen Gandalf.