Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

Як ні адмаўляўся Бульбінка, усё ж бабуля пачаставала яго
малаком, а ў кішэню насыпала семак. Потым паказала хлопчыку
самую блізкую дарогу да леснічоўкі.
— З лясной сцежкі патрапіш на бальшак, — тлумачыла яна.
— Асцярожна пяройдзеш яго, бо там машыны ходзяць. Зноў
пойдзеш лясной дарогай.
— А калі па бальшаку ісці? — спытаў Бульбінка.
— Тады трапіш ажно ў Мінск. Вялікі гэта горад. Сталіца.
У Бульбінкі заблішчалі вочкі.
— О, бабуля, каб я быў вялікі і дужы, я абышоў бы ўвесь
свет. Так хочацца пабываць далёка-далёка і ўсё-ўсё пабачыць…
— Свет вялікі. Увесь не абыдзеш. Ты лепш прыходзь да
мяне часцей. Вырастуць гурочкі, паспеюць грушкі.
— Добра, бабуля, прыйду.
Ідзе Бульбінка па дарозе, семкі лускае. Сонейка свеціць.
Птушкі ў лесе спяваюць. I хлопчыку захацелася спяваць.
Дзякуй, баба,
Дзякуй, дзед:
Мне адкрыўся Белы свет.
— Куды ты, Бульбінка? — раптам пачуў ён.
— Ой, Вожык, і ты тут. Як добра!
— А з Лісой табе было дрэнна? — чмыхнуў Вожык.