Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

— Яна хітрая.
— А Зайчык?
— Хвалько.
— А ты, я бачу, разумны! Ц-с-с… Сюды бяжыць Свіння. Яна
ненажэрная. Хавайся за мяне.
Вожык наставіў свае калючкі.
— Хру-хру, — зарохкала Свіння. I з разгону тыцнулася
носам у… калючкі.
— Кві-і… — завішчала яна і кінулася прэч. А хлопчык
ускочыў і крыкнуў:
— А што, з'ела нас?
Яны пайшлі далей. Убачыў Бульбінка каскі ля дарогі.
Падбег да адной, якая ляжала перакуленая, і зазірнуў, як у
калодзеж.
— А вунь дзірачка. I раменьчык.
Раменьчык, які некалі падтрымліваў каску на галаве, вісеў
ўсярэдзіне.
— Ой, — узрадаваўся Бульбінка, — можна пагайдацца.
— З вайсковымі рэчамі дрэна гуляць, — буркнуў Вожык.
Бульбінка не звярнуў увагі на перасцярогу сябра. Ён
ускочыў у каску…
— Гайдайся сабе, а я пайду лавіць мышэй, — узлаваўся
Вожык. — Бывай!
— Вожык, ты не ўяўляеш сабе, як гэта цудоўна, — крыкнуў
наўздагон Бульбінка. — Не бойся, я не вывалюся. Тут ёсць
раменьчык.
Каб лепш трымацца ў хісткай гушкаўцы, Бульбінка
прывязаў сябе раменьчыкам да каскі.
— Вось цяпер пагайдаюся.
Гайдаўся ён, гайдаўся, каска тым часам спаўзла да раўчука
і перавярнулася. Бульбінка апынуўся пад каскай. I адразу
зрабілася цёмна, і цяжка стала дыхаць. Добра яшчэ, што была
дзірачка... На каску села птушка.
— Хто там? — спытаў Бульбінка. — Дапамажыце!
— Як жа я табе дапамагу? — піпікнула птушка. — Каска
сталёвая, цяжкая, а я маленькая.
— Не пакідай мяне, — узмаліўся Бульбінка.
— Не бойся, не пакіну. Буду спяваць, і табе будзе лягчэй.
I яна заспявала. А Бульбінка заснуў. Ён не чуў радаснага
крыку птушкі:
— Вунь едзе машына!