Wöör vörweg - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache ...

De Roos vun Valdemossa – EHLERS
land en anner kamen laten. En frische Hibiskusblööt liggt op de Tasten.
Wat’n Ümstand, denkt se, mit’n Schipp över’t Middelmeer en Klavier röverhalen.
Un nu, in Nr. 4, steiht se in sien celda. Se is ganz alleen, all de annern
Besökers sind al wiedergahn, hebbt sik nich so lang opholen as se. So veel
gifft dat ok nich to sehn, en poor Böker, Biller vun Delacroix an de Wand,
Noten mit sien Handschrift, swoor to lesen. Dat Scherzo op. 39. Wo
geeern se dat mag! Se singt liesen en poor Töön vör sik hen. Dor, dat
Pleyel-Klavier, schön süht dat ut, sien Klavier. En rode Roos liggt op de
Tasten. Se nimmt ehr in’e Hand un rüükt an ehr.
Se kickt ut’t Finster: de Bargen sind leevlich, Zitronenbööm staht in den
Goorn rundüm dat Kloster, vull mit Blöten, gröne un gele Zitronen – allens
to glieker Tiet. De Goorn is jüst so anleggt, as sien Leevste em optekent
hett, in den Winter 1839 – as dat so kold weer, un se wullen doch egentlich
in de Warms.
Deep in Gedanken steiht se dor.
Weke Klaviertöön sweevt dörch den Ruum. Se dreiht sik üm, süht em. He sitt
an’t Pleyel-Klavier un speelt. Dat Scherzo op. 39 – wunnerschön is dat. Se
steiht ganz still un höört to. Ehr is meist, as sweev se över de Eer – so schön ...
De letzten Töön verweiht ganz liesen. He dreiht sik üm un kickt to ehr
hen. Frédéric, seggt se, hallo Frédéric. He kickt, sien Ogen gaht dörch ehr
hendörch. Liesen schüttelt he sien Kopp. Mi dücht, ik harr war höört.
Ja, du hesst wat höört, du hesst mi höört, Frédéric, ik bin hier. Se snackt wat
luder nu, heel opgeregt. He verwunnert sik wedder, steiht op, löppt dicht
an ehr vörbi, na’t Finster hen, geiht wedder torüch, schüddelt sien Kopp.
Se geiht hen na em, leggt ehr Hand op sien Arm. Frédéric, en goden Dag,
Frédéric! He föhrt tosamen, as harr em wat staken. Mi dücht, mi faat een an!
Langsam geiht he na sien Klavier torüch, sett sik op den Hocker, sleiht de
Hannen vör’t Gesicht. Ik glööv, ik warr mall, ik höör Stimmen.
Du bist nich mall, Frédéric, ik stah doch hier! Sien Mund steiht apen, he kickt
in ehr Richt. Un dor begrippt se dat: he süht ehr nich, höört un föhlt ehr
blots. Höört ehr ropen ut en anner Tiet, en later Tiet. Un se, wo is se nu? In
sien Tiet? In ehr Tiet? In gorkeen ...
Frédéric, speel, swiestert se – un he speelt. He speelt dat Prélude op. 28 – op
dat Pleyel-Klavier. Se höört dat Klavier spelen, immer lieser, immer en
Stück wieder weg ...
En Hand leggt sik op ehr Schuller, se verfehrt sik. Wo is se?
Se schullen nu langsam to’n Utgang gahn, leve Fru, wi maakt glieks de Dören
to. Leider hebbt Se dat Kunzert in unsen Musiksaal verpasst. Wi hebbt in’n
Ogenblick en jungen Musikstudenten, de so fein spelen kann as de Meister. Un
de Roos ... na goot, Se köönt ehr mitnehmen, morgen leggt wi en frische hen!
Quickborn3-09-Druck 3
07.09.2009, 10:50 Uhr
3