Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

Здаралася, што незнаёмы, — а дзед ведаў усіх сваіх
людзей, — спытаўшы дарогу, паварочваў у супрацьлеглы бок,
даваў, як заяц, стракача ў кусты. Кемлівы дзед ведаў і тады,
што рабіць: раз уцякаеш, значыць, сумленне не чыстае.
Але не буду выдаваць усіх сакрэтаў дзеда. Скажу толькі: ён
даўно сябраваў з пагранічнікамі. За дапамогу ў ахове
дзяржаўнай граніцы дзеда ўзнагародзілі медалём.
Калі дзед быў малады, ён служыў на гэтай жа заставе.
Пасля заканчэння службы стаў лесніком.
Аднойчы дзед вярнуўся з абходу і пачаў памагаць бабе:
стаў падпальваць у печы. Баба тым часам назбірала амаль
поўны чыгунок бульбы.
— Ну, яшчэ адну бульбінку, — сказала яна, — і хопіць. Пад
руку ў кашалі трапіла незвычайная бульбінка.
Баба хацела яе ўжо абабраць, ды спынілася:
— Дзед, паглядзі, выкапаны хлопчык!
I раптам бульбінка сказала дзіцячым голасам:
— Не распранай мяне, бабуля. Мне вельмі не хочацца
трапляць у чыгунок.
Дзед аж прысеў ад нечаканасці. Рознае ён бачыў на вяку.
Нават з мядзведзем сустракаўся ў лесе. Але каб бульбінка
загаварыла чалавечым голасам…
— Не дзівіцеся. Я не простая бульбінка. Я маленькі
зачараваны хлопчык.
Дзед агледзеўся па хаце.
— Баба, гэта нам здаецца ці сапраўды бульбіна
загаварыла?
— Я не толькі чую. Я адчуваю, як пры кожным слове
бульбінка дрыжыць у мяне ў руцэ.
Баба сядзела на нізкім услончыку ля кашаля. Дзед
падышоў і сагнуўся над бульбінай.
— Калі ты сапраўды хлопчык, дык як ты стаў бульбінкай?
— Былі ў мяне некалі тата і мама. Жылі мы ў вёсцы.
Баба паклала асцярожна незвычайную бульбіну на стол,
села разам з дзедам на лаву.
— А як называецца вёска? — папытаў дзед. — Я ўсе вёскі
навакол ведаю.
— Не памятаю, дзядуля. Помню толькі, блізка быў лес.
— Лес? А, дык гэта, відаць, Ляды. Адтуль жа я і прывёз
бульбу.