Jurisprudentietijdschrift

Milieu
41
van de passende beoordeling die vereist is op grond
van het arrest van het Hof van 7 september 2004.
Verder zijn partijen verdeeld over de invloed van het
mechanisch kokkelvissen op de fourageermogelijkheden
voor Kanoetstrandlopers, Eidereenden en
Scholeksters.
2.6. De Voorzitter is op grond van de stukken en het
verhandelde ter zitting van oordeel dat, gelet op hetgeen
partijen verdeeld houdt en gelet op het arrest
van het Hof van 7 september 2004, niet buiten twijfel
is dat de verleende vergunning in stand zal blijven.
De Voorzitter wijst in dit verband met name op
de door het Hof vereiste passende beoordeling in
het licht van de instandhoudingsdoelstellingen van
de Waddenzee en het vereiste dat er wetenschappelijk
gezien redelijkerwijs geen twijfel bestaat dat er
geen schadelijke gevolgen zijn voor het ecosysteem.
Verweerder heeft in het bestreden besluit erkend dat
er aanwijzingen zijn dat het mechanisch kokkelvissen
in de Waddenzee ook op de middellange en
lange termijn leidt tot een slibarmere wadbodem.
De Voorzitter heeft onvoldoende aanwijzingen voor
de juistheid van de stelling van verweerder ter zitting
dat de effecten van het mechanisch vissen van
kokkels voor dit najaar geen significante negatieve
effecten heeft die de instandhoudingsdoelstellingen
van het gebied in gevaar kunnen brengen. Overigens
is ter zitting namens verweerder gesteld dat de regering
een aparte commissie zal instellen om onderzoek
te doen naar de bepaling van nadeelcompensatie
ten behoeve van de kokkelvisserijsector.
Onder al deze omstandigheden ziet de Voorzitter
geen aanleiding voor inwilliging van het verzoek.
04-133
ABRvS 22 september 2004, nr. 200400556/1 (GS
Groningen)
Casus
Last onder dwangsom wegens overtreding van artikel
17.2 Wet milieubeheer (Wm). Appellante heeft
volgens verweerder verzuimd om het overlopen van
een goot met anilinehoudend afvalwater zo spoedig
mogelijk te melden. Appellante meent dat het begrip
‘zo spoedig mogelijk’ in artikel 17.2 Wm voor
meerdere uitleg vatbaar is, zodat verweerder dit
begrip had moeten concretiseren door een bepaalde
termijn te stellen. Verder meent appellante dat
sommige ongewone voorvallen zich naar hun ernst
voor een snellere melding aan het bevoegd gezag
lenen dan andere, mindere ernstige ongewone
voorvallen.
Rechtsvragen
Wat wordt verstaan onder een ‘ongewoon voorval’?
Is het begrip ‘zo spoedig mogelijk’ onduidelijk? Kan
de snelheid waarmee de melding moet plaatsvinden
afhankelijk worden gesteld van de mate van
ernst van het voorval?
Uitspraak
De Afdeling overweegt dat onder een ongewoon
voorval in de zin van artikel 17.1 Wm in elk geval
moet worden verstaan elke gebeurtenis in een inrichting,
die afwijkt van de normale bedrijfsactiviteiten,
derhalve storingen in het productieproces
en de voorzieningen alsmede ongelukken en calamiteiten.
Uit artikel 17.2 Wm kan worden afgeleid
dat een dergelijk voorval zodra dit mogelijk is,
dient te worden gemeld aan het bevoegd gezag.
Het begrip ‘zo spoedig mogelijk’ is derhalve niet
onduidelijk. Door het incident eerst na verloop van
4 dagen te melden, heeft appellante verzuimd om
het ongewoon voorval zo spoedig mogelijk te melden
Het betoog van appellante dat minder ernstige
voorvallen minder snel gemeld zouden moeten
worden, berust op een onjuiste lezing van de wet.
Wet milieubeheer, artikelen 17.1 en 17.2
Algemene wet bestuursrecht, artikel 5:32
1. Procesverloop
Bij besluit van 20 maart 2003 heeft verweerder aan
appellante een last onder dwangsom als geregeld in
artikel 5:32, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht
opgelegd. De dwangsom is vastgesteld
op € 2.500,00 per overtreding van artikel 17.2 van
de Wet milieubeheer. Het maximum waarboven
geen dwangsom meer wordt verbeurd is vastgesteld
op € 25.000,00. Bij besluit van 11 december 2003
heeft verweerder het hiertegen gemaakte bezwaar
ongegrond verklaard.
StAB 4 / 2004