Jurisprudentietijdschrift

Milieu
37
den geconcludeerd, welke gevolgen dat zou behoren
te hebben voor het onderhavige geval, waarin geen
sprake is van voorgenomen overbrenging van autowrakken
naar een andere lidstaat.
De Afdeling is dan ook van oordeel dat verweerder
niet aannemelijk heeft gemaakt dat artikel 29
EG een rechtvaardiging vormt voor het stellen van
de gewraakte voorschriften. Uit het vorenstaande
volgt dat het beroep gegrond is. Het bestreden besluit
komt, wat de voorschriften 3.2.6, 3.2.8 en
3.2.9 betreft, voor vernietiging in aanmerking.
04-09
ABRS 26 november 2003, nr. 200300985/1
(Hoger beroep tegen uitspraak Rechtbank Middelburg)
Casus
Afwijzing door Minister van Verkeer en Waterstaat
van verzoek van een visser om nadeelcompensatie.
De beweerde oorzaak van de schade is het uitvoeren
van bagger- en stortwerkzaamheden door
Rijkswaterstaat in het kader van de verbreding en
verdieping van de Westerschelde. Reden voor de
afwijzing is dat verzoeker het causaal verband tussen
de werkzaamheden en de opgetreden schade
niet aannemelijk heeft gemaakt. Op grond van de
Vergunningwet Westerschelde van 1997 (spoedwet)
zijn bestaande specifieke vergunningvereisten,
zoals eisen gesteld in de Wet milieubeheer
en de eis van het opstellen van een milieueffectrapport
(MER) buiten toepassing verklaard. In het
beroep tegen de afwijzing heeft de Rechtbank
Middelburg bepaald dat juist een MER duidelijkheid
en inzicht zou hebben kunnen geven in de gevolgen
voor de natuur en daarmee relevant zou zijn
geweest voor de causaliteitsvraag. Nu de Regering
heeft afgezien van het opstellen van een MER moet
het ontbreken daarvan aan de Minister van Verkeer
en Waterstaat (als degeen die het schadeverzoek
heeft afgewezen) worden toegerekend en zijn de
als gevolg daarvan ontstane onzekerheden voor
zijn risico, aldus de Rechtbank. Dit impliceert dat
de bewijslast niet berust bij verzoeker maar bij de
Minister. De Minister stelt hoger beroep in tegen de
uitspraak van de Rechtbank bij de Afdeling bestuursrechtspraak.
Rechtsvraag
Op wie rust de bewijslast met betrekking tot het
aantonen van causaal verband tussen werkzaamheden
en schade?
Uitspraak
De Afdeling overweegt dat de keuze voor de Vergunningwet
Westerschelde betekent dat de totstandkoming
daarvan in de plaats komt van alle
vereiste vergunningen. Daarmee komt de uit het
nationale recht voortvloeiende MER-plicht te vervallen.
Hetzelfde geldt voor de MER-plicht die uit
de Europese MER-richtlijn wordt afgeleid, daar
deze richtlijn niet van toepassing is op projecten
die, zoals in dit geval, in detail worden geregeld via
een specifieke wet. De rechtmatigheid van de expliciete
keuze van de wetgever om bij de Vergunningwet
af te zien van (onder meer) het maken van
een MER vormt voor de rechter een gegeven dat,
gelet op artikel 120 Grondwet (dit artikel bepaalt
dat de rechter niet treedt in de beoordeling van de
grondwettigheid van wetten en verdragen), niet te
zijner beoordeling staat. Verzoeker dient als degene
die stelt schade te lijden als gevolg van de werkzaamheden,
het causaal verband aannemelijk te
maken.
Grondwet, artikel 120
Regeling nadeelcompensatie Rijkswaterstaat
Vergunningwet Westerschelde 1997
Europese Mer-richtlijn 85/337 en 97/11
Bij besluit van 9 oktober 2001 heeft de Minister
van Verkeer en Waterstaat (appellant) een verzoek
van [verzoekers] om nadeelcompensatie vanwege
de schade die [verzoekers] stelt te hebben geleden
ten gevolge van de bagger- en stortwerkzaamheden
in het kader van de verbreding en verdieping van de
Westerschelde van 13 maart 2002, afgewezen.
Bij besluit van 13 maart 2002 heeft appellant
het daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 7 januari 2003 heeft de rechtbank
te Middelburg (hierna: de rechtbank) het
daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, de
beslissing op bezwaar vernietigd en bepaald dat ap-
StAB 1 / 2004