Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

— Тваё шчасце, што Зайчык не раззлаваўся. Ён бы табе
даў!
— Гэта тваё шчасце, што я не галодны, — сказаў Воўк і
штурхнуў хлопчыка.
Бульбінка пакаціўся з гары і плюхнуўся ў ваду. Па балоце
хадзіў Бусел. Ён падышоў да хлопчыка.
— Хто ты? — здзівіўся Бусел. — Я часта нашу людзям
дзетак, але ніколі не бачыў такога дзіўнага хлопчыка.
— Я Бульбінка. А ты хто?
— А я Бусел.
— Вынесі мяне, добры Бусел, на сухое месца.
— Добра. Сядай мне на спіну і моцна трымайся за маю
доўгую шыю.
Бульбінка сеў. Бусел прабег па балоце на сваіх доўгіх
нагах, разагнаўся, узмахнуў вялікімі крыламі і падняўся ў
паветра.
Праляцелі над балотам, пераляцелі раку. Вось яны ўжо над
лесам.
Бульбінка глядзіць навокал, і сэрца ў яго замірае ад
шчасця.
— Ах, якая зямля вялікая, і няма ёй, здаецца, ні канца, ні
краю. Які ты шчаслівы, Бусел! Ты можаш лётаць колькі хочаш.
— Не, не магу. Не хапае часу. У мяне дзеткі. Яны хочуць
есці.
I ўспомніў Бульбінка сваю маму.
— А ты ведаеш, Бусел, дзе вёска Ляды?
— Чаму ж не ведаю? Зараз убачыш яе.
I сапраўды неўзабаве Бульбінка ўбачыў родную вёску. Не
пазнаў яе. Усе дамы новыя. Толькі адна хатка, самая крайняя,
старая. Успомніў Бульбінка бабульку, якая жыла ў ёй. Высокая
груша ля хаты расла. Грушкі на ёй былі хоць маленькія, але
вельмі смачныя. Бабулька частавала імі не раз Бульбінку…
Бусел апусціўся на ўскраіне лесу.
— Бывай, Бульбінка. Трэба ляцець на балота, шукаць
дзеткам жаб. — Ён махнуў на развітанне крылом і падняўся ў
паветра.
— Дзякуй, Бусел! — памахаў яму рукой Бульбінка. Яшчэ
зверху Бульбінка заўважыў у градах бабулю і таму адразу
пашыбаваў нацянькі да яе.
— Добры дзень, бабуля! — прывітаўся Бульбінка. Бабулька
сеяла ў ямкі гурочкі і прысыпала белыя зярняткі зямлёй.